Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

13. Wat het hart wil

In de avond had ze de zonsondergang gekeken vanaf de veranda van het huis. Ze had een goed boek gepakt en was gaan zitten. Ze probeerde zo haar hoofd leeg te maken, even iets anders te doen. Ze las over de liefde, over gemeende liefde die opbloeide tussen de twee hoofdpersonen. Hoe ze elkaars leven aan elkaar gaven, elkaar vertrouwden. En verdomme, ze kon niet stoppen met denken aan Sam. Ze sloeg het boek dicht. Haar ogen gleden over het landschap en ze zag zijn gestalte als een silhouet de heuvel oplopen. Nee, wat moest hij nu weer.

Hij liep regelrecht naar haar toe. Wat moest hij van haar? Ze kon zich ertoe zetten hem een kleine, zenuwachtige glimlach te schenken. Hoewel haar humeur niet te genieten was, klonk ze opgewekt toen ze hem begroette. Sam knikte, raakte de voorkant van zijn versleten hoed aan en ging op de balustrade zitten.

'Hoe zijn je hechtingen?' vroeg ze om de stilte te verbreken. Haar woorden klonken hard in de stilte van de avond. De zon liet haar laatste stralen over het landschap glijden als gesmolten goud, zo zal liefde eruit zien dacht ze.

'Ze jeuken, maar goed.' Zei hij. het was weer stil.

'Katy.' Begon Sam, hij keek haar aan en zag de glinstering in haar ogen die hem deden verlangen om haar vast te houden. Haar lichaam in zijn handen. Dicht tegen hem aan, in het holst van de nacht terwijl ze hartstochtelijk samen dansten in een zee van beddengoed. 'Ik moet je iets vragen.'

Ze keek hem vragend aan en had een vaag vermoeden wat het zal zijn. Over Olivier, haar en Olivier. En ze had gelijk.

'Wat is het precies tussen jou en Olivier?' vroeg hij. De snijdende stilte deed haar rillen en ze haalde diep adem. Ze zag in zijn ogen dat het hem pijn deed. Zijn vraag gold als een liefdesverklaring.

'Ik weet het niet Sam, Olivier is anders dan...' ze keek hem aan met levendige ogen, 'anders dan jij.'

Sam wreef in zijn gezicht en perste zijn lippen samen. Hij wist dat dit nog niets betekende maar het gaf hem hoop. Hij zag hoe Katy zenuwachtig aan haar trui friemelde. Langzaam nam hij plek op het kleine krukje naast haar, pakte het boek op voordat hij ging zitten. Even had hij het boek in zijn handen en staarde naar de titel.

'De Wolvenlus.' Zei ze en keek hem even aan. Hij glimlachte dankbaar. Nooit was hij goed geweest in lezen, de letters hadden in zijn ogen de eigenaardige eigenschap om door elkaar te dansen. 'Volg je nog altijd die lessen?' vroeg ze. Ze zag hoe Sam ontspande en blij was dat ze nu iets hadden waar ze over konden praatten. Hij schudde zijn hoofd.

'Nee, niet echt. Ik denk dat ik het maar opgeef.' Zei hij met een kleine glimlach, 'ik red het wel zonder.' Sam kreeg nog altijd extra lessen in taal. Toen hij hier voor het eerst kwam werken had ze haar vader horen praatten over een jongen van bijna negentien jaar die nog taallessen nam, in zijn eigen taal notabene. Lessen waarvoor hij een middag in de week niet zal kunnen werken. Haar vader vond het stom en had Sam belachelijk gemaakt. Terwijl Sam er juist alles aan deed om normaal te kunnen lezen, al was het maar voor zichzelf. Ze had hem bewondert, hoe hij de strijd aanging met zijn zwakke kant. Hoe hij zichzelf probeerde te verbeteren op een gebied waar hij bar weinig aan kon doen. Zijn ernstige dyslexie had hem zijn hele leven in de weg gestaan en hij zal er altijd last van houden. Ze had hem wel eens geholpen, zijn handschrift was bijna onleesbaar en de woorden ontcijferde ze met moeite. Nooit had ze hem uitgelachen of belachelijk gemaakt. Hij kon er immers niets aan doen. Ze wist dat hij dolgraag boeken wilde lezen, hij had het immers altijd over verhalen die hij had gehoord. Nu pas snapte ze waarom ze de jongen zo vaak in gedachten verzonken zag wanneer hij naar zijn walkman luisterde. Hij luisterde naar podcast en opgenomen boeken. Hij zorgde er wel voor dat hij zijn fantasie kon vullen.

