Night Life in Tokyo

Chapter 11

Chapter 11

I opened up my eyes and suddenly blinded by the streak lights coming from everywhere around the room. Ipinikit ko muna ng ilang segundo ang mata ko at dahan-dahan kong iminulat hangga't sa tuluyan nang makapag-adjust ang paningin ko sa silaw ng liwanag at masimulang maaninag ang paligid.

And when I tried to move, I immediately knew that there's something wrong. Hindi ko maigalaw ang buo kong katawan. I was stuck on the same position at kahit anong gawin ko ay wala akong kawala. My hands are tied behind my back and my feet are tied as well with packaging tape. May telang nakapalibot sa bibig ko dahilan para hindi makapagsalita.

I tried to move my body like a caterpillar but it won't make a change. Hindi ako makaalis sa pwesto ko hangga't sa inatake na lamang ako ng anxiety ko. Nahihirapan akong huminga. Tuloy-tuloy ang pagbuhos ng mga luha ko at hindi ko alam ang gagawin ko. Nakahalundusay lamang ang katawan ko sa sahig at wala akong magawa para makaalis sa ganitong sitwasyon.

And then I heard a phone call, mas nataranta ako at hindi ko alam ang gagawin ko. I wanted to answer the call but I couldn't move myself. I wanted to shout but I know it won't make a change.

Sa loob ng ilang minute ay pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Nagawa ko naman at nagiging maayos na ang bawat paghinga ko. My vision is still blurry at patuloy din ang paghikbi ko kaya hindi ko maiwasang maging emosyonal.

I didn't expect someone will do this to me. Ang gusto ko lang naman ay magkaroon ng bagong buhay na malayo sa kinalakihan ko pero bakit parang sinusundan pa rin ako? Bakit hindi ako makakawala sa delubyo ng nakaraan?

Why would Albertyne do this? Ano bang nagawa ko sa kanyang mali? Bakit ako ang naiiipit sa sitwasyon nilang dalawa ni Trent?

Tama nga ba talaga 'tong ginagawa ko o mas pinapahirapan ko lang lalo ang sarili ko?

Kaya ko namang mangibang bansa na hindi namamasukan sa isang tao and yet I chose to do so. Napakalaking palpak ko talaga sa buhay. I should be wiser. Lagi na lang pagkakamali ang mga resulta ng desisyon ko.

I shouldn't even be here in the first place kung binigyang importansya lang ako ng pamilya ko.

Mga ilang sandali lang ay narinig kong bumukas ang pinto. Inihilig ko lang ang ulo ko para malaman ko kung nasaan ako. Nasa kusina ako at mayamaya lamang ay naririnig ko na ang pangalan ko sa isang malalim at nag-aalalang boses. Hindi ko siya malingon pero kilala ko naman na kung sino itong taong 'to.

Should I really feel safe and fine with him?

"Lav! Lav!" naghuhumakahos itong lumapit sa akin. He kneel down and immediately grabbed my shoulder at inihilig niya ako sa kanyang katawan. He then removed the cloth around my head that causes me to have trouble of speaking. Huminga ako ng lumalim at pinakawalan iyon sa bibig ko at parang first time ko muling maramdaman iyon. He cupped his hand on my cheeks and when I look at this face, this is the first time I found him so worried. "Are you hurt?"

It was the first question he asked rather than asking what happened... and I felt important with it. Maybe just now.

I didn't get to answer his question so he proceed removing the ties from my hands and my feet. When he did that, parang nakakawala ang buo kong pagkatao but the next thing I did was to hug him so tight na ayoko siyang pakawalan. I rest my head on his shoulder while I'm trying to calm down my breathing.

Ang inakala kong susunod niyang gagawin ay itutulak niya ako palayo sa kanya pero iba ang nangyari. Ibinalik niya ang mahigpit na yakap at saka niya hinagod ang likod ko. We were like that for a few minutes—hindi ko alam. Wala ako sa tamang pag-iisip ngayon dahil ang nasa utak ko lang ay maging maayos ang sitwasyon ko.