Tears of The Unwanted Wife

CHAPTER 40: Bonding

IVAN

After i place the flowers i also put a candle infront of it. I touch her grave before i sit beside of it.

I smiled bitterly before i look up at the sky.

"Anonther week have passed Carmela. Its been a year, at miss na miss na kita." sumandal ako dito habang nakatingala parin.

"Walang araw na hindi kita napanaginipan. Walang araw na hindi ako nagsisi sa lahat ng nagawa ko sayo." nanatili akong nakatingala upang pigilan ang luha kong nagbabadua nanaman.

"Walang araw Carmela na hiniling ko na sana ako nalang. Sana ako nalang yung nawala. Na sana mas maaga kung nalaman." umiling ako upang iwaksi ang kalungkutan na patuloy nanamn sa paglukob sa puso ko.

"Sama masaya ka na. Sana nasan ka man mapatawad mo na ako. Mahal na mahal parin kita at hindi ako magsasawang mahalin kapa kahit sa kabilang buhay." bahagya akong natawa dahil sa sinabi ko. "I know it sounda so cheesy. Kung nandito si Shanty baka nag party na yun sa sobrang panlalait sa pagiging cheesy ko. But i don't mind dahil yun naman talaga ang totoo." saglit akong natahimik.

"But you know what. There were two kids that i met at the park. They are so adorable and they makes me remind so much about you. Siguro kung nandito ka baka may pamilya narin tayo ngayon. Siguro kong hindi ako nagpakaduwag masaya na sana tayo. Buo na sana ang pamilya natin. Pero wala eh, kaya heto ako ngayon nakaupo sa tabi mo na nangangarap. I always think a lot and always hoping always talking about the word 'sana' na alam kung 'imposible' pero kahit masakit pipilitin kong maging masaya. Pipilitin kong mabuo ulit ako para sayo. Dahil alam ko at kahit hindi mo sinasabi nagagalit ka na ngayon saakin dahil sa pagiging miserable at mahina ko. Kaya lang masakit talaga. Masakit talaga magsisi sa huli at mawalan ng taong minamahal." then here i go again. Parang may bumabara sa lalamunan ko. I give up, tuluyan na naman tumulo ang mga luha ko.

"You know what i dream about last night. That dream makes me go back from the past again. I actually have moved on a little bit. Pero bakit? Bakit patuloy mo parin pinapaalala yung sakit Carmela? Why you keep bringing me back from the past. How can i finally moved on kung patuloy parin akong hinahabol ng past. Past is past but the past keep on hunting me. I am tryinh to do everything i can do here. Pero wag mo naman sana akong saktan ng ganito. Wag mo naman sana akong parusahan sa ganitong pamamaraan. You keep on killing me again and again and again. I know its my fault but i am already exhausted. Im tired getting hurt. Alam mo gusto ko naring mawala ng parang bula but its not that easy i also need to think about the others i shouldn't be selfish. Paano si lolo? Yung negosyo namin na ilang taon na pinalago ng pamilya namin? I want to be gone but i also can't because i still have my responsibility. Pagsumuko ako para ko naring sinuko kay satan yung kaluluwa ko. So please help me up Carmela. Help me stand and fight again. Even i want to give up i need to be strong." i wipe my tears i i try my best to smile. Pumikit ako at pilit siyang dinama sa hangin.

"I have to go Carmela. I love you.." mabilis akong umalis at nagtungo sa sasakyan ko.

Doon ako umiyak at ibinihos ang lahat ng luha ko na hindi na maubos. I don't want her to see me like this.

NAKITA KO agad ang isang kulay puting kotse na nakapark sa gilid ng kalsada. It was the same car that the two little twins use at the last time i saw them.

A strange feeling knock me out that makes me smile ng maalala ko sila.

Suddenly i felt so exited. I don't know but it actually felt so weird sometimes. Like i can't stop thinking sometimes na baka theres a something that makes me felt this way. But i know its very impossible dahil halos kakakilala ko lang sakanila.

Naglakad lakad ako sa park. Halos lahat ng taong nakikita ay nadaraanan ko ay titignan ko ng mabuti. Kinikilala kung sila pa ang hinahanap ko.

Them i saw a two kids sitting at the swing. Sa may pinaka gilid ng park may dalawang bata na nagsosolo at naglalaro ng swing. Sa di kalayuan naman nakatayo ang dalawang uniformed body guards na mukhang taga bantay nila ay sa isang bench naman nakaupo ang nag-aalaga sakanila naka uniporme ito habang bit bit ang dalawang school bags at may hawak din itong lunch box at dalawang panyo.