Karanlıklar Senfonisi

5. BÖLÜM

                                             Mark Eliyahu - Grateful ♫
Kuzey Bayar'dan
İzmir ile okula geldiğimde Ediz aramıştı ve İzmir'in karşısına çıkacağını söylemişti bunu söylediği an deliye dönmüştüm böyle birşey asla olmayacaktı böyle birşeye cesaret edebilmiş olması bile onu öldürmem için sebepti.
İzmir benimdi öyle de kalacaktı senelerdir olduğu gibi...
Olduğu yere gitmek için İzmir, Kayra ile konuşurken hızlıca okuldan çıkıp Ediz'in attığı konuma gelmiştim.
Çağırdığı yer ıssız ve sessizdi terkedilmiş binanın içine girip bağırmıştım;
"Ediz?"
"Korkak mısın lan sen çıksana karşıma  telefondan konuşmak kolay değil mi ?"
" Senden de bu beklenirdi anca Ediz Korkmaz."
Kahkahayla etrafımda dönüyordum belimdeki  bıçağı ellerimle kavramış şekilde.
Arkamı döndüğüm an burnumda ki darbeyi hissetmem bir olmuştu.
Ediz kolumdan tutup kendine döndürüp tam yumruk atacakken bileğinden tutup karnına tekmeyi yapıştırdım.
Yerde acı içinde bağırıyordu.
"Hastasın lan sen p** herif İzmir'i sana bıracağımı mı sandın g** herif?"
Diye bağırıyordu
Eğilip ellerimle çenesini kavramıştım.
"Bak bana Ediz seni burada öldürsem sadece köpeklere yem olursun bırak İzmir'in karşısına çıkmayı onun 10 metre yakınında bile olmayacaksın."
Gülmeye başlamıştı;
"P** herif ölürüm de İzmir'imi sana bırakmam."
"İzmir'im mi ne dedin lan sen ?"
Yakasına sarılıp duvara savurmuştum tek hamlede.
Yere düştüğü an konuşmaya başlamıştı.
"Sen İzmir'e aşık olduğunu mu zannediyorsun? Sen sadece saplantılı olmuş g** herifin tekisin."
Gözlerim sinirden artık hiçbir şeyi görmüyordu Ediz'e yumruklar savuruyordum ki karnımda hissettiğim acı ile yere yığılmıştım.
Ediz ayakta şok olmuş gözlerle bakıyordu gözleri yuvasından çıkacak gibiydi.
Ellerinin titremesi ile elindeki bıçak yere düşmüştü.
Acı içinde inlemiştim.
Elimi karnıma götürdüğümde canım daha çok yanmaya başlamıştı.
Ediz saniyeler geçtikçe gözlerimden kayboluyordu.
"E-Ediz p** herif!"
Telefonumu cebimden zor da olsa çıkarabilmiştim acil aramalardan İzmir'i aramıştım.
En hızlı gelebilecek tek kişi İzmir'di.
Telefon bir iki saniye sonra açılmıştı.
"İ-İzmir evinizin arka sokağındayım gelir misin ? "
"Kuzey sen neredeydin ve sesin neden böyle geliyor?"
"İzmir, gelmen lazım.!"
Artık gözlerimi açık tutacak gücüm kalmamıştı gözlerimi derin bi karanlığa gömmüştüm.

Bölüm sonlarında yorum ve oy bırakırsanız çok sevinirim.