The best Christmas (Book 1)✔️

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 🎈

Happy Christmas Eveeee♥♥

ΟΚευ, μπορεί να είμαι 19 χρονών γαιδούρα, αλλά θέλω να πάω για κάλαντα με τον μικρό μου αδελφό. Έχω έξοδαααα

Γαμώτο. Ήθελα τόσο πολύ φέτος να ανοίγω εγώ τις πόρτες στα μικρά παιδάκια και να τα κοιτάζω υπεροπτικά όσο τραγουδάνε. ΑΓΚΧ δεν πειράζει, του χρόνου με υγεία.

Ντισκλέιμερ: Αυτό που θα κάνει η Έιβ το έκανα εγώ πέρυσι μαζί με την αδελφή μου σε κάτι παιδάκια που είχαν έρθει για κάλαντα. ΠΕΘΑΙΝΩ.

~~~

<<Να τα πούμεεεεε;>> ρωτάνε κάτι παιδάκια πριν καν χτυπήσουν το κουδούνι και κοιτάζω την μαμά μου έτοιμη να κλάψω.

<<Σειρά σου είναι, τρέχα>> μου δίνει το βαζάκι με τα λεφτά και μουγκρίζω εκνευρισμένη.

Ναι, ναι. Εντάξει, προφανώς και μου αρέσουν τα κάλαντα. Εννοείται. Σε ποιον δεν αρέσουν; Πάντα μικρή έβγαινα το πρωί και γυρνούσα το απόγευμα. Και μάζευα μπόλικο πράγμα.

Αλλά δεν το δέχομαι να έρχονται στις 7 ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΞΥΠΝΑΝΕ. ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ.

Εγώ δηλαδή τι; Χαζό ήμουν που έβγαινα στις 10; Αυτά τα σκατάκια που βγαίνουν στις 7 και κερδίσουν τρεις ώρες, νομίζουν ότι θα τους ανοίξουν την πόρτα; Ο κόσμος κοιμάται στις 7.

Ή βασικά όχι. Ο φυσιολογικός κόσμος κοιμάται στις 7. Η μητέρα μου κλασσικά στις 7 έχει πιει ήδη τον καφέ της και έχει βάλει σκούπα.

Ανοίγω την πόρτα χαμογελαστή. <<Να τα πούμεεεε;>> ξαναρωτάει το ένα από τα δυο ξανθά παιδάκια. Και τα δύο φορούν κουκούλες και έχουν κατακόκκινη φάτσα και κρατιέμαι να μην γελάσω.

<<Ξέρω γω;>> ακούω την μαμά από μέσα να φωνάζει.

<<Ναι παιδάκια πείτε τα!>>

<<Άντε καλά πείτε τα>> σταυρώνω τα χέρια μου και τα κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω.

<<Τρίγωνα, κάλαντα, μες την γειτονιάααα. Ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιάααα ΓΙΕΙ. Τρίγωνα, κάλαντα σκόρπισαν παντού. Κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Χριστούυυυυυ. Άστρο φωτεινό...>> λένε  πιο φάλτσα πεθαίνεις και παρόλο που προσπαθώ να τους διακόψω με γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. <<θα βγει γιορτινόοοο, μήνυμα να φέρει από τον ουρανόοοο, τρέχουν τα παιδιά μέσα στον χιονιάαα ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιάαα. Και του χρόνου!>> λένε τα παιδάκια και τους κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι.