DÖKÜLEN YAPRAKLAR

ABLAMIN AŞKI

Yine bir akşam televizyonun karşısında vaktimi geçiriyordum. Evdeki tek eğlencem bu idi. Televizyona bağlı gibi yaşıyordum. Okuldan gelip hemen izlemeye başlıyorum birisi kalk diyene kadar kalkmıyorum. Aniden biri bağırdı anlaşılan kavga vardı. Bağıranda borazan gibi kalın sesinden anladığım babamdı.

Ablama parmağını sallayarak:

-Bana bak eğer bir daha o iş yerine gidersen Allah yarattı demem! O adam ile bir daha görüşmeyeceksin. Anladın mı beni?

-Pe...pe...ki.

Kızarmış ve büyümüş gözleri ile yaratıklara benziyordu. Anneme doğru bakarak:

-Bundan sonra buna çalışmak filan yok. Ben camiye gidiyorum.

Dedi ve evden çıktı gitti. Annem ile ablam babam evden çıkınca konuşmaya başladılar.(Aslında hiç bir zaman benim yanımda ağızımdan kaçırırım diye konuşmazlardı ama farkıma varmadılar herhalde.)

-Ah!!! Be kızım! Ben sana demedimi sen bu aşkı unut diye. O senden büyük baban kabul etmez diye.

-Anne babamla sen konuşsan bu işi halletsen biz birbirimizi seviyoruz.

-Bak kızım sen on sekiz yaşındasın o kırk yaşında. Bu iş olmaz sen vazgeç.

-Hayır anne! Ben onu seviyorum yaşı büyük olsada.

- Bak kızım bu adam seni yanında çalışırken etkilemiş herhalde. Sakın doktor diyerek parasına puluna kanma. Sende hemşiresin sende para kazanırsın. Zaten bu adam bir kere evlenmiş. Senin yaşında çocuğu var. Hem bu adam daha önceden uyuşturucu kullanıp,satarmış. Bu adam karısına o kadar çekdirmiş ki karısı intihar etmiş. Aynısı sende yaşarsın. Bunları bir düşün.

-Ne olursa olsun ben onu çok seviyorum.

Daha sonra beni görünce ikisi birden sustu. Bana baktıklarını görünce

adeta odadan kaçar gibi dışarı çıktım. Duyduklarıma küçücük beynim bir türlü inanamıyordu. Demek vucudumu çökerten bu kavgaların sebebi buymuş. Peki bu işin sonu nereye gidiyordu ve ablama ne olacaktı.

Bu düşünceleri düşünerek yatağıma doğru gittim ve uzanıp yattım.