Ben Ezik Değilim (Düzenleniyor)

BED - 1.Bölüm '' Ezik, Çirkin Gerisi Neydi ?'

MULTİMEDYA: VİDEO / EMİLY OSMENT = EVERYBODY'S FOOL 

Adım Çilem, kendi halinde kimseyle derdi olmayan sıradan bir kızım. Bugün liseye başlayacağım için erkenden uyanmıştım gideceğim okulu merak ediyordum.Güzel miyim merak ediyorsanız? O konuda balık etli,diş teli olan,gözlüklü asosyal sadece kafasını derslere takmış biriyim.

Ne giyeceğime karar vermiştim.Karar vermem zor olmuyor çünkü süslenmeyi sevmem ve mini etek,şort veya kısa elbise gibi şeyler giymem makyaj yapmam. Süslenmeyi seven kişilerin aksine rahat giyinen biriyim.

Üstüme beyaz tişört, altıma da siyah pantolon giymiştim.Hava soğuk olduğu için yanıma bol bir yelek alıp çıktım. Yarım saatlik yürüyüşün ardından okula vardığımda merdivenlerinden yukarıya çıkmaya başladım.

Okulun giriş kapısındaki broşürlerden birisi dikkatimi çekmişti. Okula yeni gelenlerin birbirini daha iyi tanıması için bir parti verilecekmiş. Ne anlamı vardı ki (!) İnsanlar birbirini tanımasa da hiçbir şey değişmezdi. Bu okulda ömrünün sonuna kadar birlikte olacakları dostlarını mı tanıyacaklardı yoksa evleneceği kişiye mi aşık olacaklardı? Hiçbir şey öyle masallardaki gibi falan olmayacaktı. Çünkü hayat tozpembe değildi.

Yine de fikrimi değiştirirsem diye duvardan bir tane broşür aldım.Okul kapısından içeri girdim. Broşürü incelerken yanlışlıkla birisine çarptığımı yere düşmemle anladım.Çantam ve telefonum ayrı yerlere savrulmuşlardı.Daha doğrusu annemin hediye ettiği telefon paramparça olmuştu. Artık telefonu bir kaç sene unutmam gerekirdi galiba... Bu kötü bir gün başlangıcıydı.

Yere bakarak çarptığım kişiden özür diledim. Kızmış olsa bile bana ''Önüne baksana dikkat et biraz ezik şey.'' demesi biraz kırıcıydı. Çantamı almaya çalışırken, ellerimin altında sadece zeminin buz kesmiş serinliği vardı. Kafamı kaldırmamla karşımda duran siyah saçlı ve yeşil gözlü çocuk ile elindeki çantamı görmem beni şaşırtmamıştı.

Almaya çalıştım (!) Ama boyu benden uzundu. Bu yüzden sadece çantamın üstünden tutabildim. Çantamı tutmamla yere düşmem arasında pek zaman farkı olmadı...

Ders zili çalınca öğrenciler küçümser gözlerle bana bakarak yanımdan uzaklaştılar. Bir de kaynaşmak için parti diyorlar bunlarda bir gram insanlık olsaydı, bana yardım ederlerdi zaten. Ama çokta alınmamak lazımdı artık insanlık sadece o kitaplarda ki bir cümleden ibaretti. Ayağa kalkıp üstümü temizledikten sonra koridorda ki panoya ilerlerdim.

Panoda ki listeden sınıfımı öğrenip dizimdeki yırtığı saklamaya çalışarak sınıfa girdim. Sarı saçlı, beyaz tenli kız heyecan dolu bakışlarla yanındaki sırayı gösterince yanına oturdum. Ve bu hareketinden dolayı ona içimden teşekkür ettim. Çünkü utangaç bir yapıya sahiptim, ''Yanına oturursam rahatsız olur mu acaba?'' Diye düşündüğüm için buna çekinirdim.

Ve ayrıca en azından bu okulda da vicdan sahibi insanların olduğunu bilmek beni rahatlatmıştı. Bir grup insana göre bütün insanlığı yargılamakta doğru değildi tabi ya.

Bana doğru dönüp elini uzatarak;

'' Ben İzel. Bunu ilk tanıştığım birisine söylemek doğru mu bilmiyorum ama... Sen biraz çekingen birisin sanırım, bu yüzden seninle tanışmak için ilk adımı ben atmak istedim.'' dedi.

''Aslında çekingen değilim ama fazla kuşkucu birisiyim. Ben de Çilem. Memnun oldum.'' dedim gülümseyerek. Ve havada kalan elini sıktım.

Hocanın sınıfa girmesiyle tüm dikkatimizi ona verdik. Daha sonra da dersimizi dinlemeye başladık. Yani en azından ben dinliyordum. Ders coğrafyaydı. Ben yeni ülke isimleri öğrenmeyi çok severim ve dünyayı keşfetme fikri bile beni heyecanlandırır. Düşünsenize tatmadığınız yeni yemekler, görmediğiniz yeni yerler, tanışmadığınız yeni insanlar... Ve yeni bir sen. İçinde ki seni keşfetmen için bir fırsat.