bana bir masal anlat || sinman.

giriş.

merhaba, şeker prens ve tuz kral'ın devamını getiremedim ama aniden aklıma gelen bu kurgu beni çok heyecanlandırdı, umarım seversiniz ve kurgu boyunca birlikte oluruz!  ❤

-sinman-

Sinan her zamanki gibi alkolü fazla kaçırmıştı. Çelik matarasındaki alkol bitince biralara sarmış; beş kutu da içse yetmemişti, yetmeyecekti. İçindeki aile olma özlemini dindiremiyordu. Hafta sonları babayla birlikte yapılan aktiviteleri hiç yapmamış olsa bile özlüyordu. 

Mesela maç izlemeye gitseler babası ne kadar hakim olabilirdi kendisine? Hangi anlarda sinirlenirdi, hangi anlarda mutlu olurdu? Ya da gece yatmadan önce masal okumasını istese nasıl vurgulardı cümleleri? 

Bunları düşünürken gözünden bir damla yaşın, özlemle yanaklarından süzülerek ruhuna düştüğünü hissetti. Hava soğuktu ama Sinan sadece lacivert bir tişört ile duruyordu çünkü ruhu alevler içerisindeydi. Sinan, içten içe ölüyordu. 

"Bana bir masal anlat baba..." diyerek mırıldandı dudakları titrerken. Kendisini yavaşça soğuk asfalta bırakarak sırtını köhne bir evin duvarına yasladı ve çaresizce kapattı gözlerini. Belki gözlerini kapatınca babasını ona masal anlatırken hayal edebilirdi. 

Ah, hayır. 

Hayal edemezdi. 

Sinan, babasını hayal edebilecek kadar ruhen tanımıyordu. 

Soğuktan birbirine çarpan dudaklarını umursamadan kollarını kendi bedenine sardı ve sessizce ağlamaya başladı. "Benim neden evlat olmama izin vermedin baba?" Sonlara doğru kısılan sesi, hiçliği damarlarına kadar hissetmesine neden oluyordu. 

O an, karanlığın içinde bir siluet belirdi ve aralarında mesafe bırakarak Sinan'ın yanına çöktü. Üzüntüyle Sinan'ın soğuktan birbirine çarpan dudaklarını izledi, daha sonra da kollarını sardığı bedenini. Burukça gülümsedi ve acıyla, ben buradayım, diyerek haykıran gözyaşlarını baş parmağı ile sildi.

Sinan, yanağında hissettiği el ile: "Ba- Baba..." diyerek mırıldanabildi sadece. Siluet, Sinan'ın tek bir kelimesi ile darmadağın olurken elini Sinan'ın eline götürdü ve acısının kendisine geçmesini istercesine tutarak dudaklarını araladı. 

"Baba bir masal anlat bana
İçinde denizle balıklar
Yağmurla kar olsun
Güneşle ay

Anlatırken tut elimi
Uykuya dalıp gitsem bile
Bırakıp gitme sakın beni."

Sinan, kendisine şarkı söyleyen bu sesi duyduğunda belli belirsiz gülümsedi ve ruhundaki yorgunlukta birlikte gözlerini kapattı.