asexual

2.3

Ben kolumdaki bandajlarla oynarken; Osamu odaya aniden baskın yapar gibi girmiş, etrafa bakınmıştı.
Beni gördüğünde hafifçe sırıtıp kapıdan Suna'nın da geçmesine izin vermişti.

"Noldu lan sana?"

Suna da odaya girince Osamu kapıyı kapatmış, ikiside yanıma yaklaşmışlardı.
Yüzümdeki üzerine kustuğum kızın attığı çizik, dün gece, şimdide kolumdaki bandajlar yüzünden bir miktar araba çarpmış gibi görünüyordum.

"Sorma ya,"

İkizim hemen oturduğum sedyede kendine yer açmış bacaklarıma yaslanarak oturmuştu.

"Tamam o zaman, Sakusa nerede?"

"Omii'yle geldiğimi nereden çıkardın?"

Doğruyu söylemem için sert bir bakış attığında nefesimi verdim.

"Kantinde."

Ben Omii'nin kantinde olduğunu söyler söylemez odaya elinde ki almasını istediğim tostum ve meyve suyumla girmişti.
Balkondan atlarken sakarlığım tutmuş kurumuş güllerin üzerine düşmüştüm ama Omii oldukça sağlam inmişti.
Elindekileri alıp hiç beklemeden yemeye başladığımda Omii'de Suna'nın yanında dikilmeye başlamıştı.

Aramızdaki kısa sessizlik Osamu'nun bildirim sesiyle bozulmuştu.
Bu kadar yanımda oturmasaydı sessizce küfrettiğini duyamazdım.
Ne olduğunu söylemesi için bacağımla hafifçe dürttüğümde bana baktı.

"Annem bu hastaneye kontrole gelmiş, çıkışta bizi okuldan alacakmış."

"Okul ne zaman bitiyor ki?"

Osamu tekrar telefonuna baktığında aniden ayağa kalktı.

"Beş dakikamız var Tsumu, ya bana yetişirsin yada seni seve seve satarım."

Bende elimdekileri bırakmadan ayağa kalktığımda omzuna vurdum.

"Tabii ki geliyorum! Ama anneme görünmeden nasıl okula gideceğiz ki?"

"Camdan at-"

"Hayır, hayatta olmaz."

Onun sözünü bitirmesine izin vermemiştim bile ama ben bir daha bir yerden atlayamazdım.
Omii'nin güldüğünün farkındaydım ama umursamadan Osamu'nun başka bir teklif sunmasını bekledim.

"O zaman arkadan çıkalım."

Osamu beni yakamdan tutup sürüklemeye başlamıştı. Aniden durduğunda elimdekileri az kalsın düşürmeme sebep olacaktı.

"Suna, Sakusa sizde görünmeden gitseniz iyi olur. Anneme rastlarsanız yakanızı bırakmaz."

Beni odadan çıkardığında Osamu'nun beni güvenli bir şekilde hastaneden çıkaracağını biliyordum ama aklım arkada kalacaktı.
Neyseki ikiside aşırı zeki ve atlatik çocuklardı yani bizden daha hızlı, güvenli çıkabilirlerdi.
Bu yüzden tek derdim kendimdi.
Her yerimin farklı bir sorunu vardı ve yüzümdeki çiziklerin ardı arkası gelmiyordu. Bütün bunlar yetmezmiş gibide arkam acıyordu ve her an bayılacak gibi hissediyordum.