Us Again (Russo Series 1)

Chapter 21

Chapter 21

Kung hindi na ako kumportable kanina ay lalo na ngayon. Ang sabi niya hihintayin niya ako, iyon pala ay ang girlfriend niya ang talagang hihintayin niya. Pinaasa pa ako.

I shouldn't be disappointed, alright! We're not even friends para mag hintayan. I should have expected it. Walang girlfriend ang hahayaang hintayin ng boyfriend niya ang ex niya.

Tumango na lang ako sa kanya at nagbigay ng saglit at pilit na ngiti at tumalikod na ulit. Ang pakiramdam ko ay parang nabigo ako sa kung ano.

"Madalas ba siya rito? Kasama mo din siya dito nung nakaraan diba?" I made an effort to asked that naturally. Even with my slightly trembling lips.

"Yes..."

"Baka r-regular customer namin!" I sounded happier than how I really feel. Bahagya ko siyang sinulyapan ng patagilid, ramdam ko ang titig niya sa akin.

I bite my lip. I think I should stop now. Mas lalo lang akong makakaramdam ng pagkabigo kung masasalita pa ako. It's not his fault, though. He's just answering honestly.

"No..." he said as I let my back face him, yet again. "She, owns this..." The last words were clear, and it comes to my ears almost in a slow motion.

Napaharap ako sa kanya, nanlalaki pa ang mata. Parang napaso ang puso ko kaya naman ngayon ay nagtatatalon ito sa dibdib ko. Sigurado ako sa narinig ko, pero, ako ang may-ari ng Font. Kung ganoon, ang tinutukoy niyang girlfriend ay...

Bumulaghit ako ng tawa ng marealize ang sinabi niya. Ako?! Akong tinutukoy niyang girlfriend? Wow, kelan pa? Lasing na ba to? Baka naman masyadong malakas ang tama ng pinainom ko dito?

Hindi niya inaasahan ang reaksyon ko. Napatunayan ko iyon ng mabanaag ko ang pagkagulat sa gwapo niyang mukha. I bursted into laughter more and more. Nagluha na ang gilid ng mga mata ko dahil sa pagtawa. Kelan pa naging joker si Primo? My gosh!

Nabitawan ko pa ang hawak kong shot glass sa sobrang pag tawa.

Oh my, what the fuck? Titignan ko sana kung natatawa din siya sa sarili niyang joke pero ng makita kong bumalik na sa pagiging seryoso ang gulat niyang ekspresyon kanina ay unti unting napawi ang tawa ko.

He watched me carefully as I help myself make my laughter subside.

Hindi naman din ako nahirapan. Lalo na ng nakita ang nagdaang galit sa mga mata niya.

"What's so funny, Samantha?" Primo asked viciously.

I pouted when I noticed that there was no trace of humor on his face. Bahagya akong natakot.

His eyes looks darker than the usual. And it bore unto me as if I would suddenly disappear from his sight. "S-sorry, akala ko j-joke 'yun."

I bit my lips after my lame explanation for my reaction. But that was true! Who would think that he's serious with what he just said. Definitely, not me! Nasobrahan nga siguro ako sa pagtawa pero anong magagawa ko kung iyon ang naging reaksyon ko sa kahibangang sinabi niya?!

"It's not... I'm very much serious, Samantha." Mabagal ay may diin ang bawat pagkakasabi niya. At tumindig ang mga balahibo ko sa paraan ng pagkakabanggit niya sa pangalan ko.

My name never sounded so dangerous... ngayon pa lang. It gave me chills, parang nag bababala na may delikado sa paligid. 

Napalunok ako. "Primo... alam mong..." I find it very hard to even formulate a simple sentence. Gusto kong ipaalala sa kanya na matagal na kaming nagbreak. Pero hindi ko masabi... nalulunod ang mga salita ko sa titig niya.