Het sprookje dat een hel werd

hoofdstuk 20

Kas pov.

''Hoe kun je je zo voelen, Kas'' vraagt Liz oprecht. Het enige wat ik doe is recht voor me uitstaren. ''Kas?'' Liz pakt met beide handen mijn gezicht vast en draait het naar haar toe, nu kan ik met geen mogelijkheid haar ogen vermijden. Ze kijkt me diep aan. ''Omdat'' probeer ik, maar mijn stem begeeft het en de tranen branden in mijn ogen. Voor ik het weet begint Ana te schreeuwen in mijn hoofd en hou ik de tranen niet langer meer. ''Zie je wel, je bent gewoon laf, janken waar een meisje bij is wat moet ze wel niet van je denken''. Schreeuwt Ana in mijn hoofd. Liz veegt met haar duimen mijn tranen weg, maar het lukt niet helemaal omdat het er veel te veel zijn. Ze is er voor mij, terwijl ik er juist voor haar moet zijn. Oppeens staat Liz op en loopt de badkamer uit. Zie je wel iedereen verlaat me, niemand houd van me. Mijn eigen gedachtes ratelen door. Ik besluit op te staan en naar de woonkamer te gaan om mijn gedachtes op iets anders te focussen. Als ik op de bank zit en net de afstandsbediening wil pakken, pakt een hand mijn hand. Het is Liz haar hand. Ze gaat op haar knieën zitten en legt haar gitaar in haar armen en begint te spelen. Ik staar haar aan en luister aandachtig naar het gitaarspel. ''Did i say something stupid?'' begint Liz te zingen. ''There goes one more mistake, Do i bore you whit my problems?'' gaat ze verder. Ik luister goed naar de tekst of ik het liedje herken maar er komt geen enkel nummer in me op. Zou ze dit helemaal zelf hebben geschreven, voor mij? Nee dat kan niet wie zou er nu een nummer willen schrijven voor mij, ik ben gewoon een saaie jongen meer niet. Als Liz klaar is met zingen legt ze haar gitaar weg en komt ze naast me op de bank zitten. We zitten zwijgend naast elkaar. Totdat ze mij een knuffel geeft, nu begint ze ook nog te huilen. Ik zit verlamd tussen de armen van Liz en ik heb geen idee wat ik moet doen. Toch besluit ik haar terug te knuffelen. "Ik kan jou nu ook niet missen, Kas'' snikt Liz. Mij missen ik ga toch niet weg en ik laat haar al helemaal niet zomaar in de steek. ''Liz ik zal jou nooit maar dan ook echt nooit alleen laten'' zeg ik. Ze kijkt me met een betraant gezicht aan. ''Echt?''. ''Echt Liz geloof me''. Ze knikt en geeft me nog een knuffel, nu knuffel ik haar wel direct terug. ''Liz, ik moet je wat vertellen'' zeg ik na wat aarzelen. Ze kijkt verbaast op. ''Het gaat zeker over wat er in de badkamer gebeurde''. Ik knik. ''Het is Ana, haar stem maakt me zo gek. Ik mag niets van haar, ik mag niets zelf beslissen of zelfs maar denken. Ze controleert mijn hele leven, elke nacht heb ik buikpijn van het niet eten, het is al zolang geleden dat ik een normale maaltijd heb gegeten, Liz. Het is gewoon niet goed, ik weeg nu 48 kilo. Alles doet zeer, mijn haar valt uit, mijn nagels zijn blauw, ik heb het altijd koud zelfs naast de verwarming en elke dag ben ik bezig met niet eten en sporten. Ik wil dat ze uit mijn hoofd gaat, ik wil normaal kunnen genieten van eten en mezelf voor een keer niet haten''. Nu stromen de tranen over mijn gezicht. ''Ik wil gewoon niet meer'' snik ik. Dit keer geeft ze me geen knuffel maar is diep in gedachte, waarschijnlijk weet ze niet hoe ze moet reageren.

Liz pov.

Kas zijn tranen blijven maar stromen. En ik, ik zit er bij als een emotieloze zombie. Ik staar maar wat voor me uit en gedachtes razen door mijn hoofd. Niet vindend naar de juiste woorden. Ik wist niet dat het zo slecht ging met hem, dat Ana zijn leven zo beheerst. Zelf weet ik ook hoe het is om Ana in je gedachtes te hebben, maar zo erg is ze toch niet. Oke, ze is streng maar wie dun wilt zijn moet naar haar luisteren. Maar hoe kan het dat ze zijn hele leven beheerst. ''Ik ga maar naar bed'' hoor ik Kas nog net zeggen. Als ik me omdraai is hij al bij de deur. Op dit soort momenten mis ik echt mijn vader. Hij was altijd de grote en sterke vader die voor alles een oplossing wist. Als ik dan verdrietig was omdat ik ruzie had met mijn beste vriendin, nam hij me mee naar de McDonald's. Dan zaten we daar met zijn tweetjes uren lang te praten totdat we de oplossing hadden gevonden. Ik mis hem echt zo erg. Langzaam liet ik me achterover vallen op de bank, en sloot mijn ogen. Alles wat die middag is gebeurd herhaalde zich in mijn gedachtes. Als ik dood was zou alles weer normaal zijn, Kas heeft geen last meer van mij, ik ben weer bij mijn ouders. Nee zo mag ik niet denken ik moet er juist zijn voor Kas en hem steunen in zijn keuzes. Ook al wilt hij naar een kliniek om voor goed verlost te zijn van Ana, ik sta aan zijn zij en steun hem.