Deadline 5 februari! Ik moest voor deze schrijfcompetitie een verhaal schrijven met Rapunzel in de hoofdrol.
---------------------
27 augustus 2014
Lief dagboek,
Ik zal al mijn gebeurtenissen hierin gaan opschrijven. In jou, lief dagboek. Jij bent het enige wat ik heb, het enige waar ik van houd. Misschien moet ik je een naam geven? Dan kan ik je als een echte vriend gaan zien. Lieve Peter? Nee, dat klinkt niet leuk. Lieve Sam? Ik denk dat ik je Sam ga noemen. Dan kan je een jongen en een meisje zijn. En de naam voelt perfect aan, ik zou willen dat mijn echte vriend later ook zo heet.
Sam, ik zal jou eens vertellen waarom jij mijn enige vriend bent. Vandaag ben ik twaalf jaar geworden. Ik hoopte op een feestje, een ontmoeting met de buitenwereld of minimaal een klein cadeautje, maar dat alles was alweer teveel gevraagd. Het enige wat ik kreeg was een een reisje naar deze toren zonder uitgang. Ik weet niet waarom ik hier heen moest. Er is voor mij geen enkele manier om hier uit te komen. Er zit wel een raam in, maar het is veel te hoog om te springen. Mijn moeder kan wel binnenkomen, het zal je verbazen hoe. Via mijn haar. Als ik het in een vlecht doe is het ongeveer twintig meter, lang genoeg om binnen te komen dus. Ze komt één keer per dag, om eten te brengen en om te kijken of alles hier goed gaat.
Eigenlijk weet ik je verder niets meer iets te zeggen. Tot morgen!
Liefs,
Rapunzel
*
17 september 2014
Lieve Sam,
Ik zit alweer drie weken in deze saaie toren. Ik verveel me dood. Ik kijk eigenlijk de hele dag uit het raam, terwijl ik zing. Ik zing de hele dag door, alle liedjes die ik ken. Soms probeer ik de vogels die zingen na te doen, maar daar moet ik nog even mee oefenen. Ik ben natuurlijk ook geen vogel, maar oefening baart kunst, dus het gaat echt wel lukken.
Maar, waar ik je vandaag over wil vertellen is eigenlijk iets héél anders. Vandaag was de leukste dag van mijn hele leven. Eerst kwam mijn moeder in de toren om me mijn voedsel te brengen. Een tijdje later ging ze weer weg. Ik was daar erg blij mee, want met haar in de buurt is de vrolijkheid ver te zoeken.
Nu komt pas het leuke gedeelte hoor! Vlak nadat mijn moeder weggegaan was, riep er opnieuw iemand of ik mijn vlecht naar beneden wilde gooien. Ik deed wat me gevraagd werd en wachtte tot diegene die riep binnen was. Ik hoorde meteen dat het niet mijn moeder was, maar wie het wel was, dat wist ik niet. Na een minuut of tien kwam er iemand mijn toren in. Wow, wat was dat een knappe jongen. Hij had blond haar, blauwe ogen, een blanke huid met wat sproetjes erop en hij was netjes gekleed. Ik weet ons gesprek ook nog steeds. 'Hallo Rapunzel,' had hij gezegd, waarop ik antwoordde: 'Eh, hallo, wie bent u?' Hij zei dat hij Charlie heette. Ik vertelde hem dat dat een prachtige naam was. Eigenlijk vind ik Charlie een mooiere naam dan Sam. Dat dacht ik alleen hoor, dat zei ik niet. Hij bloosde even en zei toen: 'Ik vind je leuk, Rapunzel.' Hij boog zijn hoofd voorover en zoende me. Het kon voor mij niet lang genoeg duren, maar na een tijdje was onze adem gewoon op. 'Ik vind jou ook leuk,' zei ik. Hij zei: 'Ik moet gaan, maar ik zal je vanaf nu elke dag komen opzoeken.' 'Dat is zo lief,' antwoordde ik, 'tot morgen dan maar.' Hij gaf me nog even snel een kusje en verliet toen de toren. Ik meen het, dit was echt de beste dag van mijn leven. Ik heb nog nooit zo veel lol gemaakt in zo'n korte tijd.
Nu ga ik slapen, dus tot morgen lieve Sam.
Liefs,
Rapunzel
