Promise me

Hoofdstuk 9.

P.O.V. Veerle
Opeens voel ik een elleboog in m'n zij prikken. Ik draai me om naar Alexis en zie dat ze onrustig heen en weer woelt in haar slaapzak. Ze heeft vast een nachtmerrie... Voorzichtig schud ik haar heen en weer en hoop dat ze wakker wordt. 'Al, Alex, kom, wakker worden.' Fluister ik naar haar.

Plots schrikt ze wakker en ze zit meteen recht overeind. "Ik.. Ik had..." verder dan dat komt ze niet. Huilend maakt ze haar slaapzak los en gooit hem naar de zijkant van de tent. Ze trekt haar knieën op om er vervolgens met haar handen op te leunen. "Het was.. Verschrikkelijk... En Faas..." 'Stil maar Al, het geeft niks. Je had een nachtmerrie. Ik pak een flesje koud water uit de koelbox en geef haar die.

Trillend pakt ze hem aan, en drinkt een paar slokken. Wow, het moet echt een heftige nachtmerrie zijn geweest. 'Gaat het wel?' Vraag ik wanneer ze iets rustiger is. "Beetje, ik haat dit Veerle, ik kan hier niet meer tegen. Dit is niet de eerste keer dat ik zo'n nachtmerrie heb." 'Snap ik, en ja dat heb je me gezegd ja. Gebeurde er weer precies hetzelfde?' "Niet precies, wel zo ongeveer... Soms ook ineens nog van vóór die ene nacht..." Bij de laatste zin die ze uitspreekt hoor je weer een trilling.

Pff ik heb het zo met haar te doen. Steeds die nachtmerrie die terugkeert. Om nog maar niet te spreken van alles dat er gebeurt is. Al zit ik zelf ook nog met het een en ander.. 'Zal ik even een koud washandje halen?' Ze knikt rustig en zit nog steeds met haar hoofd in haar handen, rustend op haar knieën. 'Okay, komt eraan!' Ik pak een washandje uit m'n tas en ga de tent uit.

P.O.V. Robin
'Jaa, Alexis ja. Ze deed vreemd...' antwoord ik Nils. Ik ben er mee gaan slapen en sta er ook weer mee op. Met de vraag wat er nou aan de hand was. Of ze had het echt benauwd, of ze acteert het wel goed. "Ga anders zo naar d'r toe." Zegt Nils me. 'Gap, het is half 10 of zo, straks slaapt ze nog.' "Ja dan zoen je d'r maar wakker." 'Ben je gek, ik ken d'r net. Ze is best wel anders dan de meeste meiden, weetje. Ze gilde ook niet toen ze me zag bijvoorbeeld.' "Tsja, niet ieder meisje gilt Rob, hahah. Mocht je willen." Grijnzend kijkt hij me aan. 'Eigenlijk juist niet. Straks zou je daten met zo'n obsessed fan, en hoef of kun je eigenlijk zelf niks meer zeggen omdat zij al bijna alle weet.' "Er zijn altijd dingen die niemand weet whahah. Heel veel weten nog niet eens m'n lievelings kleur." 'Tja, gelukkig ben Nils, en ik Robin. Maar even serieus, zal ik naar d'r toe gaan?' "Ja man, niet zo treuzelen, en gewoon gaan. Waar ben je bang voor man?"

Ik kijk recht in z'n pretogen die hij nu heeft. Lachend schud ik m'n hoofd. Aan de andere kant van Nils komt ook eens een hoofd omhoog. 'Jij ook goedemorgen Gijs.' "Thanks." Komt er terug vanuit die hoek. Snel trek ik m'n korte zwarte sportbroek aan en een nieuw shirt. Kan ermee door, zeg ik tegen mezelf. M'n moeder had me een hele trommel sandwiches meegegeven, er zitten er minstens 15 in. Ik pak er 3 uit en doe ze even in een plastic zakje. 'Ben zo terug.' Zeg ik tegen Nils en Gijs zit inmiddels ook al overeind.

Lachend stap ik de tent uit, meteen kijk ik volop in de zon en doe een hand ervoor. Ik hoef niet meteen blind te worden. Even kijken, waar staat hun tent ook al weer. Volgens mij zie ik daar Veerle de tent uitlopen.

Veerle liep iets sneller dan verwacht, dus ze was al weg voordat ik bij de tent was. Voorzichtig doe ik het tentdoek omhoog en kruip naar binnen. Zo heel groot was deze tent ook niet. Gewoon een klein 2 persoonstentje. Ik kijk erin. Hè?! Wat is er met Alexis? Ze zit zo somber met d'r hoofd in d'r armen. Ik leg m'n hand op haar schouder.

'Alexis?' Zeg ik zacht. Wow, dat had ik beter niet kunnen doen. Ze schrikt heel erg, slaakt een gil en kijkt me bang aan. 'Hey, ik ben het maar.' Voorzichtig schuif ik dichter naar haar toe, want ze was ook een eind naar achter geschoven. 'Wat is er?' Ik kijk nog eens goed, en zie dat ze helemaal trilt. Snel verplaatst ik mijn hand naar haar rug en strijk zachtjes heen en weer. Het plastic zakje met de 3 sandwiches leg ik naast me neer. Ze begint te huilen, wow wat is hier aan de hand. Ik snap er echt helemaal niks van.

Voorzichtig trek ik haar naar me toe, maar ze stribbelt tegen. 'Alsjeblieft ... Niet doen ...' hoor ik haar zacht zeggen. Ik laat mijn hand op haar rug rusten. Gelukkig is Veerle er al na een paar minuten. Ze schrikt eventjes als ze me ziet, maar gelukkig niet voorlang. Ze knikt zacht en gaat aan de andere kant van Alexis zitten. Ze slaat een arm om Alexis heen en Alexis gaat tegen haar aan leunen. Huh? Wat is er aan de hand hier. "Ik uhm..." Verdorie Robin, niet gaan stotteren nu. "Ik was wakker en dacht, laat ik even ontbijtje brengen. Het was niet de bedoeling je in soort van shock te brengen."

Ik pak het plastic zakje en geef het aan Alexis. Ze kijkt me aan, nog steeds zie ik iets van angst in haar ogen. 'Dankjewel.' Zegt ze zacht. 'Robin, het is niet jou schuld. Het is gewoon....' "Ze legt het je nog wel uit Robin, echt waar. Alleen niet nu." Zegt Veerle die de zin van haar vriendin afmaakt. 'Oh okay, is goed hoor.' Vreemd kijk ik voor me uit. Het blijft raar...