Hayaller Futbol

-YETENEK YETMİYOR-

Emekler, destekler derken futbol hayatımın en ciddi dönemlerine yaklaştım.Artık bir şeyler yapmak zorundaydım sıyrılmam lazımdı kendimi göstermem lazımdı çünkü artık hayallerimi kendim içinde kurmuyorumdum babamın ve annemin çektiği zorlukları görerek hayallerimi onları kurtarmak olarak güncelledim ama asla futbolculuğu para olarak görmüyordum sadece bu bana biraz daha hırs kazandırıyordu o kadar.

Düşünsenize futbolcu oluyorsun binlerce insan senin adını haykırıyo ve küçüklüğümden beri hayalini kurduğun yani en sevdiğin işi yapıyosun bunun yanında iyide para kazanıyorsun ve aileni en iyi şekilde yaşatıyorsun.

Amatör kulüplerde bile kulüp ortamı süperken bide Prof takımın ortamını düşünün idman malzemelerin süper sağlıkcın var masörün var ve daha bir çok faaliyet seçeneği.İdmanlarda yorulsan bile tatlı yorgunluktur o.

İdmandan çıkıyosun duşunu alıyorsun ve takım arkadaşlarınla gezmeye gidiyosun bunlar hep futbolcu olmanın faydaları ama ben futbolculuğu sırf bu yüzden istemiyorum.Bunlar hayalimin sadece %5 lik kısmı asıl amacım hayalini kurduğum takımda oynamak ve futbol sevgimi sonuna kadar tadını çıkarta çıkarta yaşamak.

Bunun için dediğim gibi çok emek harcadım çok fedakarlık yaptım.Artık bazı takımların seçmelerine gitmem lazımdı kurtulmam lazımdı kulübümüz amatör kulüpler arasında iyi bir durumdaydı ama ben daha iyisini istiyordum kafaya koydum futbolcu olacaktım.

Seçmelere gittim çok heyecanlıydım babamda benle gelmişti ama şehir dışında bir takımın seçmelerine gittik 7 saatlik yolculuktan sonra sabahın erken saatlerinde varmıştık.Biz tesislerde olduğumuzda saat 9 du ama seçmelerin olduğu saat öğlen vakti 15:00 daydı o saate kadar bir koltukla uyuyarak zaman geçirmeye çalışıyorumdum tabii bide yorgunluk iyice bastırmıştı.Babam yorgun olduğumu biliyordu ama yinede bana nasıl olduğumu soruyordu bende sürekli "Merak etme baba ben iyi dinlendim hazırım" diyordum.Aklımdan sürekli bu kadar yolu boşa gelmediğimi hatta yolu boşver bunca seneki emeğimin karşılığını alma vaktim gelmişti yapacaktım bu işi.

Seçme saati iyice yaklaştı artık herkes yavaştan geliyordu.Bir form doldurdum ve ismimi yazdırdım.Üstümü değiştirmeye gittim çok kalabalıktı ülkenin her yerinden insan gelmişti herkes aynı sevda için.O kadar hırslıydımki hepsini rakip olarak görüyordum.ALLAHın izniyle olacaktı bu iş.Başaracaksın olum sen bu işi diyordum kendi kendimi motivasyon sağlıyordum.Antrenörler takımları kurdu.Yavaştan üstünü değiştirenler sahaya ısınmaya doğru gidiyordu hayalleriyle.

Heyecan vardı ama hırsım biraz daha ağır basıyordu ve babamla son bir kez konuşmaya gittim ona bu işi başaracağımı söyledim o ise bana sonuna kadar güvendiğini ve ne olursa olsun üzülmem gerektiğini söyledi.

Artık bende sahaya girdim ısınmaya başladım kimseyi gözüm görmüyordu şimdiye kadar yaşadıklarım gözümün önünden geçiyordu.Olmalıydı bu iş yapmalıydım.Çok hırslanmıştım ama bu bir avantaj değildi.Kendi kulüp antrenörüm sürekli maçtan önce hırslı olmamızı ama hırsın aklımızı geçmemesi gerektiğini söylerdi.

Seçmeler başladı o an herşeyi unuttum sadece bu ana odaklandım.Kimse paslı oynamıyordu herkes kendini gösterme çabasındaydı takım arkadaşlarım bile rakipti benim için.

Gayet iyi bir maç çıkardım.Antrenörler bizi soyunma odasına topladı soyunma odasına girmeden önce babama son bir bakış attım o telefonla konuşuyor ama gözü bendeydi büyük ihtimalle konuştuğu kişide annemdi.

Bana el hareketiyle okey işareti yaptı yani oldu bu iş gibisinden yüzünde gülümseme vardı ama o gülümsemenin altında heyecan ve endişede yer alıyordu.

Kendi kendime eliyordum herkesi şunu seçmezler bunu seçmezler derken hoca seçilenlerin ismini okumaya başladı seçilenler derken o kadarda zor değil.3 kişi..

Sonuç ne mi ismim okunmadı seçilmemiştim ama iyi oynadığımdan çok emindim.Tahmin ediyordum futbolcu olmak zor ama aslında bazıları için bir telefona bakardı.

Babam zaten tesislerden çıkar çıkmaz surat ifademden anlamıştı ve en az benim kadar üzülmüştü emindim ama belli etmiyordu sürekli beni teselli ediyordu bu işlerin yeteneğinin yanında torpilinde olması gerektiğini bildiğini söylüyordu.

Otogara gidene kadar hiç konuşmadım dokunsalar ağlayacaktım.Kendimi çok zor tutuyordum hafiften içimide çekiyordum ama ağlamayacaktım babamın yanında.Göz yaşlarımın akmaması için adeta kavga ediyordum.Çokk ama çok doluydum babama "tuvalete gideceğimi söyledim" ve çantamı verdim oda bu sıra biletleri almaya gitti.Lavaboya girdim ve kapıyı kitledim.

Daha fazla direnemedim babam annem herşey gözümün önüne geldi hüngür hüngür ağladımmmm.10 dakka falan kesintisiz ağlamışımdır.

Yüzümü yıkarken bile kendimi tutamıyorumdum bi yandan ağlıyor bi yandan yüzümü yıkıyordum.Aslında herşeyin bittiği falan yoktu bu sadece bir şeçmeydi ama emeklerimin daha doğrusu emeklerimizin bir yandan boşa çıkması sinirlerimi bozdu kaybettiğim çok şey vardı...