PİLLİ BEBEK

1.Bölüm: Geçmişi Hatırlamak

Phokagr Yetimhanesi.

Hayatımın 18 yılının geçtiği o kocaman boş bina.

Kötü yemekleri ve sert eğitimcileriyle bizi hayata hazırlayan mükemmel evimiz (!). Hatırlamak istediğim tek bir anı dair yok o binayla ilgili. Ceza vermek amacıyla karanlık hücrelerde tüm gece ağlayarak beklediğim günleri , yemeğim bitmediği halde önümden çekilip alınmasını , erken kalkmassak müdürün odasında cetvelle dövülme gibi küçük olayları saymazsak belki de güzel bir yer olabilirdi (!) Ah , hayir..O bina hiç bir şekilde gözümde güzelleşmezdi. Hatırlamak istediğim tek bir anım bile yok orayla ilgili. Tek bir şey hariç.

Will Curian.

O iğrenç acı veren günlerimi güzelleştiren sadece o vardı. Küçüktük daha anlamıyoduk bazı şeyleri ama o benim herşeyimdi, ailemdi, o yaşta anlayabildiğim kadarıyla aşkımdı işte. Yıllarca gözyaşlarımı silen tek insandı ve ben onun bebeğiydim. Pilli bebeği.

"Ah! Ağlama pilli bebek. Gözlerinden akan her damla kalbimi acıtıyor."

"Sana bir sürprizim var pilli bebek."

"Uyan pilli bebek pilin mi bitti ?"

"Sana cidden Duracell lazım sıradan çinko pilli bebek"

"Seni seviyorum pilli bebeğim"

Söylediği her cümle daha dün gibi aklımda. Will, benimle aynı kaderi paylaşan sayısız insandan biriydi. Onunda benden başka kimsesi yoktu o zamanlar. Birbirimizden başka kimseye de ihtiyaç duymazdık ki zaten.

(Ekim 2008)

"Pilli bebek gelsene az! "elini sallayarak beni çağırıyordu emir verircesine.

"Yahu nerem pilli benim Will söylesene." Bişey söylemedi , kolumdan tuttuğu gibi odasına götürdü beni.

"Kapat gözlerini"dedi, gözlerimi kapattım ve gülümseyerek ne yapacağını beklemeye başladım.

"Mutlu yıllar pilli bebeğim." Gözlerimi açtığımda çok şık bir kutu tutuyordu elinde.

"Will..-" diyecek bişey bulamadım, ona sıkıca sarıldım, eğer son sarılışım olduğunu bilseydim hiç bırakmazdım onu orda.

"Bu senin. Bunu çıkardığın anda beni de kalbinden çıkarmış varsay. Bunu sakın çıkarma." Kolyeyi boynuma taktı ve hafifçe yanağımdan öptü beni. "Teşekkür ederim" diye fısıldadım ve odadan çıktım. Utanmıştım, hemen odama koştum ağlıyordum. Sevinçtendi ağlayışım, yatağıma yattım gelecekle ilgili hayaller kurmaya başladım. Will ile evlendiğimi hayal ettim çocuklarımız olduğunu, mutlu olduğumuzu..Sonra uyuyakalmışım. O günden sonra Will'i yetimhanede hiç görmedim.

Onu gördüğüm tek yer...Neyse.

Düşüncelerimde boğulurken resmen, elim kolyeme gitti. "Seni kalbimden hiç çıkarmadım Will." dedim boş boş televizyon ekranına bakarken.

O kadar güzeldi ki elinde gitarıyla Will. Onun yeri sahnelerdi artık. Konserlerine binlerce kişinin geldiği, katıldığı programlarda reytingleri alt üst eden, nerdeyse tüm genç kızların hayallerini süsleyen biri olmuştu. Bende onun hayallerimiz süslemesine izin veriyordum son 13 yıldır.

(2001)

"Yavaş olsana ya!" bana çarpan çocuğa sert şekilde bakmıştım benden korksun diye. Sanırım işe yaramamıştı. Koridorda hayvanca koşarken bana çarpmıştı ve bebeğim..

"Yaaaa! Hayır ya bebeğim kırıldı" tek bebeğim de az önce şu yaramaz çocuk sayesinde kırılmıştı. Ağlamaya başladım, bütün hocalar başımıza toplanmıştı. Hıçkırarak ağlıyordum. Hocalar beni kaldırmaya çalışıyorlardı ama olduğum yerde tepinip inat ediyordum, ağlıyordum. Bana çarpan çocuk yanıma geldi. "Ne biçim ağlıyorsun sen 10 yaşındasın biraz güzel ağla" diye dalga geçti, daha fazla ağlamaya başladım. Bebeğimin pillerini eline aldı "Aa pilliymiş bu bebek" diye gülmeye başladı. Hocalar artık bizimle uğraşmadılar ve gittiler sadece bi kaç kişi kalmıştık artık. Çocuk yavaşça eğildi ve özür diledi. "Sana büyüyünce bi sürü bebek alıcam, ağlama"

Küçüktük daha, neyin ne olduğunu bilmeden "Söz mü?"diye sordum birden. Onun verdiği söz karşısında mutlu olmuş, artık ağlamıyordum.

"Sen aynen bu bebek gibi ağlıyorsun, çok çirkin, pilli bebek gibi, pilli bebek senin adın pilli bebek."

O günden sonra pilli bebektim ben, onun pilli bebeği.