Death Glare

CHAPTER 12: His Attempt

NAGISING si Ronan nang maramdaman niyang may malamig na bagay ang kumikiliti sa kaniyang tagiliran. Pagmulat ng mata niya ay bulto kaagad ni Devin ang bumungad sa kaniya. He had intended to struggle and retreat, but when he felt the pain in his side abdomen, he could do nothing but to gasped and cursed.

"Hey, relax. Wala akong masamang gagawin sa iyo," Devin said with a calming voice.

"You're safe... for now," saad niya ngunit halos pabulong na lamang ang salitang binitawan niya sa dulo.

Sinuri ni Ronan ang kaniyang katawan. Wala siyang suot na pang-itaas. Napansin niya ang ilang bulak na nakakalat sa hinihigaan niya. May mga bahid ito ng mga dugo. Muli niyang sinuri ang sarili at dito niya napansin ang bendang nakabalot sa kaniyang tagiliran.

"Huwag kang mag-alala, nadaplisan ka lang ng bala sa tagiliran. Good thing I immediately noticed the sniper's laser. Kung hindi, baka hindi lang 'yan ang inabot mo," aniya.

Nilibot ni Ronan ang kaniyang paningin. That's when he realized they're not in his room anymore.

"Nasaan ako?" he anxiously asked habang inaalalayang mabuti ang sarili.

Devin remained in silence for one minute. Maingat niyang pinulot ang mga bulak at bote ng disinfectant pagkatapos ay tahimik na tumayo upang itapon ito sa pinaka-malapit na basurahan.

"You're at my place."

Napakunot ng kilay si Ronan bago unti-unting bumalik sa kaniyang isipan ang lahat ng nangyari. Right. Nawalan nga pala siya ng malay. Hindi naman gano'n kalalim ang tinamo niya. Marahil masyado siyang nag-panic kaya naging dahilan ito ng pagkakahimatay niya. It's his first time having a gun wound. And he cannot deny he got hell scared to the point that he thought of going to die. But luckily he didn't-yet.

Ilang segundo lamang, nakarinig sila ng sunod-sunod na katok mula sa kabilang pinto. Naging maagap ang mga galaw ni Devin. Mayroon siyang binunot na baril mula sa likuran ng ilang furnitures. Ronan was not surprised anymore. He was expecting this to see. It's not like Devin will let every thing go in just a snap. He's still a gunman.

Patuloy pa rin ang pagkatok mula sa pinto. Devin just acted as if he's not holding a gun in the back. Pinihit niyang mabuti ang knob ng pinto pagkatapos ay tuluyan na itong binuksan. Hindi lubusang makita ni Ronan kung sino ang nasa kabilang pinto dahil kasalukuyan pa rin siyang nasa higaan. Mayamaya ay narinig niya ang pagsara ng pinto. Naunang bumalik si Devin. Kaagad niyang napansin ang dala-dala nitong ilang paper bag na may lamang mga tinapay, gulay at prutas. Sunod naman niyang napansin ang lalaking nakabuntot sa kaniya na medyo mas matanda kay Devin ng tatlong taon; sa tingin niya. May dala rin itong mga pinamiling groceries ngunit mas lamang ang bilang ng bitbit niyang canned beers. Napaayos ng puwesto si Ronan.

"Sabi ko naman sa iyo, boss, kailangan mong-" sandaling naputol ang sasabihin nito nang malipat ang atensyon ni Homer sa kaniya. "Hello, kumusta! Ikaw siguro si Ronan, tama ba?"

Alanganing ngumiti si Ronan bago tumango. "Ako nga. And you are?"

Kaagad inilapag ni Homer ang mga pinamili pagkatapos ay sabik na lumapit upang pormal na magpakilala. He offered his hand. "Ako si Homer; assistant at kanang-kamay ni boss Devin," masaya niyang sabi.

"Alam mo bang ito ang unang pagkakataon na may inuwing ibang tao si boss bukod sa amin?" saad niya pagkatapos ay ngumisi nang nakakaloko. Napadilat ng mga mata si Ronan, hindi alam kung ano ang eksaktong sasabihin.

"Tell me the truth. So what's your real score with boss-"

"Homer!" Devin cut him off. Napapikit ito na parang isang batang napagalitan ng kaniyang magulang. "You're talking too much. May daplis siya ng bala sa tagiliran. Can you, at least, just let him rest? He's tired."