Benimle Kal

Benimle Kal - Bölüm: 9

Hellöö guyys 🤗💗

Efffsane bir bölüm bırakıyorum buraya.

Bir tık kalp krizi geçirebilirsiniz. No panic 😂😂

Yorum ve votelerinizi eksik etmeyin pliisse. 😍💗

***

Nefretimin önünde diz çökmüş sebebinin benden saklandığı gerçeğime boyun eğmiyordum.

Eğmezdim!

Dışardan her ne kadar farklı görünsede böyle olması gerekiyordu. Beni bu yalana sürükleyenin ne olduğunu öğrenmek zorundaydım.

1 haftadır yaşadığım evin ahşap duvarlarını yattığım yataktan bayık bakışlarla izliyordum. Özel alanların haricinde her yer cam duvarlardan oluşuyordu. Buraya ilk geldiğimde ürkünç gelen bu detay şuan kafamı dağıtan tek şeydi. Yattığım yerden gökyüzünü izlemek oldukça rahatlatıcıydı.

Her bir karesi hafızama kazınan odadan bu bir hafta içinde hiç çıkmamış kimseyle iletişim kurmamıştım.

Eftelya bu zaman içinde hergün yanıma gelmiş uzandığım yatağın karşısındaki pufa oturarak benimle konuşmaya çalışmıştı.

Nedensizce boğazıma dizilen tümceler konuşmamı engelliyordu.

Yamaç bir haftadır aramamıştı. Ve bu durum kafamı iyice karıştırıyordu. Günde üç kere arayan adam bir haftadır ne aramış ne sormuştu.

Ben ise bu dört duvar arasına tıkılı kalmış gibi hissediyordum. Gerçekten içimi darma duman eden her şeyi dökmeye ihtiyacım vardı.

Kapı tıklanmadan aniden içeri girildiğinde ilgilenmedim. Eftelya'nın geldiğini biliyordum. Muhtemelen gri pufa oturmuştu bile.

"Moralim bozuk saçlarımı kesesim var." Kafamı ona çevirdim. Bacak bacak üzerine atan Eftelya'yı inceledim öylece.

"Bende ölmek istiyorum ama ölemiyorum maalesef."

Gözlerini devirdi "Abime biraz haksızlık etmiyor musun sence de? O sadece seni korumak istemişti. "

Yatakta dikelerek göz göze gelmemizi sağladım. "Sen onu bir anlatsana ya. Ne zaman söylemeyi düşünüyordun. Oyun yapmak nasıldı? Çok eğlendiniz mi?" 

Bakışları ellerine düştü parmaklarıyla uğraşıyordu. "Oyun değildi" fısıltı gibi çıkan sesi boğazımı düğümledi. "O gün gerçekten hayatımı kurtardın. Belki de-"

'Tamam!' tanıdığım keskin, sert ses Eftelya'nın aklıma getirmek istemeyeceğim gerçeklik payı oldukça yüksek sözlerini kesti.

Biliyor muydu? Ama nasıl?

Meriçe bakmadan ayaklanan Eftelya'nın karşısına geçtim. Ellerimi yanaklarına koyup nazikçe okşadım. Gözleri dolmuştu. "Şşşhht, olmadı öyle bir şey. Orası Meyus Afra. Orada kimse bir kadına zarar vermez. Verdirmez! Ben olmasam bile bin kişi yığılırdı oraya. Sonunda ölüm bile olsa sana bir şey olmasına izin vermezlerdi."

Elimin üzerine koyduğu eline bakarak gülümsedim. Buruk bir gülümseme peyda oldu onun da dudaklarında. "Teşekkür ederim"

Odadan çıkan Eftelya'nın arkasından birkaç saniye bakıp yatağıma geri oturdum. Eftelya'nın yerini alan Meriç'in koyu harelerini üzerimde hissediyordum.

"Eftelya anlattı mı?"

"Ne fark eder?"

"Kapıyı mı dinliyordun?" tek kaşım yukarda Meriç'in kapı dinlerken ki hâlini düşündüm bir an. Komik olurdu.