15.10.2020 / 21.33
#adile yadırgı – biz ikimiz
Can çıkarken önce parmak uçlarından başlarmış. Ben de sen gittikten sonra, bazı geceler hep ayaklarıma dokunmak istedim. Canım mı çıkıyor yoksa diye düşündürdün bana. Öyle gecelerdi işte. Yokluğunla sınandığım ama varlığında da sorguladığım.
Kalp ne olursa olsun bazı şeyleri unutmazmış. Beyin silermiş ama kalp hep hissedermiş. Senin gidişini unuturum ama bana yaşattığın hisleri kalbim hep hatırlayacak. Beynim unutsa bile kalbim hep hatırlayacak.
Hiç beddua etmedim aslında ben. Ne gelse şükrettim, ne gitse sabrettim. Çok şey geldi, bir şey gitti. Sen gittin, gidişinle de bütün gelenleri yok ettin. Sana sabır mı dayanır?
Olsun, yaşanacağı varmış yaşandı derim bende. Başka ne yapılır ki? Senin gittiğin o tozlu garajda oturuyorum aslında bunları yazarken. Yoksa burası kirli diye mi gittin? Oysa seni severken kalbim tertemizdi. Yoksa sana kirli kalpler mi yakışırdı? Ama bundan sonra hiçbir su temizlemez senin içini. Katran gibi kapkarasın.
Gittin evet ama zaten varken de başka bir derttin.
Varken ayrı bir yaraydın, yokken ayrı bir yara.
Şimdi hiçbir kalp yanmaz artık sana, benim kalbimden başka.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
yalanlar ve yananlar.
Acakşimdi yelkovan, akrebin onu ısırdığından şikayetçi, bende ölüşümün milyonuncu yılında içim sancılı, bekliyorum bir sonraki yılları gözlerim yaşlı. @notlar
