𝓸𝓵𝓲𝓿𝓲𝓪 𝓵𝓮𝓮.

6. nie pozwolę ci...

każdego ranka siedziałam i wpatrywałam się w stronę okna. 

miałam ochotę wybrać się na przejażdżkę konną, a moja macocha nie mogła mi tego zabronić. 

przebrałam się. nie chciałam by moja sukienka utrudniała mi jazdę.

- gdzie się wybierasz? - zatrzymała mnie. miała kamienną twarz.

- idę do stajni. - powiedziałam to dość spokojnie. - i nie wiem, o której wrócę.

- nie pozwolę ci tarzać się w jakimś gównie.

mogłam powiedzieć, że moja macocha właśnie pokazała brak kultury. czy ona naprawdę myśli, że może przetrzymywać mnie w tym zamku w nieskończoność?

- oni mieli rację mówiąc, że nie nadajesz się być żoną mojego ojca, nawet nią nie jesteś więc co to za różnica. - odwróciłam się i wyszłam.

gdy oddalałam się od zamku poczułam jakbym mogła być kimś inny niż tylko księżniczką, która nie może nawet wyjść z zamku bo na każdym kroku jest jej macocha.

dotarłam nad jezioro, którego niezbyt pamiętam bo byłam tu ostatni raz mając osiem lat wraz z rodzicami.

zsiadłam z konia i zbliżyłam się do jeziora.

- co tu robisz tak sama? 

przestraszyłam się. rzeczywiście byłam tu sama, nawet bez strażnika. jeżeli coś mi by się stało to w najbliższym czasie nikt by się nie dowiedział, a moja macocha zapewne cieszyłaby się, że ma mnie z głowy.

- chciałam uciec od tego natłoku.

stresowałam się tym. pierwszy raz rozmawiam z chłopakiem sam na sam i za bardzo nie wiedziałam co mam mówić i jak się zachować.

- nie boisz się, że ktoś cię zabiję bądź porwie i wszyscy zapomną o tobie?

ale może byłoby tak lepiej. umrzeć zapomniana.

- nie, nie boję się. a ty co tu robisz?

- tak jak ty. oderwałem się od pracy rolnej i uciekłem tutaj. - dosiadł się do mnie. nie był stary. był młodym chłopakiem, zgaduję że mógłby być w moim wieku.

wpatrywałam się w jego oczy. może jednak wysłuchałeś mnie i zesłałeś mi tego młodzieńca. 

jeżeli miał być to on i nasze ostatnie spotkanie to chciałam go pocałować. 

- myślę, że..- przerwał mi całując mnie w usta. 

chcę by został ze mną na wieki, proszę.

ale każdego gonił czas i jak jego. musiał iść bo wiedział, że siedzenie dłużej tutaj skończyłoby się źle.

- czy jeszcze się kiedyś spotkamy? - oparłam swoje czoło o jego.

- mam nadzieję, że tak, ale wtedy zostaniesz moją żoną.

to był on. zostałam tam sama z listem.

wiedziałem, że cię tam spotkam,

przychodziłaś zawsze o tej samej porze,

w tym samym ubraniu,

teraz wiesz jak wyglądam i kim tak naprawdę jestem,

odważyłem się i sam wręczyłem ci list,

myślałem o twoich ustach, ciągle,

gdybym był twoim mężem każdego ranka bym całował cię w nie,

czy to może być nasze tajemnicze miejsce do spotykania się?

chcę móc cieszyć się, że mam najpiękniejszą kobietę pod słońcem,

pozwól mi cię kochać, proszę.