MOAN || TEXTİNG

0.6

Elimden gelse bir sezonu bitirirdim fakat kafamın yeterince dağıldığından emin olduktan sonra tekrar dersimi çalışmaya geçmiştim. Bu sınavlardan yüksek notlar almazsam annem benimle fena bozuşacaktı. Ütülenen bir kafayla, nasihat zincirlerini sıralayan anneme haklısın deyip boyun eğmeye asla hazır değildim.

Ders çalıştıktan sonra uyuya kalmış, sabaha doğru alarm sesiyle uyanmıştım. Çalışma masamda uyuya kaldığımı zannederken bir vakit uyanıp yerime geçmişim ve farkında bile değilim. Son günlerde uykum çok fazla ağır olmaya başladı.

Bir doktorla görüşse miydim, bilmiyordum.

Hazırlandıktan sonra çantamı aldığım gibi evden çıkıp otobüs durağına doğru yürüdüm. Kulaklığımı telefona takarken en sevdiğim parçayı açıp günümü birazcık da olsa yaşanır hale getirmeye çalıştım.

Sınavım iyi geçerse yaşayabilirim aslında.

Telefonumun ekranını esir alan mesaj bildirimlerini görünce dayanamayıp mesajları açtım. Okul grubundan notları isteyenler vardı, onlara hiç bakmadım. Emily ve Hadley mesaj atmıştı ve tabii ki de olmazsa olmaz kurtarıcım. Herkesi bir kenara atıp sadece onun mesajlarına dönüş yaptım.

Kurtarıcım: "Sezonu bitirecek misin? Yoksa ara verelim mi?"

Kurtarıcım: "Uyudun sanırım."

Kurtarıcım: "Bir daha beni böyle bekletme güzellik."

Amy: "Uyumuşum sana haber vermek aklıma bile gelmedi."

Amy: "Farkındasın değil mi?"

Kurtarıcım: "Neyin?"

Amy: "Seni umursamadığımın ve izleyip izlememenin beni zerre ilgilendirmediğini."

Kurtarıcım:"O zaman ereksiyonum hakkında sohbet etseydik."

Kurtarıcım: "Eminim daha çok ilgini çekerdi."

Amy: "Sen tam bir pisliksin."

Amy: "Bunu daha önce söylemiş miydim?"

Amy: "Hey sana söylüyorum sik kafa."

Kurtarıcım: "Böyle yaparak senden nefret etmemi sağlayamazsın."

Kurtarıcım: "Aksine yatakta ne kadar vahşi olduğunu düşünürüm.

Kurtarıcım: "O günü dört gözle bekliyorum, haberin olsun."

Amy: "Kıyamet koparsa belki."

Kurtarıcım: "Sen tam bir manyaksın."

Bindiğim otobüs okul durağında durakladığında indim. Hemen yanımda biten Emily ile telefonu kapatıp cebime attım. Kulaklığımın tekini çekip konuşan arkadaşıma döndüm. Elindeki elmayı bana uzattı.

"Dün gece mesajıma dönüş yapmadığına göre ders çalışırken uyuya kaldın. Sabah geç uyandın ve kahvaltı etmeden evden çıktın."

Hakkımdaki tezi oldukça hoşuma gitse de bir yanım hâlâ kızgındı.

"Keşke o gece de beni bu kadar düşünseydin de yabancı bir adamla eve gitmeseydim."

Bana yavru kedi bakışı atıp elmayı uzattı. Gözlerimi devirip elmayı elinden kaparken büyük bir ısırık aldım.

Imm... En sevdiğim tam ekşi.

"Hâlâ bulamadın değil mi?"

"Hayır... Bulamıyorum da."

"Polise gitsek nasıl olur?"

Teklifi karşısında yorgunlukla iç çektim. Bu ilk günaklımdan geçmişti ama Hadley'i tehlikeye atamazdım. Bunu yapamazdım. Ne kadar ayrılmış olsak da benden çıkmasını istemiyordum. Başım daha çok belaya girerdi.

Büyük bir çeteyle uğraşmak isteyeceğim en son şey bile değildi.

"Tehlikeli biri olabilir, ailem burada değil. Bu beni daha da kötü yapabilir."

"Ama nereye kadar sürecek bu?" derken sınıfa geçtik.

