Love is f*cking addiction

Prolog

Na świecie żył sobie taki chłopak - Jake. Zwyczajny nastolatek, który praktycznie niczym nie różnił się od swoich rówieśników. Powszechnie lubiany, niebrzydki, w sumie należał również do ludzi inteligentnych. Jednak chłopak ten przez przepełniający go ból spowodowany przez jedno z najgorszych wydarzeń w jego życiu, nie miał pojęcia co robić. Pewnego dnia chwycił zeszyt i zaczął zapisywać swoją historię na nowo, mając nadzieję, że pomoże mu to w odzyskaniu siebie sprzed tego wydarzenia. A oto pierwsze słowa jego nowego pamiętnika, który miał mu pomóc uratować własną osobowość, napisane na pierwszej stronie dawno nieużywanym długopisem z jakiejś firmy energetycznej:

Całe życie czułem coś w rodzaju pustki. W momentach mojego szczęścia. W chwilach mojego smutku. Podczas wzlotów i upadków, których było niesamowicie wiele. Do pewnego czasu była ona tak mało odczuwalna, że nie zwracałem na nią uwagi, jednakże z czasem siła tego "odczucia" się zwiększała.

Zwiększała się i zwiększała ta pustka, dając o sobie znać w najgorszych momentach mojego życia. Jak moja matka popadała w alkoholizm, jak ojciec nie mógł znieść tego, że jego syn jest gejem, czy nawet w rzadkich okresach, kiedy mocno odczuwałem brak jakiejkolwiek pomocy psychicznej od strony rodziców.

Jednak ta pustka zaczęła się powoli zapełniać od 3 marca, kiedy to napisał do mnie właśnie on, wchodząc w moje życie brudnymi butami, ale muszę przyznać, podobało mi się to. Podobało mi się to, że byłem dla kogoś ważny. Nawet podobało mi się to, że mogłem się komuś podobać. Mogę śmiało stwierdzić, że często czułem się jak w bajce pomieszanej z urywkami serialu "13 powodów", jednak to te bajkowe elementy sprawiały, że praktycznie cały czas czułem motyle w brzuchu.

Niestety, każda bajka ma jakieś zakończenie i to właśnie tym się różni moja bajka od pozostałych.

Bajki mają szczęśliwe zakończenie.

Moja takiego nie ma.

Kończy się w ten sposób, że czuję pustkę. Znowu.

Tyle, że tym razem bardziej boli.