Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

49. Ontwijkend

Het normale leven leek terug te keren op de Ranch en iedereen leek dankbaar dat men gewoon doorging. Dat was misschien wel het makkelijkste. De dagen bestonden uit hekken maken, dieren bijvoeren en het controleren van de dieren. Sam was het meeste van de tijd te vinden in het land, waar hij de rust vond om na te denken.

Wanneer hij door de bossen trok dacht hij aan Old Jack, hoe ze jaren samen in dezelfde bossen hadden gereden. Hoe ze samen werkten en hoewel Old Jack de laatste jaren al minder was gaan werken in het veld, zal hij hem altijd zo herinneren.

Nick reed zo nu en dan met hem mee, hij was stil. Sam wilde hem daar niet naar vragen, het was voor iedereen een gemis en als Nick er niet over wilde praatten zal hij er ook niet over beginnen. Toch was er iets wat Sam niet aanstond. Nick kon hem amper aankijken als hij tegen hem praatte. Er was iets anders en Sam kon er zijn vinger niet op leggen. Hij kon niet herinneren dat hij iets had gedaan of gezegd wat Nick van streek kon maken. Dus op een ochtend toen ze samen aan een hek werkten, de zon kwam net op en ze stonden even stil om het uitzicht te bewonderen, vroeg Sam of er iets was. Nick bleef strak voor zich uitkijken. De vroege stralen van de zon schenen over de heuvels die in golvende bewegingen de zon weerkaatsten. Het rijpe mais wiegde heen en weer op de beweging van de zon, het braakliggende land weerkaatste de zon in zijn modder.

'Nee,' zei Nick en legde zijn armen over het hek, hij wreef in zijn handen en keek naar de grond, 'nee, er is niks.'

'Waarom doe je dan zo?' vroeg Sam, hij kon er niet tegen, Nick was weliswaar zijn beste vriend en hij kon met zekerheid zeggen dat er iets was.

'Old Jack?' vroeg Sam, Nick schudde weer zijn hoofd en keek hem aan vanonder zijn hoed die de zon uit zijn ogen hield.

'Ja, nee... Man, laat het maar gewoon.' Zei Nick, liet het hek los en liep weg om verder te werken. Sam zuchtte en wreef in zijn nek. Waar was dit gedoe goed voor vroeg hij zich af.

De rest van die dag was Nick nog meer teruggetrokken dan dat hij de laatste dagen al was geweest en Sam begon zich zorgen te maken wat de jongen op zijn hart had. En hoe graag hij het ook wilde, als Nick iets niet wou zeggen, zal hij het ook zeker niet zeggen. Nick was een rots waar je geen beweging in kon krijgen, steevast en ongrijpbaar. Zijn gedrag duurde langer dan Sam had gedacht, zijn stilte hield aan en Sam had hem meer dan eens gevraagd of hij er iets aan kon doen. Nick begon hem te ontwijken en Sam dacht dat het aan hem lag. Hij viel steeds verder in zijn hart, gevuld met diep verdriet.

De wereld zal nooit weer normaal worden dacht hij. De Ranch was een plek gevuld met mensen die pijn bij hem opriepen, Jack die hem nog altijd niet mocht, Katy was er nog altijd en haar zoontje was er inmiddels ook, hij had vakantie, en nu was Nick er ook nog die hem ontweek. Tilly was de enige waar hij nog normaal mee kon praatten, en zij was gevuld met verdriet en het deed hem pijn om haar zo te zien. Katy zal over twee dagen vertrekken wist hij, dan zal hij er meer proberen te zijn voor Tilly, hij moest dat doen. Old Jack zal het gewild hebben. Het zoontje van Katy, Daniel, was een vrolijk kind, het jongetje had een vrije geest, dat had hij van Katy.

Elke ochtend wanneer Sam vertrok kwam hij aangehold en vroeg of hij mee mocht en hoe graag Sam dat ook wilde, zei hij nee. Hij probeerde de afstand tussen hem en Katy zo groot mogelijk te houden en dat zal zeker niet lukken wanneer hij zich zal hechten aan haar zoontje. Het jongetje was bijna vijf en hij had wild krullend haar, het sprong in vrolijke bewegingen om zijn gezicht. Hij lachte altijd en vermaakte zichzelf prima, hij speelde met Willy, hij klom in de bomen en Sam had het jongetje zelfs in de schuur gevonden toen hij een schaap aan het knuffelen was. Misschien was het al te laat om zich niet te hechten aan het jongetje.

Sam zette Joy in de stal, ruimde het zadel op en hing het hoofdstel aan de haak. Hij checkte nog een keer alles, de sloten en de waterbakken en vertrok toen. Het was weer een gewone dag geweest, waar hij normaal geen waarde in zal zien maar na deze hectische tijd leek hij de saaie dagen steeds meer te waarderen. Hij liep onder de oude eik door die nog vol was met bladeren en hij glimlachte, de oude eik was Old Jacks lievelingsboom. Het bankje wat eronder stond was gevuld met herinneringen. Even stond hij stil om ernaar te kijken en zuchtte, hij mistte hem nu al. Hij liep in gedachten de heuvel af naar zijn kamer.

Nick tikte in een snel tempo met zijn voet op het hout van de veranda. Hij keek strak voor zich uit en had al duizend maal herhaald hoe hij dit moest vertellen. Het zal Sam kapot maken, dacht hij. Sam kwam de veranda op en fronste toen hij Nick zag.

'Alsjeblieft jonge, wat is er?' vroeg Sam, lichtelijke geïrriteerd door het vreemde gedrag van Nick, hij haalde de sleutel uit zijn zak en wilde zijn deur open draaien tot Nick opstond.

'Sam, ik moet je iets vertellen.' Zie hij en beet zenuwachtig op zijn lip, hij wreef in zijn handen en ging weer zitten. Hij was stil en deed zijn hoed af, speelde ermee in zijn handen, draaide hem rond en begon weer met zijn voet te tikken.

'Ga je gang.' Sam bleef staan en voelde dat er niet veel goeds zal komen. Zal Nick weg gaan? Zal hij een andere baan gevonden hebben, het zal niet heel vreemd zijn. Iedereen wilde wel wat anders en Nick was er ook al meer dan vijf jaar. Soms was het tijd om te vertrekken maar Sam kon zich niet voorstellen dat dit die tijd zal zijn. Hij klemde zijn hand om de deurkruk en bereidde zich voor op het waarschijnlijk slechte nieuws.