Bilmiyorum der gibi omuz silktim. "Hiçbir fikrim yok."

"Peki, ne konuşuyorsunuz? Yani ona cevap veriyor musun?"

"En son telefon numarasını gaylar tuvaletine yazdım. Yani eğlenmişe benziyordu. Benimle kafa buluyor sanırım."

"Ona kızmamıştı değil mi?"

"Hayır."

Düşünceli bir şekilde tahtaya bakan Emily ile bende sessizleştim. Telefonumu cebimden çıkartıp ne yazdığını merak ederken derslerimin daha önemli olduğunu düşünerek cebime geri koydum ve içeriye giren profesörle beraber derslerime odaklanmaya çalıştım.

Tarih dersi en sevdiğim derslerden biriydi. Bugün biraz daha odaklanmıştım. Hatta okulda olduğum süre zaafında hiçbir şekilde mesajlara girmedim. Sosyal hesaplarımda takıldım ve anneme normal bir mesaj attım. Ne zaman dönecekleri hakkında bir fikrim yoktu.

Bir yanım erken dönmelerini istiyordu.

Sınavım beklediğimden çok daha iyi geçince günüm gerçekten yaşanılır bir hale dönüştü. Okuldan çıkıp eve giderken yol üzerinde bir kutu pizza aldım. Derslerime odaklandığım için kendimi ödüllendirmeyi hak buldum. Eve girip arkamdan kapıyı kilitlediğimde pizzamı mutfak tezgâhına bırakıp direkt yukarıya çıktım. Üzerimi değiştirdikten sonra ellerimi yüzümü yıkayıp aşağıya indim. En sevdiğim köşeme kurulmadan önce pizzamı ve kolamı bir pakette cips paketimi alıp köşeme geçtim. Dün kaldığım bölümü açıp izlemeye başlarken gözlerim telefonuma takıldı.

İç sesim açma Amy diye bağırsa da onu dinlemedim ve telefonu elime alıp mesajlara girdim. Sekiz mesaj vardı ondan.

Kutarıcım: "Siktir."

Kurtarıcım: "Siktir."

Kurtarıcım: "Harbi siktir bir daha o elmayı öyle ısırma."

Kurtarıcım: "Yine beni sessize mi aldın sen?"

Kurtarıcım: "Bir gün beni sessize aldığın için."

Kurtarıcım: "Çok pişman olacaksın."

"Kurtarıcım: "Gerçekten yeşil elmam çok pişman olacaksın."

Kurtarıcım: "Acısını çok fena çıkartacağım."

Gerçekten dediği kadar var mıydı? Eğer öyle ise o partide hiç kimse mi onu görmemişti? Bizim okuldaki kızlar yakışıklı erkek avcısıydı. Beni yakışıklı bir erkek alacaktı ve kimse onu görmeyecek miydi?

Bu inanılır gibi değildi.

Amy: "Madem kendinden bu kadar eminsin karşıma çık ve beni pişman et."

Amy: "Çünkü artık bu kurtarıcım muhabbeti can sıkmaya başladı."

Kurtarıcım: "Sınavın iyi geçmiş gibi.

Kurtarıcım: "Pizzanı alırken oldukça mutlu görünüyordun."

Kurtarıcım: "Kendine verdiğin ödül müydü yoksa?"

Takip ediliyordum ve ruhum dahi duymuyordu. Bir şeyler yapmalıyım. Bu manyak sapık beni çılgına çevirmeden kendimi korumanın bir yolunu bulmalıyım. Evim... Evimde her adımımı görebilecek potansiyeldeyse buna izin veren benim.

Hadi aptal Amy! Koru kendini kızım!

Oturduğum yerden kalkıp alt kattaki tüm pencerelerin kapalı olduğundan emin olduktan sonra perdeleri indirip yemeğimi ve telefonumu aldığım gibi yukarı odama kaçtım. İçeriye girerken arkamdan kapımı kapatıp kilitledim.Yatağıma geçtiğimde telefonumu aldım.

Amy: "Beni korkuttuğunun farkında mısın?

Amy: "Ne tür bir ruh hastasısın sen gerizekâlı!"

Amy: Sen ve Hadley piçi umurumda bile değil."

Amy: "Yemin ederim polise gideceğim."

---