STORY NG BITTER NA WRITER

chapter 39

CHAPTER 39

ZOEY'S POV

Naalimpungatan ako ng maramdaman ko ang pagtama ng liwanag sa aking mukha. Napadilat ako para malaman kung saan nanggaling iyon.

"Sorry to wake you up?" sabi nito na tinaas pala ang curtain ng bintana kaya tumama sa akin ang sikat ng araw.

"What are you doing here?" I ask him.

"You need something? May gusto ka bang kainin? Sabi ng doktor you can eat anything. Wala naman bawal sa'yo." Sabi nito.

"Just give a water," sabi ko ng hindi pa rin tinitignan ito.

Lumapit naman ito agad at inalalayan akong uminom ng tubig.

Nakatingin ito sa akin na parang nag-aalaal talaga.

Napansin siguro nito na alam kong nakatitig siya kaya npilitan itong magsalita habang nakaupo sa tabi ko. "I'm sorry Zoey. I know this is not the right place, right time to ask for your forgiveness pero sinasabi ko sa'yo nakukunsensya talaga ako sa mga nagawa ko noon. I'm your bestfriend and I always be. Hindi ko intensyon na itago iyon sa'yo pero ayokong madamay ka at lalong ayaw kong masaktan ka dahil sa kanya," nakayukong sabi nito.

"Alam mo na darating siya dito diba?" nakakasigurong tanong ko dito.

Tumango ito.

Bigla akong nakaramdam ng pag-init ng sulok ng aking mga mata. Napansin nito ang pananahimik ko.

"Pinigilan ko siyang magpakita sa'yo. Totoo iyon. Pangako. Sadyang magaling ang private investigator na nakuha niya kaya natrace niya kung saan ka. I'm really sorry Zoey. You can punch me or curse me. I don't care. Sasaluhin ko lahat ng iyon just believe me again."

"I feel betrayed by you. Ang sakit noon sobra,"

"Sorry. Gusto ko lang maging masaya ka. Kaya kinunsinti ko siya. Hindi ko akalain na gagawin niya ulit kaya naisip ko angsolusyon na iyon."

"Na hiwalayan ako?"

"Zoey kung mahal ka niya talaga dapat binalikan ka niya. Kung mahal ka niya dapat hindi na siya naghanap pa ng iba. G*go siya Zoey. G*go sya!"

Napaluha ako na ako. Nanginginig na ako dahil sa pinipigilan kong luha kanina pa. "Magkatulad lang kayo. Ang pinagkaiba lang ay nagloko siya pero parehas niyong iniwan ang taong sinasabi niyong mahal niya," tinignan ko ito sa mata. Maluha luha na rin ito ngayon. Alam kong alam niya na mas kailangan niyang makipag-ayos sa kaibigan ko kaysa sa akin. "Iniwan mo si Viz"

"Oo tama ka. Iniwan ko siya at babalikan ko siya. Pero Zoey alam mong hindi ko ipinagpalit si Viz ssa iba. Masakit man pero gusto kong magising ka. Hindi-" pinutol ko ang sasabihin niya.

"Hindi niya ako mahal. Nagsawa na siya and now he came back kasi nakukunsensya lang siya sa ginawa niya pero hindi na niya ako mahal," sinabi ko at tuluyan na akong napahagulgol.

He hug me and put his hands on my hair.

"Alam ko naman iyon Hans. Tanggap ko na ang lahat dati pa. napatawad na rin kita dahil naiintindihan ko na ginawa mo iyon para sa ikabubuti ko. Masyado akong naging bulag para ibuntong ang lahat ng galit ko sa'yo. I'm sorry Hans. Ang tagal kong narealize at mapatawad ka," sabi ko dito.

"Zoey don't cry anymore. Hindi makakabuti iyan sa lagay mo ngayon. I'll be by your side. Proprotektahan kita katulad dati," sabi nito.

