Once Upon An Us

PROLOGUE

"Congrats Mr. And Mrs. Baltazar." nakangiting ani ng Papa ni Gavin. Nasa iisang table lang kami. Napangiti naman ako.

Maganda 'yung wedding. Halatang pinaghandaan.

"Thank you, Papa." sagot ni Gavin sa Papa niya. Para akong mauubusan ng hininga dito sa lamesa. Kinakabahan ako. 'Di pa din ako makapaniwala...

"Thank you po, Tito." nakangiti at nahihiyang ani ni Ally. Muli akong huminga ng malalim. Bagay sila.

"Oh silly just call me Papa at kasal nanaman kayo ng anak ko."

Hindi ko na napigilan at tumayo para magpaalam na mag re-restroom lang. Kagaya ng pinangako ko sa kanya. Ang sabi niya kailangan daw na nandoon ako sa kasal niya kailangan daw makikita niya ako kasi ako daw 'yung bride. Nandoon pa din naman ako sa simabahan kaso 'di ako 'yung bride. I keep my promise to him.

Nang nasa restroom na ako ni lock ko ito at nagsimulang umiyak. Silly ba't ako umiiyak? Bakit kasi hindi ako? Bakit hindi ako 'yung babaeng kasama niya sa altar? Bakit hindi ako 'yung babaeng pinakasalan?

Seeing my First love, first boyfriend, and the man that i loved more than any one marrying other girl makes me feel so weak. Nanghihina ako kasi sa'kin niya plinano lahat, his future, the name that he wants for his kids, and our dream house. Ansakit sakit kasi imbis na sa'kin niya tinuloy 'yon sa ibang babae niya itutuloy.

Hindi ko din alam kung bakit ako nandito i just did my promise to him. Ang sabi niya gusto niya ako makita sa araw ng kasal niya. Tapos na nakita na niya ako. Pagkalabas ko ng restroom dumiretso na ako sa parking lot. Uuwi na ako. Nagawa ko na 'yung part ko.

Pagkapasok ko sa sasakyan pinipilit kong ngumiti kahit masakit. Kasalanan ko naman, eh. Iniwan ko siya. Iniwan ko siya kasi sobra na. Akala ko maayos pa. Pero ayaw na niya, eh.

He's happy and I'm happy for him. Wala akong choice kundi maging masaya para sa kanya. I wanted to move on but how? Life isn't all about fighting for love minsan kailangan nating matutong magpaubaya. Kung 'di na kayo masaya, kung 'di na maayos 'yung nasira, at kung 'di na kayo pareho ng nararamdaman. Ba't niyo pa ipagpapatuloy 'yung bagay alam niyong wala na nga.

Hindi naman porket iniwan mo, e. Ayaw mo na, siguro iniwan ko kasi sobra na. Masakit na. Hindi naman pwedeng tiisin mo lahat ng bagay. Matuto kang mag tanggal ng mga taong walang nabibigay sa'yo kundi sakit. You don't deserve that kind of love. 'Yung 'di ka papatulugin sa gabi kasi wala kang assurance na 'di siya nagloloko. Ang tagal ko bago marealize na sobra na pala. I just wanted to be happy, but why does it feel like this? All my life i am just planning my future with him...

'Yung future na ginagawa ko na sa iba niya itutuloy. 'Yung plano naming dalawa na sa iba niya gagawin. Masakit of course, but do i have any choice? I wanted to forget him but every second my memories with him just pop up in my mind. I hate that i love him more than anything. I hate that i give all halos wala nang natira sa'kin kasi binigay ko lahat sa kanya.

I'm fucking upset kasi ako 'yung naghirap, naghintay, at nagplano ng future kasama siya. Pero bakit sa iba niya itinutuloy? Seeing him getting married and having his first child but I'm not the bride and the mother of that child.

Kaya ko ba? Kakayanin ko ba? Paano ba? Paano ba makalimot?