Bir ışık vardı, sadece ona odaklıydım. Her yer karanlık ama sadece o ışık dolanıyordu. Gözlerimi sıkarak yavaş yavaş açtım. O an gözlerim normal ışık ile buluştu. Fakat nerdeydim ben. Burası neresiydi? Başıma dolaşmış bu insanlarda kimdi. İrkilip ayağa kalkmaya çalıştığım anda bacağımdaki sızı ile çığlık attım.
Kömür gibi gözleri olan çocuk yanıma gelerek omzuma dokunup, "iyi misin ?" Diye sordu. O anlık şokla elini iktirip, " dokunma bana." Diyerek çıkıştım. Tanımadığım insanların bedenim ile temas kurmaları hoşuma gitmiyordu.
" Hey ,hey sakin ol, sadece iyi olup olmadığını sordum." Bir de karşıma geçmiş yarım ağız gülüyordu.
Daha fazla sinirlenmiştim, koltuktan yardım alarak ayağa kalkabilmiştim sonunda.
" Sizin kim olduğunuzu bilmiyorum, bilmekte istemiyorum, ama evime gitsem iyi olucak artık." Yavaş adımlarla kapıya yöneldim. Kapıya adım atmamla birlikte kapıda gördüklerim 2. Bir şoka girmeme neden oldu. Ben bunu görmüştüm.
Arkama korkarak dönerek kömür gözlü çocuğa bakarak.
" Şey kapıda büyük kediler var diyerek kollarına kendimi bıraktım.
***
Aynı sesler kulağımda tekrar yankılanıyordu. Sanki rüyaydı her şey uyanıp tekrar uyaniyordum.
Sesli bir şekilde;
"Ve bir...iki...üç... Gözlerini aç , evdesin." Diyerek bağırarak açtım gözlerimi . Karşımda aynı sahne aynı insanlar. Ve tekrar kapattım gözlerimi. Ve tekrar açtım. Kafayı yemek üzereydim. Kapının önündeki şeyler hala oradamıydı. Derin nefes alıp yattığım yerden doğrulup koltukta oturur pozisyona koydum kendimi.
" İsmini bilmiyorum kömür gözlü çocuk. Ve o kapıdaki büyük kediler neyin nesi. Ve ben neden kendi odamda değil de burda uyandım. Ve ben neden bu kadar erkeğin içinde olan bir evdeyim. Ve neden ayağımda bir acı var. Ve neden hala konuşmuyorsun. "Diyerek nefes verdim.
Şaşkın şaşkın bakıp boğazını temizledi ve konuşmaya başladı.
" Öncelikle nerden başlıycağımı bilmiyorum." Diyerek lafı gevelemeye başladı.
" Sen başla bir yerden ben tutarım bir ucundan." Lafını kestiğim için sinirli bakışları ile karşı karşıya geldim.
" Dün gece sen ormandaydın ve bende ordaydım. Ve seni yanlışıkla ısırdım. Ve kapıdakilerde büyük kedi filan değil kurt onlar, artık sende öylesin."
Ne zırvalıyordu bu çocuk. Beni çocuk filan sanmıştı herhalde masal anlatıyordu.
Küçük bir kahkaha fırlatıp;
" Aynen ya vampirler filan onlarda varmı , ya da avcılar. Sen çok film izliyorsun galiba. Hadi sen git başkalarını inandır . Ben hikaye dinleme yaşımı çoktan geçtim.
Ve tekrardan ayaklandım. Bana emir vererek.
" Hiç bir yere gitmiyorsun otur şuraya diye bağırdı."
" Sen kimsin de bana emir veriyorsun. Haddini-"
Lafımi bitirmeden vücumdaki acı ile yere çöktüm.
Gözlerinin içine odaklandım. Gözleri siyahtan maviye döndü.
" Ben senin alfanım, asıl sen haddini bil." Diyerek kükredi, ve o an gözlerimin önünde devasa bir şeye yani onun deyimi ile kurda dönüştü.
Üzerimdeki acı yavaş yavaş çözüldü ve ayağa kalktım. O da benimle birlikte insana dönüştü. Bu yaşadıklarım gerçek olamazdı.
Ben kimdim?
Bu kendini bilmez alfa denen şeyin bir kuklası mı? Onun deyimiyle mi kurtmu? Ben kimdim?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Lanetli Ay
Werewolf"Ve ismin kadar berrak, ama dolunay kadar acımasızsın." Dedi bana. Ve ben o an ismimin beraklığında kaybolup, ama dolunayın acımasızlığında yerle bir olmak istiyordum.