"Basta 'wag ka ng maglilihim ulit sa akin."

"I promise."

HARRY'S POV

Sabay kami ni Steven pumunta kay Zoey. Nagulat ako ng madatnan si Hans doon. Sabay silang kumakain at nagkwekwentuhan.

"Oh mukhang may namiss kaming happenings ha," sabi ni Steven.

Lumingon naman silang dalawa sa amin na ngayon lang napansin ang pagpasok namin. Ngumiti si Hans.

"It's settled. Okay na kami ni Zoey," he declare.

Tinignan ko si Zoey. Blanko lang ang mukha nito na nakatingin sa amin.

"Well that's good to hear,"masayang sabi ni Steven at umupo sa sofa.

Lumapit naman ako agad kay Zoey. "Are you alright?" nag-aalalang tanong ko dito.

"Yeah. I'm fine."

"Sigurado ka? Kumain ka nga ng marami. Ang putla mo tapos ang payat mo na," puna ko dito.

She just stares at me.

Nginitian ko ito. Ewan. Weird pero nasanay na ako sa reaksyon nito at hindi na naiinis sa hindi pagsagot nito. Para tuloy akong sira na nginingitian ito ngayon.

"Hoy. Tigilan mo nga iyan Harry. Kumain na ba kayo?" tanong no Hans sa aming dalawa ni Steven.

"Yeah," sagot ni Steven.

Kaya napunta sa akin ang tanong. "Oo. Katatapos lang. hindi ka pa ba aalis?" tanong ko sa kapatid ko.

"Hindi ako uuwi. Dito ako matutulog ngayon," kampanteng sagot nito.

"Nah! Ako kaya ang magbabantay kay Zoey ngayon," pagmamaktol ko.

"Edi tayong dalawa. Pwede naman iyon," sabi ni Hans.

"Umuwi ka na lang," iritang sabi ko na dito.

"Ayoko."

"Haha gusto nyang masolo si Zoey," sangit ni Steven.

"No way!" tutol naman agad ni Hans.

"Yes there's a way. Kaya umuwi ka na," sabi ko dito. At umupo sa tabi ni Zoey.

- - - - -

STEVEN'S POV

11 pm ng mapagpasyahan kong iwan si Zoey kay Hary. Napilitan namang umuwi kanina si Hans.

Naglalakad ako sa lobby ng makasalubong ang bestfriend kong si Blake.

"Bro," tawag ko dito.

Napatingin naman ito sa akin at nakipagkamayan.

"Kumusta bro?" masayang sabi nito. Ang tagal ko na ding hindi ito nakikita.

"Fine. Anong ginagawa mo dito?" nagtatakang sabi ko dito.

"Dadalawin lang si Zoey,"

"Si Zoey?"

"Yeah. Gising na ba siya?"

Napatango na lang ako. "Oo. Pasok ka na lang sa loob. Kailangan ko ng umalis,e."

"Sige. Ingat."

Tumango lang ako at nag-umpisa ng maglakad ulit. Pero nakakailang hakbang palang ako ay nilingon ko na agad ito.

"Blake pwede ba tayo mag-usap?"

Lumingon ito at sumama sa akin sa may fire exit. Mahirap na baka may makapansin na nandito siya masangkot na naman ang kapatid ko.

"Anong pag-uusapan natin?" nagtatakang tanong nito.

"Dati ko pa kasing gusto kong itanong ito. Tapatin mo ako Blake ano ba ang kapatid ko sa'yo?" diretsang tanong ko dito.

"She's important to me," sabi ni Blake.

"Are you inlove with her?" Hindi ito sumagot. "Gusto ko ng kasiguraduhan. Masyado na siyang nasaktan noon. Ayoko na sanang mangyari uli iyon sa kanya."

"I know. Nakita ko ang lahat ng iyon. And yes I love her more I imagine but I did and I will."

"I trust you bro. puntahan mo na siya doon, " At tuluyan na akong umalis.