TURN BACK TIME ❦ JenKai

❦ 0.8

Adeta uykunun kollarında esir olmuştum ve uyanmakta zorlanıyordum. Gözlerime vuran Güneş ışıklarına rağmen, inatla uyumayı sürdürüyordum. Prenses olduğum için bir sürü sorumluluklarım vardı. Sabahları erken kalkmak, daha sonrasında Farsça ve Matematik dersleri almak gibi...

İçlerinden en zoru da edep ve adap dersleriydi. Daima dik durmalı ve yavaş yemeliydim. Sanırım dün bu kuralı çiğnemiștim. Eğer kraliçe bu hallerimi görseydi, yüzüme sert bir tokat atar ve keskin bakışlarını üzerimde gezdirirdi.

Böyle huzur içinde uyumayalı uzun zaman olmuştu. Yine de kraliçeyi, annemi seviyordum. Bana karşı sert olmasına rağmen hala kokusu burnumda tütüyordu. Ona en son beș yaşlarındayken sarılmıştım. Ancak artık büyüdüğümü ve bir prenses gibi davranmamı söylemişti.

Ancak o zamanlar henüz beş yaşındaydım...

Onunla daha iyi şartlar altında yaşamak isterdim. Sıradan bir anne ve kız olmayı hayal etmek, fazla uçuk bir hayal miydi ki? Yine de bunu düşünmeden edemiyordum.

"Güzel bir ceza, her şeyi hatırlayan tek kişi olmak."

Duyduğum sesle gözlerimi aralamıș ve kaşlarımı çatarak gökyüzüne, hemen ardından da yüzüme gelen Güneș ışıklarını engelleyen Jongin'in eline bakmıştım. Gözlerim Jongin'i bulduğunda ise büyük bir utançla başımı yasladığım dizinden doğrulmuș ve ayağa kalkmıștım.

Kahretsin ki aklıma gelen tek bir kelime yoktu. Yine de konuşmam gerekiyor gibi hissediyordum.

"Şimdilik sizi affediyorum bay Jongin, dikkatim kısa süreliğine dağılmış olmalı."

"Ama ben sizi affedebileceğimi sanmıyorum."

Bu nasıl bir cümleydi böyle? Bir prensesi affetmek onun ne haddineydi.

"Saygınızı takınmanızı öneririm."

"Gözlerinize baktığımda gözlerimi görüyorum prenses."

Hiçbir şey anlamamıştım ve bir süre hareketsiz bir şekilde bir odun parçasının üzerinde oturan Jongin'e bakmıştım.

"Ne demek istiyorsunuz?"

"Hatırlayan tek kişi olmak, benim en büyük cezam olmalı prenses. Sizi bu hale getirdiğim için üzgünüm."

Gözleri dolmuştu. Başta şaka yaptığını, hatta aklını kaçırdığını bile düşünmüştüm. Ancak o gün, hiçbir şey yapmadan bana bakan bu gözlerin sahibinin acı çektiğini iliklerime kadar hissetmiştim.

Ona bakmak bende böylesine derin duygulara sebep olurken, hala onu tanımıyor olmam garip geliyordu.

Bir şeyler vardı, ne olduğunu bilmediğim şeyler...