သခင္ေန႔လယ္စာစားၿပီးမွ ခ်ိဳင့္ေတြဆင့္ကာ ပစၥည္းေတြသိမ္းရေတာ့သည္။
"အ႐ုပ္ေလး"
"ဗ်ာ သခင္"
"က်ေနာ့္အနားလာအုန္း"
"ဟုတ္ကဲ့"
အနားေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ့္ဗိုက္ေပၚေရာက္လာတဲ့ သခင့္ရဲ႕လက္
"အာ့ နာတယ္ သခင္"
"အသံမထြက္နဲ႔. ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ထိုင္ခံုမွာထိုင္တာလဲ ဘယ္သူ႔အားကိုးနဲ႔လဲ ဟမ္"
သခင့္ကအံ့ကိုႀကိပ္ရင္း သူမ်ားမၾကားေအာင္အသံကိုအုပ္အုပ္ေျပာကာ က်ေနာ့္ဗိုက္ေခါက္ေက်ာကို ပ်က္မတက္ဆြဲထားသည္။က်ေနာ့္မွာ အသံမထြက္နဲ႔ဆိုေသာအမိန္႔ေၾကာင့္ ဘာအသံမွမထြက္ရဲ ခုခ်ိန္အသံထြက္မိရင္ က်ေနာ္အိမ္မွာဒီ့ထက္ပိုဆိုးေသာအျပစ္ကို ခံရလိမ့္မည္။
"ေမးတာ ေျဖေလ !"
"က်ေနာ္ေမ့သြားလို႔ပါသခင္ က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ မွားသြားပါတယ္သခင္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ"
"ေစာေစာကထမင္းစားေနလို႔ ၾကည့္ေနတာ ေနာက္ထိုင္ရဲထိုင္ၾကည့္ ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္အေၾကာင္းသိတယ္ေနာ္ အျပစ္ေတြထပ္မလုပ္မိေစနဲ႔ ၾကားလား"
"ဟုတ္ကဲ့သခင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
က်ေနာ့္စကားမဆံုးခင္မွာပဲ ဆိုင္ထဲက ေဒါသမ်ားနဲ႔ သူအလုပ္ကို ျပန္သြားေလရဲ႕။ အားပါးပါး အက်ႌကိုအနည္းငယ္လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗိုက္ေခါက္ေက်ာဆြဲလိမ္ခံထားရတဲ့ ေနရာေလးက ေတာ္ေတာ္နီရဲေနၿပီ။နာတာမွေျပာမေနပါနဲ႔ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ေတာင္မနည္းထိန္းထားရတယ္။ readerေလးတို႔ကလည္း နည္းနည္းသတိမေပးဘူး က်ေနာ့္ကို၁၀မိနစ္ေနာက္က်လို႔ တစ္ေနကုန္မထိုင္ရဘူးလို႔အမိန္႔ေပးထားတယ္ေလဗ်ာ ။
ညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သခင္က၄ခြဲကတည္းက က်ေနာ့္အလုပ္ကို ေရာက္ေနၿပီး က်ေနာ့္ကိုေစာင့္ေနသည္။ခက္တာက ေရာက္ကတည္းကက်ေနာ့္ကို ေဒါက္ေလ်ွာက္ၾကည့္ေနခ်င္းပင္ ပစၥည္းလာဝယ္တဲ့သူကိုပင္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာကာ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုမိေအာင္ အေတာ္သတိထားေနရသည္။ေနာက္dutyခ်ိန္းမယ့္ ဝန္ထမ္းကိုသာ ေမ်ွာ္ေနမိပါသည္ ၾကာရင္ က်ေနာ္အေနရခက္လို႔ေသလိမ့္မယ္။ ေန႔လယ္ကတည္းက အခုထိ မထိုင္ရေသးေသာေၾကာင့္ ေျခေထာက္မ်ားကဆနၵျပေလၿပီ။
