yalanlar ve yananlar.

kanadı kırık kuş, uçmayı ölmek sanıyor

20.10.2020 / 04.38

#gökhan kırdar – üstüme basıp geçme yâr

Zehir dolu bir havuzun başındayım, suya düşen yansımamdan ölümü izliyorum. Havuz sendin, zehir kalbin. Acıması olmayan bir adamı kendime acımadan sevdim. Sevgi bile dizlerime yapışıp ağladı. Benim dizlerim parçalandı, sen dönüp bakmadın bile. O kadar acımasızdın.

Evimin içi mayın dolu tarla şimdi. Her adımımda başka bir bomba patlıyor. Ben yok olmuyorum ama senin ruhun bile siliniyor. Seni sevmek oysa ne büyük suçmuş.

Seni sevmek, darağacına asılmak gibiymiş. Seni sevmek, kendini kuş sanıp uçurumdan atlamak gibiymiş. Seni sevmek...

Kanadı kırık kuş, şimdi ölmenin uçmak olduğunu anladı.

Kırıktım, yaralıydım. Aynı yolda yürüyen benliğimle küstüm. Gölgeme bile nefret doluydum. Ağlaya ağlaya gezdiğim sokaklarda, yine senin gölgeni buldum. Feryat figân bir halde beni bıraktığın o koltukta, ben yine sana sevgi doluyum.

Hepsi geçti sanırdım, daha da çoğalıyormuş. İzi geçer sanıyordum, daha da artıyormuş. Karın ağrısı gibi sindin ruhuma, ağrı kesicilerin bir faydası yok artık. Suçum neydi benim, ya da senin. Bizim suçumuz neydi diyemiyorum, kusuruma bakma. Ya da bak, o kadar kusurun var ki belki bende bulduğun kusurlarla kendini fark edersin. Belki benim kusurlarım senin kusurlarına denk gelirde, işte o zaman anlarsın ne denli gaddar olduğunu.

Ben seni unutmayı çok istiyorum, belki unuturum da. Ama sen beni unutamayacaksın. Kaçıp gittiğin başka kollarda, yine beni arayacaksın. Belki bir telefon açacak, özür dileyeceksin. Sonra ben sana beni nasıl kanlar içinde bıraktığını hatırlatıp, bu sefer ben seni öldüreceğim.

Zindan ettiğin hayatımı çiçek bahçesine çevirdiğimde, o zaman kafana vura vura ağlayacaksın. Bende dönüp bakmayacağım sana.

Çok nefret doluyum sana. İnsanın nefret ederken bile sevmesi çok kanıma dokunuyor. Ama yemin ettim kendime.

Sen varken yarattığın o kadını, yokluğunla iyileştireceğim. Gözün yaşlı bile olsa, hiçbir zaman seni affetmeyeceğim.