'Ik kan je nog wel helpen als je dat wilt.' Zei ze.

'Ik denk niet dat het veel uit zal maken.' Zei hij, hij was even stil en glimlachte toen ondeugend, 'maar ik zal graag meer tijd met je doorbrengen.' Ze lachte.

'Dat kunnen we zeker doen.' Hij keek haar aan, het verbaasde hem dat ze geen quasi gemene opmerking naar hem gooide zoals ze altijd deed als het over hun samen ging.

'Voel je je wel goed?' vroeg hij.

'Hoezo?'

'Je doet zo aardig.'

Ze grinnikte en haalde diep adem, ze ging rechter op zitten en keek hem aan met een blik die hij niet kon plaatsen.

'Ik heb na zitten denken en ik denk dat wij samen beter samen kunnen werken dan welk duo dan ook.'

'Bonnie en Clyde?' Onderbrak hij haar. Ze lachte en schudde haar hoofd.

'Oké, wij zijn net zo goed als Bonnie en Clyde. Maar als dit iets word wil ik niet eindigen in een doorzeefde auto met ons bloed overal in de auto.'

'Dat zal zonde zijn van de auto, inderdaad.'

'Sam!' Hij grinnikte en trok zijn gezicht terug in zijn plooi.

'Sorry, nee ik ben het met je eens...Bonnie.'

Een zucht verliet haar mond en ze keek de jongen naast haar aan met een grote glimlach. Hij die haar hart sneller deed kloppen, de jongen die ze zolang ontlopen had. En misschien was het enige wat ze kon toegeven. Toegeven aan de aantrekkingskracht en er voor eens mee in gaan.

'En Olivier dan?' vroeg hij ineens serieus.

'Ik zal het Olivier vertellen als ik terug ben. Ik kan het niet over de telefoon doen toch?'

'Uh-huh, maar je moet het wel echt vertellen want ik weet niet... het voelt niet goed.'

'Snap ik...' ze twijfelde even en keek hem aan, 'maar Olivier was toch meer voor mijn plezier.'

Hij lachte, schudde zijn hoofd en stond op. Hij stak zijn hand uit naar haar en trok haar omhoog.

'Dus, mevrouw houdt van plezier?' hij trok zijn wenkbrauwen omhoog en keek haar speels aan. Een golf van verlangen verwarmde haar vanbinnen. Ze werd warm en voelde hoe haar hals rood werd onder zijn handen. Hij pakte haar hoofd tussen zijn handen en drukte zonder pardon zijn lippen op de hare. Verdomme. Heerlijk.

Ze ging mee in de dans die hun lippen voerden, vol vuur. Zijn vuur. Zij legde haar handen op zijn rug en ze pakte zijn shirt. Kneep in de stof en dacht aan meer. Veel meer.

'Sam, Katy.' Abrupt werd het moment onderbroken. Old Jack, 'Ik ben blij voor jullie. Iedereen wist het al, behalve jullie zelf. Maar doe dit niet hier, ik denk niet dat je vader dat leuk zal vinden.' Zei hij tegen Katy en moest een glimlach onderdrukken. Allebei met een hoofd zo rood als een tomaat, Katy gloeide van schaamte dat haar opa haar had betrapt met een van de werknemers. Sam omdat hij was gesnapt met de kleindochter van Old Jack. Old Jack genoot van de twee. Hij zag zichzelf en Tilly in het jonge stel, vanaf het moment dat Sam was komen werken op Blue Ranch had Old Jack al gezien dat er meer zat tussen de twee dan goede vrienden. En nu was het inderdaad eindelijk tijd. Old Jack gaf Sam een knipoog en vertrok zonder verder iets te zeggen.

'Kom vanavond naar mijn kamer.' Zei Sam en hij zag een licht in de keuken aanspringen. Jack liep daar, en even dacht hij dat Jack hem aankeek met een nijdige blik. Dat zal vast verbeelding zijn. Hij wende zich weer tot Katy. Ze knikte.

'Je ziet me wel verschijnen.' Zei hij en verliet de veranda met een knipoog. Ze haalde diep en tevreden adem. Sam. Eindelijk en wat was dat een goede stap geweest. Eindelijk voelde ze zich vrij. Haar hart was opgelucht door haar keuze en ze wist dat het de beste was die ze ooit kon maken.