Ben Ezik Değilim (Düzenleniyor)

BED - 6.Bölüm ''Ne dedim ben?? Hayret!''

MULTEMEDİA:RÜZGAR=COLE SPROUSE

***

RÜZGAR'IN AĞZINDAN

Denize baktığımda Çilem'i göremiyordum.Tekrar baktığımda Çilem'in elini gördüm. Çırpınıyor gibiydi, denizle savaş veriyordu. Ona bir şey olacağından korkup aceleyle üstümü çıkarttım ve kendimi denize attım. Deli gibi yüzüyordum, kalbim korkudan yerinden çıkacakmış gibiydi. Çilem'i aradım aradım ama bulamadım. Ta ki derine ilerleyene kadar kenarda suyun dibinde öylece yatıyordu, hareket etmeden. Çilem'i o halde gördüğümde başımdan kaynar sular döküldü. Oyuncak ayısını kaybettiğini düşününce ağlamaya başlayan çocuklar gibiydim. Orada donup kalmıştım, vücudum beni dinlemiyordu. Taş kesilmiştim, birkaç saniye sonra kendime geldiğimde Çilemi kucağıma alıp kıyıya çıkarttım. Yüzüne doğru eğildiğimde nefes almıyordu. Emin olmak için eğilip kulağımı göğsüne koydum, kalbi atmıyordu. Daha önceden yaşadığım olayın aynısını yeniden yaşıyordum. Ama bu sefer dayanacak gücüm yoktu, artık akacak gözyaşım kalmamıştı. Herkes peşime toplanmıştı. Hem ağlayıp hem de '' Suni teneffüs.'' yapın diyen İzel'in sesiyle kendime gelmiştim.

URAS'IN AĞZINDAN

Rüzgar kucağında Çilem ile kıyıya çıkmıştı. Çilem'e baktığımda öylece yatıyordu.Rüzgar nefesine bakmak için yüzüne doğru eğildi. Ama nefes almıyordu. İçimde daha önce olmayan bir hüzün olmuştu nedenini bilmiyordum. Ezik diye dalga geçtiğim kıza karşı neyin merhametiydi bu? Niye acıyordum ki? Hiçbir sorumun cevabını veremiyordum. Vermekten de korkuyordum zaten. Tıpkı onun tekrar nefes alamamasından korktuğum gibi. Hepsi Niran'ın suçuydu. Hayır hayır! Hepsi benim suçumdu. Hepsi şu iğrenç kişiliğimin suçuydu. Hissettiğim pişmanlık nedendi? Ona bir şey olursa bizi suçlayacakları için miydi? Ya da bir insan hayatını kaybedeceği için miydi? Ona bir şey kendimi öldürürdüm. Bu vicdan azabına dayanamazdım. Evet, tek sebebi kesinlikle buydu. Vicdan azabı.

ÇİLEM'İN AĞZINDAN

Her yer karanlıktı. Sadece iki yol vardı önümde. Birinci yolda daha önce hiç görmediğim beyazlar içinde bir adam ve bir kadın diğer yolda ise geri bıraktıklarım... Arkadaşlarım, ailem. Mutluydum, can sıkıcı sorumluluklar yoktu. Acı verici olaylar yoktu, düşüncesiz insanlar yoktu. Evet, bunu istiyordum. Her şeyden koşarak kaçmak istiyordum, yok olmak istiyordum. Galiba ben yaşamak hariç her şeyi istiyordum. Bana yabancı gelen o iki kişinin olduğu tarafa doğru bir adım attım, daha sonra bir adım daha. Kadının sarı saçları, mavi gözleri vardı. Çok güzeldi, beyaz elbisenin içinde resmen parlıyordu. Adamın ise siyah saçları, yüzünü kaplayan siyah sakalları vardı. Bir yerden tanıdık geliyorlardı, tuhaftı.

Adam endişeyle gözlerimin içine bakarken kadın sağ elini havaya kaldırıp beni durdurdu.

''Gelme daha yaşayacakların var uzun zamanın var.Daha tatmadığın duygular var.Aşk gibi, özlem gibi, aşk acısı gibi. Geri dön.'' Dedi. Ben ise onlara daha çok yaklaşıyordum, ta ki kadın ''Ne olur geri dön, kızım.'' Diyerek ağlamaya başlayana dek. Olduğum yerde durmuştum. Ben anlamsız gözlerle bakmaya devam ederken tanıdık bir ses etrafta yankılanmıştı.

