Tears of The Unwanted Wife

CHAPTER 6: Awake

IVAN

"Ano bang problema niyang kaibigan mo? Baby.." inis na sabi ni Sandra habang ginagamot ang natamo kong sugat sa labi ng dahil sa malakas na suntok saakin ni David kanina.

"I don't also know baby.. Please wag ka ng magalit." lambing ko sakanya saka ko siya niyakap sa bewang.

"Ehh kasi naman! Kala mo kung sino magsalita. Tapos sinugatan kapa." she said in sad tone.

"Don't mind him" I said and kiss her lips ones again.

Ng maubusan kami ng hangin ay agad din kaming naghiwalay habang kapwa nakangiti sa isa't isa.

"Okay change topic." she said.

"What is it?"

"Simula ngayon sa bahay mo na ako titira." dahil sa sinabi niya ay
napa-isip ako.

"Sure, but is it okay if Carmella is also there? Hindi ko siya pinalayas gaya ng plano natin noon dahil siguradong magagalit si lolo." I said.

"No problem.." dahil sa sinabi niya ay mas niyakap ko siya ng mahigpit.

"Really? Thank you!" I said.

"I will do everything for you." dahil sa sinabi niya ay agad ko siyang hinalikan.

This day was my happiest day.

I'm so happy na nagkita narin kami sa wakas ni Sandra. Nahahalikan at nayayakap ko na uli siya.

Dahil sa sobrang pagkamiss at pagkasabik ko sakanya..

on that day..

'we make love'...

•••

DAVID

Pag dating ko sa hospital ay agad ko ng tinungo ang kwarto kung nasaan si Carmella.

Pagbukas ko ng pinto ng kwarto nadatnan ko sina daddy at mommy pati narin si kuya.

"Son, where have you been?" agad bungad saakin ni Mommy.

"Don't mind it Mom i just go somewhere" I answered.

"Okay, I hope maging okay na si Carmella. I miss her and im so worried about her" mom said in a sad tone.

"Asahan ba si Ivan? Diba siya dapat ang nandito because Carmella is he's wife?" ng dahil sa tanong ni Daddy ay nakaramdam ako ng inis lalo na ng marinig ko ang pangalang Ivan..

"Tsk! Wag niyo ng gambalain yung tao. He's very busy with the other girl, Sandra." I answered.

"Do you mean her ex girlfriend nung collage?" takang tanong ni kuya i just nood dahil sa tanong niya.

"One more thing, Son. Napansin ko kanina may mga pasa siya. Is that also the reason why she's here?" nag-aalalang tanong ni Mom. Pero umiling lang ako.

"Nahimatay siya dahil inatake siya ng sakit niya. Pero yung mga pasa niya hindi damay sa pagka wala niya ng Malay.." I said seriously.

"So saan niya nakuha yung mga nangingitim na napasa niya?" tanong naman ni kuya.

Kaya napayuko ako at napabuntong hininga.

"Gawa yan ng magaling niyang asawa." I answered.

"What?!" gulat na tanong ni Mom.

Habang si Dad at Mom naman ay nanatiling seryoso pero mahahalata mo ang galit sakanila.

"Lagi lagi siyang sinasaktan ni Ivan. Lagi niyang sinisisi at pinag bubuntunan ng galit si Carmella dahil sa paghihiwalay nila ni Sandra. Nalaman ko lang yun nung makita ko siyang nakahandusay sa daan 3 weeks mula ng bumalik ako dito sa pilipinas." dahil sa sinabi ko ay napatakip ng bibig si Mommy.

Dinaluhan naman siya agad ni daddy ng tuluyan ng bumagsak ang mga luha ni Mommy.

"But don't worry mom. Mula ngayon hindi ko na hahayaan na saktan siya ni Ivan. I will protect Carmella from him." sabi ko.

Pero patuloy lang ang pag-iyak ni Mommy.

