ကုန်းမြေကြီး၏ အရှင်သခင်ဝမ်ဖေး( Book - 2)

အပိုင်း (၄၂.၁) - ကူဖော်လောင်ဖက်

Unicode

ဖူဝူထျန်း စကားသံ ဆုံးသည်နှင့် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်လဲ့လဲ့က အရည်ပျော် ကုန်ဆုံး ငြိမ်းသက်သွားလေ၏။ အခန်းမှာ အမှောင်ထုဖြင့် ရစ်ပတ်ထုံးဖွဲ့သွားချေသည်။ အလင်းပျပျလေးမျှပင် မတွေ့မမြင်ရတော့...။

"ခင်ဗျား အိပ်ပျော်မနေဘူးပဲ!"

အန်းကျီယန် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သည့်ညတွင် သူ့အသံမှာ ခပ်မြှင့်မြှင့်ထွက်သွားကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ သူ့အသံနှုန်းမှာ မှန်ကန်နေသော်ငြား တုန်လှုပ်မှုတို့ ဖုံးကွယ်ထားမိသည်ကို သူပင် သတိမထားမိပါပေ။ တစ်ကိုယ်ရေ အာသာဖြေခြင်းကို အမိခံလိုက်ရသည့် ခံစားချက်မှာ အတော်ပင် ဆိုးရွားလှသည်။ သူ ဖူဝူထျန်း မျက်နှာပေါ်မှ သရော်ပြုံးကို စိတ်ကူးမိနိုင်ပေ၏။

အမှောင်ထဲဆီမှ ဖူဝူထျန်း၏ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ရယ်သံ ထွက်လာလေသည်။

"ကိုယ်က ကိုယ်တို့ရဲ့ မင်္ဂလာဦးညမှာ ဝမ်ဖေးလေးကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကိုယ်တိုင်ဖြေရှင်းခွင့်ပြုလိုက်နိုင်မှာလဲ? ကိုယ့်ကို မစွမ်းဆောင်နိုင်ဘူးလို့ ထင်နေတာလား?"

"ခင်ဗျား လွှတ်ပေးပါ"

အန်းကျီယန် အေးစက်စက် ပြောလိုက်ချေသည်။

"လွှတ်မပေးချင်ပါဘူး"

ဖူဝူထျန်းက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပင် ပြန်ပြောလာ၏။ ထို့နောက် သူက အန်းကျီယန်၏ လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး ထိုကောင်လေး၏ အရာကို အသားမာတက်နေသည့် လက်ထဲသို့ ထည့်လိုက်တော့သည်။ လူငယ်လေး၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အပြည့်အဝ ဖွံ့ဖြိုးမနေသေးသည်မို့ ထိုအပိုင်းမှာလည်း လူကိုယ်တိုင်ကဲ့သို့ပင် သေးသွယ်ကျစ်လျစ်နေပေ၏။ သူ့လက်တစ်ဖက်ထဲနှင့်ပင် ထိုအရာလေးတစ်ခုလုံးကို အုပ်မိုးနိုင်လုနီးပါး ဖြစ်နေချေ၏။

အန်းကျီယန် အသက်ကို ပါးစပ်ဖြင့် လုရှုလိုက်ရသည်။ အသားမာတက်သည့် လက်တစ်ဖက်က သေးသွယ်သည့် အသားစိုင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်ချေ၏။ အနည်းငယ်ရှတတ ခံစားလိုက်ရသော်ငြား သာယာကြည်နူးမှုတို့က ပြည့်လျှံလာသည်။ သူက အချိန်အတော်ကြာ မာကြောနေရပါသော်လည်း အဆုံး၌ တစ်ဖက်လူ၏ ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်မှုနှင့်ပင် ပြေလျော့သွားရ၏။ သူ့ခမျာ အကူအညီမဲ့စွာနှင့် သာယာလှစွာသော ညည်းညူသံတစ်ချို့ ထွက်လိုက်မိသည်။