MÜCEVHER

GÜNYÜZÜ GERÇEKLERİ.

Bölüm Şarkıları;

Ceylan Ertem - Zehir.

Ceylan Ertem - Kovdum.

💎

Gidenlerle başlardı kalanların acısı.

Sevdikleriniz yanınızda olunca ne önemi vardı yaşadığınız evin, yediğiniz yemeğin, uyuduğunuz uykunun... Bir şeyler eksik de kalsa hep bir bahaneniz olurdu ayakta kalmak için. Çünkü sevgiyle başlardı en büyük zorlukları kolaylaştırmanın ilk adımı.

Nefeslerimin sekteye uğradığını hissettim. Kendimi uzun zaman sonra ilk kez bu kadar kandırılmış hissediyordum; geceleyin beni takip etmesi yetmemiş gibi seneler sonra açtığım içime şâhit olmuştu. Özelime kadar girmiş, onun sandığım hissiyle yanı başımda durmuştu.

"Kızım ben çok önemli bir şeyi almayı unuttum," İki yandan bağladığı saçlarını geriye yatırarak açılan yanağını sıkıca öptüm. "Birazdan geleceğim." dediğimde başını bana çevirerek kafasını salladı ve eğilmemi isteyerek ona yaptığım gibi yanağıma dudaklarını sıkıca bastırdı.

Ayaklanarak mutfaktan çıkarken Kongar'ın kolumdan sertçe tutmasıyla bembeyaz olduğuna emin olduğum suratımı ona çevirdim. "Kardeşim bir sorun mu var?" derken sesini alçak tutmuş bana doğru eğilmişti. Kumral saçlarını sıkıca bağlamıştı ve keskin kavisli suratı kaşlarını çatmasıyla kendini belli etmişti.

"Gülşah'ın yanında dur," diyerek kolumu kendime çektiğimde tekrar sertçe asıldı ve parmaklarını biraz daha sıkı tuttu. "Ne saklıyorsun lan sen? Geceleri eve gelmiyorsun, geldiğinde toz toprak içinde oluyorsun. Yemek yemeyip, uyku uyumuyorsun." Giderek sertleşen sesini indirgeyerek fısıltıyla konuştu. "Neden yok sayıyorsun oğlum bizi? Anlat ki birlikte aşalım bir şeyleri, yanında duralım."

Kafamı sağa eğerek çıtlattığımda İnci'nin mutfak kapısının önünde beklediğini görmüştüm, Batu ve Gülşah'ın gülen sesleri evde yankılanırken sertçe yutkunduktan sonra, "Hallediyorum." dedim. "Yok bir şey. Önemli olsa söylemem mi lan?" Söylemem. "Salon tuttum da onunla ilgili koşuşturuyorum işte. Siz de hazırlanın bir yere uğrayacağım, ondan sonra birlikte gideriz görmeye."

Hâlâ kaşları çatık bekleyen yüzüne karşın gülümsemeye çalışarak omzunu sıvazladım. "Hadi geç, Gülşah işkillenmesin. Birazdan ararım sizi."

Ne kadar başaralı oldum bilinmez ama kafasını ağır ağır sallayarak kolumu bıraktı ve arkasını dönerek mutfağa geçmek üzeriyken tekrar dönerek, "Yalnız değilsin Murat, saçma sapan işlere karışıp kendin sıyrılmaya çalışma." dedi.

Oysa Gülin'in ölüm yıldönümü olduğunu bile hatırlamamışlardı.

Hayır kızmak değildi bu. Kırgındım.

Neye kırıldığımı bile bilmeden kalbimin kırıklarını elimde sıkmamdı bu.

Kafamda kurmaya engel olamadan kapıyı açtığım sırada karşı evin kapısı da açılmıştı. Huysuz komşumuz beni gördüğünde ağzının içinde bir şeyler mırıldanmış, başını giymeye çalıştığı yüksek topuklularına çevirmişti. Beyaz gömleğinin altına kalem etek giymişti, etek dizlerinin altında bitiyordu ve gömleğinin uçlarını içine sokmuştu. Yaşı epey büyük olmasına rağmen yüzünde hiçbir kırışıklık yoktu ve yaşına göre yaptığı makyaj ve topuzla oldukça modern duruyordu.