Miało Być Tak Magicznie

Prolog

W piękną zimową noc, wszyscy już spali oprócz drobnej 19-letniej dziewczyny. Kobieta siedziała na kanapie, a po jej policzkach spływają łzy. Nie pierwszą, nie drugą dziewczyna patrzy pustym wzrokiem na ścianę słuchając tykania zegara. Jest przygnębiena odkąd jej nienarodzone dziecko umarło, zawsze była pełna energii. Dziś jej życie nabrało czarno-białych barw, nigdy się nie uśmiechała. Przez rozchodzącą w pokoju ciszą, można było usłyszeć małżeństwo kłócące się o nic. Kobieta wstała podchodząc do okna, lubiła patrzeć gdy śnieg oprusza warszawskie ulice. Myśli samobójcze były u niej codziennością, chciałaby pogodzić się z bratem i zapomnieć o przeszłości zacząć nowy rozdział życia. Przed znajomymi, widzami i przyjaciółką ukrywała smutek pod maską uśmiechu. Zawsze wchodząc do swojego pokoju uśmiech schodził jej z twarzy, za to na jej twarzy można było dostrzeć smutek i obojętność do świata.