☞︎︎ Tamamlandı
ꨄ︎Millie, hiç beklemediği bir anda oyunculuk teklifi almıştı. Ancak bu teklifin hayatında ve duygularında ne gibi bir değişiklik oluşturacağını hiç düşünmemişti. ꨄ︎
Millie Bobby Brown ve Louis Partridge
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
᪥
Ölü gibi hissediyordum. Şişelerce içki içp sarhoş olmak, her şeyi unutmak istiyordum bir anlığına dahi olsa.
Amy beş gündür buradaydı ve hafta sonu gitmişti. Bu beş gün boyunca her gün çekime gitmiştim, hafta sonumu ise tüm gün içerek geçirmiştim.
Ellerim acıyordu. Kesikler açılmıştı. Kendime istemsizce zarar vermiştim. İyileşme belirtisi yoktu ama yakında iyileşeceğini biliyordum.
"Herkes yerine geçsin!"
Noah'ın yanına oturdum. Tekli koltukta Kiernan, karşımızda Timothée ile Louis oturuyordu.
Geçen hafta normal hayatlarından sahneler çekilmişti ve bir kafede hepsi tanışmıştı. Şimdi ise Edward'ın evinde buluşmuşlardı.
Sabah bu sahneden öncekiler çekilmişti ve bu son çekimdi.
"Kayıt!"
Kate, Robert ile konuşmaya başladı. Ben ise televizyona bakmaya başladım. Simon yanımdan kalkıp lavaboya ilerledi.
Elimdeki kahve bardağını masaya koydum sırada Edward yanıma geldi.
"Pek sosyal değilsin, ha?"
Omuz silktim ve "Herkes farklıdır. Ben insanlarla vakit geçirmeyi pek sevmem." dedim.
"Elin nasıl oldu?"
Sargılı elime bakıp "İdare eder." dedim.
Elini elimin üzerine koyup sargının üzerinde parmaklarını gezdirdi.
"Bir sorun mu vardı?"
Edward geçen bölümde Rose hakkında araştırma yapmıştı ve dissosiyatif kimlik bozukluğuna sahip olduğunu biliyordu. Ancak bunu bilmiyormuş gibi davranıyordu.
"Bazen kendimi kaybedebiliyorum."
İkisi de garip hissediyordu. Sanki büyük bir geçmişleri varmış gibi hissediyorlardı. Sanki aralarında bir çekim vardı.
"Evin güzelmiş, Edward."
Edward dikkatini Kate'e verdiğinde suratını incelemeye başladım.
Liseden beri yüzü daha da oturmuştu. Ancak hala lisede tanıştığım çocuktu. Gülüşü, yüzü güzel olan çocuk. Rehabilitasyon merkezindeyken bir süre sürekli onu düşünmüştüm ama bir zaman artık unutmuştum.
Bu da onu unutmama neden olmuştu.
"Babaannemden kaldı bu ev bana."
Konuşmalarına ben de katıldım.
"Büyüklüğünden belli. Kocaman iki katlı ev. Temizliği uzun sürüyordur."
Kate kucağındaki yastığı alıp bana attı. Ellerimle yüzümü koruyup "Hadi ama. Herkesin aklına bu gelir." dedim.
