Ailesinin gazabından kardeşleriyle birlikte kaçan Ahenk, bu kötü insanlara, korkunç sokaklara, tehlikeli kapılara alışabilecek miydi? Yoksa karanlığın asıl sahibi Kuzey Akça'ya mı sığınacaktı?
*Bu kitap mafya içermekte.Mafya ve kötü çocuk sevenler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1.Bölüm: "Kapan"
⛓
Herkesin hayatı tercih ettiği yollar sonuna kuruludur. Bazen yürüdüğün yolun ne kadar acı verici olduğunu bilirsin ama yine de o yolda yürürsün. Benim de önümde iki yol vardı. Her şeyi arkamda bırakıp kendi ayaklarımla kötü yola doğru yürümüştüm. Peki ya iyi olan yolun iyi olduğundan emin miydik? Kime? Neye göre iyiydi? En azından şu an için doğru olan buymuş gibi gözüküyordu. Her son bir başlangıçtı. Belki de benim mutlu sonum kötü yolumun sonunda başlayacaktı.
Bu engebeli yoldaki yol arkadaşlarım ablam ve abimdi. Özge Saraç, aile genetiğinden gelen kızıl saçları ve güzelliği ile ortamlarda çok konuşulurdu. Aynı zamanda gözü kara, vurdum duymaz bir kadındı. Abim, Özgür Saraç ise ablam gibi her ortamda aranılan, ortamcı bir serseriydi. Bu berbat yere geleli bir yıl olmuştu ve ben hala alışabilmiş sayılmazdım. Ama abim ve ablam ilk günden sanki hep buraya aitlermiş gibi uyum sağlamışlardı.
"Ahenk!" İsmimi seslenen kişiye baktım. Bu Emre abiydi. Abimin arkadaşı, aynı zamanda da bana abimden çok sahip çıkan tek kişiydi. "Ne yapıyorsun burada?" Etrafıma baktım, barın kapısının önünde tek başıma dikiliyor, mekana giren çıkanlara bakınıyordum.
"Hiç." dedim omuz silkerek. Kenarda köşede durup etrafı izlemekten başka yaptığım hiçbir aktivite yoktu.
"İçeri gir, hava soğuk."
Başımı sallayıp mekandan içeri girdim. Müzik sesi kulağımı sağır edebilecek kadar fazlaydı. Emre abi üşümemem için beni sıcak bir yere alıp abilik görevini yapmış ve gitmişti. Bar kısmındaki sandalyelerden en köşedeki boş olana doğru yürüdüm. Havasızlıktan ölecektim. Biri hafifçe öksürdüğünde o kişiye baktım. Barmen karşımda durmuş bana bakıyordu. Gözleri ile tezgahın üstündeki içeceği işaret etti.
"Ben içecek istemedim." diye mırıldandım.
"Biliyorum, sadece bir ikram." Kaşlarım çatıldı. Neyin iyi niyet göstergesiydi bu? Buralarda karşılıksız bir şey yapılmazdı.
"Kimin ikramı?" diye sordum.
"Emir büyük yerden."dedi kaşlarını kaldırarak. Neyi kastettiğini anlamamıştım.
"İstemiyorum sağol." diyerek önüme döndüm. Barmen içeceği önümde bırakarak, bir şey demeden başka müşterilerin yanına gitti.
Şarkı değişmişti ve insanların dans ritimleri de şarkıya göre şekillenmişti. Pistin rengarenk olmasını sağlayan ışıklar insanı kör edebilirdi. Gözlerim yukarıya doğru kaydığında dikkatimi üst taraftaki tanıdık yüz çekti. Kuzey Akça. Yukarıdaki balkon gibi yerde dikilmiş etrafı süzüyordu. Kuzey Akça, bu mekanın sahibi aynı zamanda kirli işlerin başıydı. Bütün kızların derdi gözlerimin baktığı kişi ile birlikte olmaktı. Adam yakışıklı ve zengindi, her kızın hayalindeki o adam gibi. Gözlerimi üstünden çektim. Hemen karşıda ablam ve abimin arkadaşları vardı. Epey eğleniyor gibi görünüyorlardı. Birbirlerine bir şeyler anlatıyorlar, gülüyorlar ve alkol tüketip duruyorlardı. Her gecenin sonucunda ise hep olduğu gibi kafayı bulup, alakasız yerlerde sızıyorlardı.
