yalanlar ve yananlar.

acı hissizken konarmış bir kadının kalbine

20.10.2020 / 16.53

#nermine memedova – evlerinin önü yonca

Dünya en kadar hızlı dönerse, bir kadın acısını o denli kuvvetli yaşar. Dünya yavaş dönse, acısı katlanır; hızlı dönse... Yine katlanır. Bir kadın acısını ne denli çok yaşarsa yaşasın, ya da dünya ne kadar hızlı dönerse dönsün, bir kadının bağrı hep aynı derecede ağrırmış.

Yüreğim kuvvetle acırken, zaman kavramı yoktu. Aşk en büyük acıymış, yaşayınca öğreniliyormuş. Kalbine konan acı, uçurum kıyısında kendinle savaşman kadar yorucuymuş. Denizler var halbuki o yolun sonunda, okyanus var. İnsan rahatlardı deniz görünce, ben ise ölüyordum.

Bir gün beni deniz kıyısına getirdiğinde şu sözleri söylemiştin. "Dalgalar kuvvetince acı yüklenir insana. Benim içimde de hırçın dalgalar var. Senin kıyına her çarpışımda bir taşını kırıyorum. Hep kıracağım, sen de beni hep seveceksin."

Doğru, dalgaların her yerimi paramparça etti ve ben seni hâlâ çok seviyorum. Taş üstünde taş bırakmadın, evimi kendine harabe ettin, yine de beni bırakmadın. Çoktan gitmiş bir adamın hâlâ beni bırakmadığını düşünecek kadar seviyorum.

Acısı çok olanın ruhu dimdik olurmuş. Fakat benim bir ruhum bile yok. Ruhumu bile çaldın benden. Ne kaldı benden çalmadığın? Kalbim zaten senin, e ruhumu da aldın şimdi. Bir bedenimi ardında bıraktın, zaten artık ona da ihtiyacım kalmadı.

Acımı acısıyla yontan bir adamın, canını canımla yakmak istiyorum. Bağrımda ne kadar gül yetişmişse, onları senin uğruna öldürmek istiyorum. Çiçeklerimi bile kopardın, yine de uslanmadın.

Kalbim senin, ama artık çok sevsen bile çiçek yeşermeyecek orda.