☞︎︎ Tamamlandı
ꨄ︎Millie, hiç beklemediği bir anda oyunculuk teklifi almıştı. Ancak bu teklifin hayatında ve duygularında ne gibi bir değişiklik oluşturacağını hiç düşünmemişti. ꨄ︎
Millie Bobby Brown ve Louis Partridge
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
᪥
"Beni evde kilitli tutamazsın!"
Omuzlarından onu geriye itip kendimden uzaklaştırdım.
"Böyle bir durumdayken nasıl dışarıya çıkmak istiyorsun, Millie?"
Eliyle aynayı gösterdiğinde aynada uykusuzluktan çökmüş olan kendimi gördüm. Hadi ama, bu bir sebep olamazdı. Her zaman bu durumdaydım.
Aynaya bakmayı bırakıp tekrar ona döndüm.
''Bu bir sebep değil, anlıyor musun beni? Ben reşit bir bireyim.''
''Bugünlük Sadie ile evde kalacaksın dedim sana.''
Çıldıracaktım.
Dışarı çıkamıyordum. Doğrusu dışarı çıkmama izin verilmiyordu. İyi olmadığımı, evde kalmam gerektiğini söylüyordu ama ben iyiydim. Dışarıya çıkıp biraz hava almaya ihtiyacım vardı.
Beni kısıtlamayı bırakması gerekiyordu.
''Ben senin karışabileceğin biri değilim.''
Alay edermiş gibi bir surat ifadesi takınıp masanın üstündeki telefonunu alıp cebine koydu.
Şaka yapıyor olmalıydı.
''Clay bir anda karşına çıksa ya da Amy,'' devamını getirmesine izin vermeyerek sinirle yüzüne tokat attım.
Bunu yapamazdı. İstediğini bir şeyi yapmadığım zaman zayıf noktamdan, korktuğum olaylardan bahsedemezdi. Bunu kullanamazdı. Ben onun kardeşiydim, onun düşmanı değil. Beni anlamak yerine en basit yolu seçip korkularımdan, yaşadığım olaylardan vuramazdı.
''Millie, benimle gel.''
Benimle böyle konuşamazdı.
Gözlerimden düşen gözyaşlarını hızlıca silip kendimi toparladım.
Yana düşmüş başını bana çevirdi ve boğazını temizleyerek konuşmaya başladı.
''Senin için endişelendiğimi biliyorsun. Böyle davranırsan,''
Gülmeye başlayarak inanamayarak ona baktım. Böyle davranırsam ne yapacaktı?
''Ne yaparsın? Beni akıl hastanesine mi yatırırsın?''
''Aaron, biz dışarı çıkıyoruz. İkinizin de sakinleşmesi,'' Elimle Sadie'ye susmasını işaret ettim. Açıkçası ne diyeceğini çok merak ediyordum. İçimdeki ona karşı olan nefret duygusu her geçen saniye daha da kabarıyordu.
''Bana hiçbir zaman yardımcı olamadın, Aaron. Bana tek iyiliğin bana bakmandı.''
