The best Christmas (Book 1)✔️

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 🎆

Όσες παίζετε αμονγκ ας, πείτε μου, γιατί μου ήρθε φοβερή ιδέα να κάνουμε μιτ απ αλά αμονγκ ας. Πείτε μου δίπλα για να συνεννοηθούμε.

~~~

<<Και εγώ γιατί πρέπει να φύγω από το σπίτι, είπαμε;>> ρωτάει για εκατοστή φορά η μητέρα μου και αναστενάζω εκνευρισμένη.

<<Γιατί έτσι. Θα πάρεις και τον Τζέις μαζί>> της δείχνω τον γιο της που κάθεται πάνω στο τραπέζι της κουζίνας αμέριμνος και τρώει τα ντόνατς που έφερα το πρωί από τον φούρνο.

<<Εσύ τι θα κάνεις εδώ μόνη;>> σταυρώνει τα χέρια της και κοιτάζω διακριτικά την ώρα. 6 παρά 10. Αν δεν φύγουν σε 5 λεπτά θα τους ρίξω στο τζάκι. Και τους δύο.

Ξέρω ότι ο Ντομ ντρέπεται. Και προφανώς δεν υπήρχε περίπτωση να του πω να έρθει σπίτι και να είναι παρούσα και η μαμά μου. Δεν θα τον άφηνε σε χλωρό κλαρί.

Περιττό να πω ότι ήδη νομίζει πως έχω σχέση με τον Ντομ, παρόλο που δεν τον ξέρει καν.

Λέει, ότι δεν είναι λογικό να μιλάω κάθε μέρα μαζί του επί τρεις ώρες και να μην συμβαίνει τίποτα μεταξύ μας.

Αχ, μαμά. Που να ξέρες.

<<Εγώ κάλεσα στο σπίτι μια συμμαθήτριά μου για να κάνουμε την εργασία που σου είπα>> της δίνω κυριολεκτικά τα παπούτσια στο χέρι και πηγαίνω στην κουζίνα. <<Επειδή κάνετε φασαρία, ΜΗΝ ΤΟ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΠΟΛΥ ΦΑΣΑΡΙΑ>> τονίζω και κατεβάζω τον Τζεις από τον πάγκο όσο εκείνος μασουλάει το 8ο ντόνατ <<πρέπει δυστυχώς να φύγετε γιατί πρέπει να συγκεντρωθούμε>>

<<Μα το σχολείο σας είναι κλειστό>> λέει φορώντας το μπουφάν της. <<Πως θα παραδώσετε την εργασία;>> κυριολεκτικά σπρώχνω τον μικρό πάνω της και πετάω τα κασκόλ και το σκουφί στο κεφάλι του.

Αμάν αυτή η γυναίκα! <<Θα την στείλουμε με φαξ. ΆΝΤΕ ΦΥΓΕΤΕ>>

<<ΩΧΟΥ ΕΝΤΑΞΕΙ>> φωνάζει κι αυτή και παίρνει την τσάντα της. Βάζει τα παπούτσια στον μικρό. <<Στην γιαγιά σου θα πάμε>> αρπάζει τα κλειδιά της <<όταν τελειώσετε με την εργασία πάρε με τηλέφωνο για να έρθω, εντάξει;>> μου αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο και εγώ την σπρώχνω στην πόρτα.

<<Ναιναιναι>> ανοίγω την εξώπορτα, <<Καλά να περάσ->>

<<Εμ χαίρεται!>>

ΟΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ.

Κοιτάζω τον Ντομ που έχει μείνει κάγκελο κρατώντας ένα κουτί με γλυκά στα χέρια του και κοιτάζοντας μια εμένα, μια την μαμά και μια τον Τζέις που χαμογελάει χωρίς λόγο.