''Hani bana biz ayrılmayacağız, ben seni asla bırakmayacağım diye söz vermiştin. Ne oldu beni bırakacak mısın? Sözüne ne oldu Çilem? Tamam istersen git ama bende peşinden gelirim bunu asla unutma.'' 

Bu ses ona aitti, hayatı için hayatımı verebileceğim tek kişiye... Kardeşime.

İZEL'İN AĞZINDAN

Suni teneffüs yapmalıydık. Rüzgar'a dönüp konuştum.

''Hadi! Zaman geçiyor, çabuk ol.''

Rüzgar hızla kafasını sallayıp üzgün gözlerle bana baktı. ''Bilmiyorum, ne yapacağımı bilmiyorum.'' Rüzgar ne yapılacağını bilmiyordu. Uras ise daha önce ilk yardım dersi almıştı. Bunu anlamış olacak ki ''Çekilin.'' Deyip Çilem'e doğru eğildi. Dudakları dudaklarına değmişti. Uras geri çekilince Çilem'in ağzından sular çıkmaya başlamıştı. Ama hala gözlerini açmamıştı. Uras heyecanla nabzını kontrol edip kafasını salladı, kalbi atmıyordu. Kalp masajı yapmışlardı. Ama hala kendine gelmemişti. Çilemi kaybetmiştim. Hayatta güvendiğim tek arkadaşımı kaybetmiştim. Uras bize döndü, bir şeyler söylemek istiyormuş gibi uzunca baktı. Birkaç defa yutkunup konuştu.

''Onu kaybettik.'' Demişti. Onu kaybettik. O an dünyalar başıma yıkıldı. Ne yapacağımı bilemiyordum. Hiç birisini kaybetmemiştim ki ben. İnanamıyordum, şakaydı. Sadece şakaydı, yalandı. Karmaşık duygular içerisindeydim. Dayanamayarak Niran'a döndüm. Onu da yok etmek istiyordum, yok olsun istiyordum.

''Memnun oldun mu? En sonunda başardın zafer senin işte Çilem kaybetti. Ne kazandın şu an söylesene? Kazandığın şey ne?''

Gözlerini yere indirdi, içinden ne yapmak geliyordu? Bilmiyordum. Üzgün müydü? Hadi canım! O üzülemezdi ki.

Rüzgar, Çilem'i yeni tanımasına rağmen kendine yakın hissediyordu. Rüzgar durup Çilem'e bir kere daha baktı. Sonra ''Bunu daha önce de yaşatmıştın ama bu sefer olmaz. İzin veremem olmaz, seni de kaybedemem.'' Diyerek sıktığı yumruğuyla Çilem'in durmuş olan kalbine vurdu. Oturduğu yerden kalktı, saçlarını eline geçirmiş ağlıyordu. Ailesine ne diyeceğimiz hakkında hiçbir fikrim yoktu. Beynim hem dolu hem de bir o kadar boştu.

ÇİLEM'İN AĞZINDAN

Karar verememiştim. O kadınla ve adamla birlikte mi gitmeliydim? Yoksa beni merak edenlere geri mi dönmeliydim? Bırakamazdım, yapamazdım. Beni sevenleri terk edemezdim. Üzülürlerdi, kıyamazdım ki ben, kıyamazdım. Ben ne olursa olsun sözünü tutan bir kız olacaktım. Ve hayatı tanımaya yeni başlıyordum. İçimde geçireceğim günler var diyen sese uydum. Bana bakan çifte el sallayıp diğer tarafa koştum. Onları aradım, hayatımı yaşamama değdirecek insanları.

Ve kalbime inen yumrukla gözlerimi açtım. En son hatırladığım şey kulağıma gelen rüzgar ve dalga sesleriydi.Herkes çaresizce oturmuş, saçlarını çekiştiren Rüzgar'a bakıyordu. Neden üç günlük birisi için böyle üzülüyordu ki? Yürümeye devam ediyordu, canım yanmıştı. Cılız bir tonda konuştum. Niye böyle bir şey dedim? Anlam veremiyorum. Ama o an mantıklı olan bu gelmişti.

''RÜZGAR BENİ BIRAKMA.''

***

ARKADAŞLAR BU İLK HİKAYEM UMARIM BEĞENİRSİNİZ.TAVSİYENİZ VARSA YAZINIZ.HİKAYEME ŞANS VERİP OKUYAN HERKESE TEŞEKKÜRLER.