GIRL HOUSE SERIES #1: Dimple Castro
----
Dimple Castro is a person scared to trust people. As her family died in a house fire, her life started to experience pain and sorrow. But with him who always there beside her, she finds hope to face the cruel...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
CHAPTER 3
"SAAN KAYO galing?" Iyon agad ang bungad na tanong ni Jean sa amin ni Lexa. I secretly wiped my own tears, afraid that they might see it. Ayaw kong may nakakakita sa aking umiiyak.
Maliit akong ngumiti sa kaniya. Maglalakad na sana ako nang makita kong nakatingin din ang ibang babae sa akin. Bukod kay Ruby-Ann at Jessy ay naka-uniform pa ang iba. They were looking at my way, waiting for my answer.
"Hmm, nagpasama ako sa kaniya sa labas para kumain." Pagsisinungaling ni Lexa. Hindi naman na ito naghintay sa sasabihin ko at agad ako nitong hinila paakayat. "Akyat lang kami," paalam niya.
Hindi ko alam kung bakit hinahayaan kong asikasuhin niya ako. Para bang wala akong lakas ng loob para kumilos.
"If you need anything else, just call me right away. Nasa kabila lang ang kwarto ko," she offered. Sa huling pagkakataon ay nilingon ako nito, matiim na tumingin sa akin na parang inaanalisa ang bawat galaw ko.
"What?" I asked. She heaved a sigh pagtapos ay lumapit sa akin. Magtatanong sana ako ulit pero inunahan ako nito ng yakap.
"Why do I feel like you need a friend right now?" She whispered. Her words is clearly not for me, but she said it to herself. "Sige na, magpahinga ka na." Aniya saka ngumiti sa akin.
"Le..Lex!" Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko para tawagin siya. Nilingon ako nito, hinihintay ang sasabihin ko. "Mmmh, I ne.. I nee.."
"Ha? Aynini? I'm sorry, I can't hear it, what did you say?" Pag-amin nito, kamot kamot ang gilid ng ulo. Napangisi naman ako sa sinabi nito at napailing.
"Wala, I just said thank you," I lied. She smiled first and mouthed the word 'welcome' and decided to leave my room.
Pag-alis na pag-alis nito ay kusang bumagsak ang mga tuhod ko. As much as I tried to hold it in, a lone tear traced down my cheek, and just like that, tears burst forth, spilling down my face. I tried not to make a sound using my hands, covering my mouth. Hindi ko alam kung bakit hindi matigil ang paghikbi ko.