"Sige son, balitaan mo nalang kami pay gising na si Carmella. We need to go we still have important things to do" paalam ni Daddy saka inalalayan si mommy palabas.

"Una na kami Bro.." paalam ni kuya at tinapik na ang balikat ko kaya ngumiti nalang ako.

Ng makalabas sila agad akong tumayo upang ipainit ang mga pag kaing dala nila saka ako umupo sa tabi ni Carmella pagkatapos.

Tinignan ko siya habang taimtim siyang natutulog.

Wag kang mag alala Carmella. Pag ikaw na mismo ang sumuko ilalayo kita. Handa akong saluhin ka anumang mangyari tatandaan mo yan.

I will always stay to your side. I will always be here for you...

•••

CARMELLA

Nagising ako dahil sa sobrang sakit ng katawan ko.

Hindi ko alam kung saan ang masakit. Pero mas nangingibabaw ang sakit ng ulo ko.

Unti unti kong minulat ang mga mata ko. Liwamag agad ang nakita ko.

Patay na ba ako?

Maybe not..

Kung patay kana patuloy kanalang magiging manhid sa lahat ng bagay.

Ng makapag adjust ang mata ko sa sobrang liwanag ay puting kisame agad ang bumungad saakin.

Nasaan ako?

Ang naalala ko lang ay nawalan ako ng malay sa loob ng kwarto ko.

"Hey! Thank God Carmella your already awake..." nagulat ako ng may nagsalita sa tabi ko.

Kaya agad akong napabaling ng tingin dito. Duon kolang napagtanto na nasa hospital pala ako.

"Carmella are you okay? May masakit ba sayo?" hindi ko sinagot ang tanong ni David bagkus ay tinitigan ko lang siya.

Bakas ang pagod at puyat sa mukha niya. Halata rin ang pag-aalala sa mukha nito.

"Galing sina mommy, daddy at pati narin sina kuya dito kanina. Sobra silang nag-aalala sayo. I'm so thankful that your finally awake.." he said seriously habang malungkot na nakatingin saakin.

Pero ako nanatili lang akong tahimik habang titig na titig sakanya.

Sana ganito rin si Ivan.

Ang swerte siguro ng mapapangasawa  ni David. Hindi siguro iiyak kahit minsan ang magiging asawa niya.

Sana ganito din si Ivan. Sana ni minsan pinaramdam niya rin na mahalaga ako sakanya. Pero anong magagawa ko? Wala ehh...

"Hey are you okay?" dahil sa tanong ni David na iyon naramdaman ko ang pagtulo ng luha ko.

Ang swerte ko kasi meron akong isang kaibigan na David Montello na gaya mo. Yung hindi ka iiwan sa oras ng pangangailangan.

"Hey! May masakit ba? Why are you crying?" nag-aalalang tanong niya saka sinapo ang mukha ko.

Umiling lang ako dahil sa tanong niya.

Ngumiti ako ng mapait sakanya.

"I-im okay David, im always okay.." sagot ko saka agad ko siyang niyakap habang patuloy parin sa pag-agos ang mga luha.

"Are you hungry? Kumain kana may pagkain ako dito. Kailangan mong magpalakas.." he said sincerely.

Tumango nalang ako saka unti unting humiwalay sa yakap niya.

He cupped my faced once again.

"I know your not okay. Kaya wag kang mahiyang magsabi saakin kung may problema ka. Wag kang mag-alala Carmella. Andito lang ako sa tabi mo...palagi." Dahil sa sinabi niya mas lalo akong umiyak kaya niyakap ko nanaman siya ng napaka higpit.

"Wag kang mahihiyang magsabi saakin. Sabihin mo kung hindi mo na kaya. Gagawin ko ang lahat maging ayos kalang..." he whispered between our hugs.

"Thank you, thank you David." mahinang bulong ko na sakto lang sa pandinig niya.

"Your always welcome... Carmella."