က်ေနာ္လည္း အ႐ုပ္ေလးလက္ကုိ ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ေနတဲ့ အေကာင္က ေသးေသးလားမဲမဲလား
ေတာင္ မသိလိုက္။ က်ေနာ့္ရဲ႕စိတ္ကုိ ေဒါသေတြ
ဝါးမ်ိဳေနတဲ့ အခ်ိန္ဆို က်ေနာ္က တျခားသူေတြကို
ပတ္ရမ္း ရမ္းတတ္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေဒါသေတြက
အ႐ုပ္ေလးအေပၚ ဒလေဟာပံုက်သြားေလၿပီ။
အ႐ုပ္ေလးလက္ကုိ ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး bus မွတ္တိုင္သို႔ ဒရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚလာသည္။
ခုမွ bus ကားေစာင့္ရတာကလည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္
ၾကာေနသလို။ ခဏေနေတာ့ bus လာတာနဲ႔
ႏွစ္ေယာက္သား busေပၚတက္လာတာနဲ႔ အ႐ုပ္ေလးကုိ ခံုမွာထိုင္ခိုင္းၿပီး က်ေနာ္ကသူ႔ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး
လိုက္လာသည္။ busလည္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေမာင္းလာတာ က်ေနာ္တို႔ လိုရာမွတ္တိုင္ ကုိ ေရာက္႐ွိလာၿပီ။
အ႐ုပ္ေလးရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ကုိ နာနာဆုပ္ကုိင္ၿပီး
တိုက္ခန္းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္။
က်ေနာ္တိုက္ခန္းေသာ့ဖြင့္ၿပီး အ႐ုပ္ေလးကုိ အထဲ
တြန္းလိုက္သည္။ ၿပီးတာနဲ႔ တံခါးကို lock ခ်
လိုက္သည္။
"အ႐ုပ္ေလး..နင္ခုခ်က္ခ်င္းငါ့ေ႐ွ႕လာဒူးေထာက္စမ္း"
"ဟုတ္..သခင္"
"အာ့ေကာင္နဲ႔ နင္နဲ႔ဘာေတြလဲဟမ္ နင့္လက္ကုိ ကုိင္ရ
ေလာက္တဲ့ထိ ဘာအဆင့္လဲ"
"မဟုတ္ပါဘူး..သခင္ အာ့လူကုိက်ေနာ္မသိပါဘူး"
"ဘာမသိတာလဲ.. ဟမ္ နင္ ၾကာပြတ္သြားယူ ခုသြား"
က်ေနာ္ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူၾကာပြတ္႐ွိရာ ဗီဒိုနားသြား
ၿပီး အံဆြဲထဲကၾကာပြတ္သြားယူေနသည္။
သူနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္ဘူး ဆိုတာ သိတာေပါ့
သူကအျပင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲသြားရတာမွမဟုတာ။ ဒါမဲ့ က်ေနာ့္ ေဒါသေတြကုိ သူ႔အေပၚ ပံုခ်ရမွ
ေက်နပ္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ အေတြးကမၻာ
ထဲကေန သူ႔အသံသဲ့သဲ့ေလးေၾကာင့္ လက္႐ွိခ်ိန္သို႔
ေရာက္လာသည္။
"သ..သခင္ ဒီမွာ ၾကာပြတ္ပါ"
"ဘာလုပ္ရမလဲ သိေတမလား"
က်ေနာ္ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူ႔ဟာသူ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး
ဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနလိုက္သည္။
က်ေနာ္လည္း သူ႔နားသြားၿပီး သူ႔ေပးတဲ့ ၾကာပြတ္ကုိ
က်က်နန ကိုင္ၿပီး သူ႔ေက်ာနဲ႔ ၾကာပြတ္ကုိ
မိတ္ဆက္ေစလိုက္သည္။
"ေျဖာင္း.."
"အား..."
"အ႐ုပ္ေလး နင္ပါးစပ္ပိတ္စမ္း"
"ေျဖာင္း.."
"အု.."
က်ေနာ့္႐ိုက္ခ်က္ေတြကုိ သူ႔ပါးစပ္အုပ္ၿပီးခံေနေလရဲ႕။
က်ေနာ္ သူ႔ေက်ာေပၚ၌ စိတ္ေျဖၿပီးေနာက္ ခဏ
ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚက အ႐ုပ္ေလးကေတာ့
ငိုသံေသးေသးသာ ထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။
သူ႔ေက်ာေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္ေပးထားတဲ့ ၾကာပြတ္ရာ
ေတြခ်ည္းနဲ႔ ျပည့္ေနေတာ့သည္။
တခ်ိဳ႕ဒဏ္ရာေတြကဆို ေသြးေတြေတာင္ စိုေနေသး
တယ္။
