yalanlar ve yananlar.

dilimin çaresiz yakarışları

29.10.2020 / 03.36

#abdullah özdogan – bu şehir

Ben sana gitme diye yalvardım, sen gelme dedim sandın. Gittin de, gelişin olmadı. Sonra ben çok ağladım, yakarışlarımın arasından da "Biraz da sen ağla." Dedim. Bilirim ama, bırak ağlamayı gözlerin bile dolmaz senin. Ama beni bırakırken gözlerinde gördüğüm o parlaklığı ölsem unutmam.

Canım saydığım bir insanın benden ayrıldığına sevinen gözleri, kabuslarımda duyduğum sesten bile daha kötüydü.

Ben soframa meze diye koymuşum sanki bu acıyı, hep bir kaşık sonrası tadını hiç almamış gibi azar azar yiyorum. Sonra acıma bu sefer tuz dökülüyor, kalbim sızlıyor, buruşuyor. Silmesi gerekeni silmiyor, kalması gerekene kapısını bile açmıyor.

Kalbime bile küstüm, zaman şaştı kaldı. Zamanı bileğime sürttüm, akrep damarlarımı kopardı. Ne yapsam durmadı zaman, çok yalvardım hatta ağlasam bile duymadı beni. Zamanı geride bıraktım bu sefer geleceğimde çıktı karşıma.

Zaman bile seni hatırlattı, yelkovan ve akrep bile senin için döndü. Zaman sen yokken anlamsızmış, sen varken de apansız bir ağlayışmış. Tik tak sesleri zihnimde bir düdük sanki, kulaklarımı parçalıyor. Sensiz geçen bir saniyeye bile takatim yok şimdi.

Sensiz yediğim yemeğin, içtiğim suyun, kokladığım çiçeğin hiçbir anlamı yokmuş. Ne varsa seni severken varmış, ben de seni severken başka şeyleri severmişim.

Karşılıksız bir aşkın neyi beni bu denli sevgi dolu yaptı bilmiyorum ama, şimdi kör gözlerim açıldı. Açıldı açılmasına ama ben hâlâ seni seviyorum. Söyle bana ne yapayım şimdi ben? Kalbim bile yerini unuttu artık, atmaktan çekinmiyor ama nerde olduğunu da bilmiyor. Elimi göğsüme koyuyorum ama sanki duyduğum kalp atış sesi değil de her gece yatakta gözyaşlarımla bilenmiş haykırışlarım. Kulaklarımı sağır ediyor kendi sesim.

Ben aşamıyorum bunu, ben sensizliğe yediremiyorum kendimi. Dilimi koparsam ellerim konuşacak, ellerimi koparsam kalbim. Kalbim de susarsa, o zaman da sen konuşacaksın.

Bir insanı bu denli sevmek ölümmüş de benim haberim yokmuş. Bilseydim, ah keşke bilseydim. Ben sevgi yaralarımı sarar sandım, bana en büyük yarayı vereceğini bilmezken.

Dizlerimi döve döve ağlarım, senin yokluğun artık evin duvarlarına bile sinmişken. Bağırışlarımla seni unutmaya çalışırım, aynada kendimi değil de seni gördüğüm o kapkaranlık gecede.

Delirdim ben, sen aklı başında beni terk etmişken.