DALGALARIN SENFONİSİ

7.BÖLÜM|SOĞUK

Bölüm, hatta yazdığım dosya silinse de her şeye rağmen, her şey için devam :'
Geciktiğim için üzgünüm ama yine karşınızdayım. Sizlerle de satır aralarında yorumlarda buluşalım mı?

Bölüm şarkısını Vira'ya adıyorum.

İyi okumalar dilerimkee

*

Gözümün önüne gelen anıları istemiyordum, kulağıma gelen uğultuları istemiyordum. Gözyaşlarımı istemiyordum. Hissetmek istemiyordum.

Oysaki hissediyordum, çoktan bitirdiğimi düşündüğüm ne varsa tekrar doğuyordu.

Önümdeki adam dizlerini bükmüş, elimi ısırması için elimi bir köpeğe uzatıyordu. Ben ise dolan gözlerimi kapatmış sadece bekliyordum.

O gün beklediğim gibi bekliyordum.

''Gel buraya küçük kız.'' diye seslendi karşısındaki adam. Adamın yanında siyah bir köpek vardı, çok büyük sayılmazdı. Küçük kız dizlerini kendine çekmiş, yere oturmuştu. Yüzünü dizlerinin arasına almış, inatla yerinden kalkmıyor veya karşısındaki adama bakmıyordu.

Adam yanındaki siyah köpekle birlikte küçük kıza daha da yaklaştığında küçük kız gözlerini sıkıca kapattı.

''Hadi ama böyle yapma. Bak bu yeni ailemizin yeni bir üyesi, onunla birlikte daha mutlu olacağız.''

Kız kafasını kaldırmadığında adam yanına gelip yavaşça eğildi. Kızın kucağında duran eline uzandı ve elini tuttu. Küçük kızın elini yavaşça yanındaki köpeğin kafasına koyarak kızın köpeği sevmesini sağlamaya çalıştı.

Küçük kız karşısındaki adama inanmadı, hiçbir zaman inanmazdı.

Gözlerimi kapatmış olacakları beklerken Arlas'ın ayağa kalktığını ve elimi bıraktığını hissettim. Elimi bırakmasıyla birkaç adım geriledim ama gözlerimi açmadım. Bir yandan gözlerimi açıp bakmak isterken diğer yanım gözümü açmamakta ısrarcıydı. Bir süre daha gözüm kapalı beklediğimde bir hareketlilik duyamadığımdan gözlerimi açmaya karar verdim.

Yavaşça gözlerimi araladığımda gözlerimdeki yaşlar akmamıştı ama rahatlamanın verdiği hisle etrafı daha net görmeye başlamıştım. Arlas ayağa kalkmış, karşımda oturan köpeğin önüne geçmiş bir şekilde bana bakıyordu.

Önümde durduğu için köpeğin sadece bacaklarını görüyordum. Bu şekilde önümde durmasıyla köpekle aramıza mesafe girmesi beni biraz daha rahatlatmıştı.

''Aptal. Şu köpekten daha çok korkup bana yönelecek kadar aptalsın.''

Hiçbir şey söylemedim, yaptığım seçimin yanlışlığını düşünmeye başlamıştım.

''Bir daha sakın bana vurmaya kalkma. Canımı acıtacağını veya kaçabileceğini sana düşündüren nedir?''

Soru sorar gibi değildi, sesi oldukça sakin olsa da ses tonundaki küçümseme kolaylıkla anlaşılabiliyordu. Derin bir nefes aldım, her ne kadar şu an kapana kısılmış da hissetsem bundan sonra içimdekileri sessizliğe gömmek gibi bir niyetim yoktu.

Artık sadece istediklerim doğrultusunda ilerleyen bir kız olacaktım.

Aldığım nefesi geri verirken ''Kısa bir süreliğine de olsa senden kurtulabildiğimi ikimiz de gördük.'' dedim.

Kollarını göğsünde bağlayarak yüzünü yere doğru eğdiğinde sadece saçlarını görebiliyordum. Bir süre yere baktıktan sonra ağır bir şekilde kafasını kaldırdığında bir an sırıtacağını sanmıştım ama ciddi ifadesini bozmadı.