76. Açlık Oyunları

Kazanmalıyım -Lamia-

Bu bölüm benim gibi tüm yazarlara gelsin. Bizler, emek sahipleri. Bu hikayeye sadece ben emek vermiyorum.  Siz,  okuyan,   voteliyen, yorum yazan, mesaj atan değerli okuyucularım da emek veriyor.

Bu hikaye bütün emekçilere! Özellikle de  yazarlara.  İşte hikayeyi beğenen yazarlarımız:

- Adımı Sen Koy'un yazarı BirYudumNefes;

- ilginç Hikayeler ve Bilgiler'in yazarı Paranormalbircocuk;

-Zümrüt Sultan'ın yazarı deadrising3;

-Bir Kurdun Hayatı'nın yazarı gokceeken;

-The Walking OG'nin yazarı MRPapaker;

-Kontes'in yazarı princessofgundalia;

-Don't let me go'nun yazarı Team-Damon-;

-Gökkuşağı Ruhlu İnsanlar'ın yazarı caglayalcinkaaya;

-aşk notları'nın yazarı muhammedvursavas;

-YALNIZ'ın yazarı Batuhan6111;

-katillerin hayatı'nın yazarı defne_emma sevgili yazarlarımız.

BU ARADA BAZILARINI OKUDUM. EN SEVDİKLERİM VE ÖNERDİKLERİM:

- BirYudumNefes'ten Adımı Sen Koy

- gokceeken'den Bir Kurdun Hayatı

- Team-Damon'dan Pasaklı Tanrıça  

MUTLAKA OKUYUN

Çok dikkat ettim ancak unuttuğum varsa bana mesaj atsın.

****************************

-Not: Medyada Lamia var. "Hiç medya kullanmıyorsun merak ediyoruz karakterleri" diyenlere teşekkürler...

Dakikamız dolduğu saniye düşünmeden koşmaya başladım. Hangi tarafa olduğuna bile bakmadan. Kafamda çok şey vardı... Ama bu bana engel olmamalıydı. Ne olursa olsun. Ah Helen...

Sadece Helen yoktu aklımda. Bilmiyorum. Ama bu bana engel olmayacaktı. Devam etmeliydim. Yıllarca aynı şeyi yapmamış mıydım? Onlarca insan... Öldürme iznini ben vermiştim. Belki de Jason haklıydı. Belki de gerçekten bunu hak ediyordum. Sadece amcam ve babam yüzünden yargılanmıyordum. Hak etmiştim. Bir de kardeşim vardı. Ona dokunmamışlardı. Onu rahat bırakmışlardı. Evet, onun ne günahı vardı? Berbat bir aileye sahip olmak onun hatası değildi. Bunu biliyorlardı.

Koşmaya devam ettim. Haraçlar, mutantlar, oyun kurucular, arena... Sonunda kendimi bir ağaç kovuğuna attım. Yaşlı ve yere doğru eğri bir ağaçtı. Ama kovuğu beni alabilirdi. Sonra acı dolu bir his geldi kalbime. Bu kovuğu... ilk gören ben değildim. Birkaç kanlı kumaş parçası vardı zeminde, ve tırnak izleri. Saç. Kan. Oyun kurucular'ın sığnakları patlattıklarını biliyordum ancak bunu patlatmış olamazlardı. Yoksa sığnak da mahvolurdu. Ama kesinlikle içindeki kişi ya burada ölmüştü, ya da kendini dışarı son anda dışarı atmıştı. Yine de burada ona birşey olmuştu işte. Büyük ihtimalle ölmüştü. Bu, kalbimin sıkışmasına sebep oldu. Nedenini bilmiyorum. Hayır. Anlamak istemiyordum.

Oyunlar insanı değiştirir. Acımasızlaştırır. Delirtir. Çok şey görmüştüm. Öldürmüştüm. Katletmiştim. Yaralamıştım. Artık kaldıramıyordum. Sırf öldüğüne ihtimal verdiğim, tanımadığım, hatta var mı bilmediğim biri için üzülüyordum.