MİHEN (Tamamlandı)

🍂1🍂

~Bismillahirrahmanirrahiym~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~Yayımlama tarihi 11 Aralık 2020 ~

••••••••••••

Bu kitabı desteğiyle ve bana olan inancıyla her zaman yanımda olan kızkardeşime ithaf ediyorum. Dün gelip ısrarla bu kitabı çıkarmamı o kadar çok istedi ki. Bir gece de bu bölümü oturup yazdım onun ısrarlarıyla. Biraz düzenlemeden sonra hemen yayımladım.
Her zaman bana inandığın için müteşekkirim canım kardeşim. İYİ Kİ VARSIN❤️
İYİ Kİ BENİM KARDEŞİMSİN.

Bu kitabı sana armağan ediyorum❤️

••••••••••••••••

Telefon acı acı çalarken nerden bilebilirdim ki birkaç saniye sonra dünyanın başıma yıkılacağını.

Evden arıyorlardı.
Telefonu açıp kulağıma dayadım.
Kızkardeşimdi telefondaki.
Kelimeler düğüm olmuş sanki boğazında, konuşamıyor. "Abi!" diyor gerisi yok.

"Ne oldu?" diyorum.

Susuyor birkaç saniye. Anlaşılan konuşmak için kendisini toparlıyor.

"Abi!.. Yengem!.."

"Ne olmuş Neva'ya?"

"Abi yengem..." diyor susuyor.

Yüreğimde küçük bir sıkışma. Sakinleştiriyorum hemen onu.

"Hopp ne oluyor bir sakin."

Oldum olası zaten telaşlı bir insanım. En küçük şeyi abartır büyütürüm. Ben demiyorum da işte bizimkiler öyle diyor. Şu an haklı olduklarına kanaat getiriyorum. Çünkü kızkardeşim daha bir şey dememişken hemen kötüye yormuştum bile söyleyeceklerini. Ki bu defa yanılmamıştım. Gerçekten de söyleyecekleri  şu an içimde bir anda var olan sızının şahidi olacaktı. Sinek misali kafama üşüşen kötü olasılıkları kovuyorum birer birer.

Telefonun ucunda ağlamaklı olan durmadan burnunu çeken kızkardeşim bırakmıyor ki onları kovayım. Aksine daha beter çullanıyorlar.

"Kızım ağlamayı bıraksanda konuşsan. Ne oldu Neva'ya?"

Ağlayarak cevap veriyor. Söyledikleri kulağımda uğulduveriyor bir anda. Telefon elimden düşüyor.

Başım mı dönüyor yoksa üstünde durduğum zemin mi kayıyor anlamıyorum. Kararıyor gözlerim. Önümü göremiyorum. Gördüğüm sadece sabah işe giderken; Neva'nın kapıda beni uğurlarken ki silüeti. Gülerek mi bakıyor yoksa üzgün mü seçemiyorum
Bakışlarına odaklanmaya çalışıyor, yüz ifadesinden emin olmak istiyorum ama olmuyor. Bulanıklaşıyor yüzü. Artıyor suçluluk hissim. Tam karşımda silüeti ama yüz ifadesi yok. Ne olacak ki yüz ifadesini seçebilsem. Ama olmuyor. Eee doğru dürüst yüzüne bakmazsam eşimin olacağı bu. Hızla hazırlanıp çıkmıştım çünkü.

Bu defa uyandıktan sonra taa evden çıkana kadar ki o onbeş-yirmi dakikalık zaman dilimini saniyesi saniyesine hatırlamak için gayret ediyorum. Her saniyesi film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyor. İzliyorum gözümü kırpmadan.