Destiny? - |Niall Horan| Still Write

Tęskniłem

Przeszedłem już ze dwa kilometry próbując dodzwonić się do stacji. Od dawna nikt mnie tak nie zdenerwował jak ten prowadzący.  Nie na to się umawialiśmy. Usłyszałem pukanie do drzwi.

- Proszę! - mówię siadając do papierów i umowy ze stacją telewizyjną

- Panie Cowell .. - weszła moja zaufana asystentka

- Chodź - machnąłem na nią ręką- pomożesz mi się do tych kretynów dodzwonić ...

.
.
.
.

- Co za... ughh! Zapłacą mi za to!

- W zasadzie, czemu oni nie mogą ze sobą być? - mówi nagle Ella

- Proszę? Kto? - podniosłem na nią wzrok

- No Niall i Nataly...  przecież to nie zbrodnia, a kierując się twoją logiką to byłby niezły rozgłos ... więc czemu?

- A o to ci chodzi... - oparłem się o krzesło uśmiechając - Nie miałbym nic przeciwko temu gdyby one miałyby już rozwiniętą karierę. Na samym początku jak się zaczyna to źle wygląda... dlatego oni nie mogą  być razem...

- A jeśli im się uda i odniosą sukces?

- Pomyślimy... najpierw niech zdobędą serca fanom...

.
.
.
.

Kiedy siedząc na kanapie żegnaliśmy się z widzami, myślałam żeby już stąd zniknąć i nigdy nie wrócić.  Chciałabym się schować przed wszystkim i wszystkimi.  Schodząc ze sceny i widząc prowadzącego miałam ochotę go udusić. Widział że na niego patrzyłam i z bezczelnym uśmiechem do mnie podszedł. 

- Wybrnęłaś nie ma co!... - schował ręce w kieszenie i zaczął się śmiać

- Jeśli chcesz mnie dupku wyprowadzić z równowagi to się grubo mylisz i nie mów do mnie bo mi nie dobrze... - chciałam odejść, ale chwycił mnie mocno za rękę i zwrócił mnie do siebie

- Niall zawsze miał co najlepsze, ale z tobą widocznie skończył więc co powiesz na hotel na krańcach miasta? - wyszeptał mi do ucha

Moje źrenice nigdy się tak nie rozszerzyły jak dzisiejszego dnia. Gość przeszedł samego siebie, a myślałam że nie można być większym hamem. Nigdy w życiu nie zamachnęłam się tak mocno. Na dźwięk plaskacza każdy się natychmiast odwrócił.  Kiedy dostał i się tego nie spodziewał podwinęłam jeszcze kolano i już leżał na podłodze. Kucnęłam przy nim i wyszeptałam mu do ucha.

- Nie dziękuję, sam mówiłeś że jestem tym co najlepsze, a ty nie dorastasz mu nawet do pięt... - wstałam i jak najszybciej wyszłam z tego budynku...

Było jeszcze gorzej. Przed budynkiem stało dziesiątki dziennikarzy...

- Nataly! Nataly! Czy to prawda? Znasz Niall'a Horana? Czy to dzięki niemu podpisaliście kontrakt?

- Łączy cię coś znim?

- Czy jesteście razem i się ukrywacie?

- Od kiedy się znacie?

Ah... za dużo tego wszystkiego, miotałam się przed nimi wszystkimi. Światła mnie oślepiały. Zaczęłam się denerwować. Zobaczyłam wielkiego czarnego wana. Zaczął trąbić, a w lusterku zauważyłam znanego kierowcę. Najszybciej jak potrafiłam przecisnęłam się przez tłum i wskoczyłam jak otworzyły się drzwi. Nie myliłam się. W środku siedział Simon i dziewczyny. Milczałam. Simon kazał ruszyć i też się nie odezwał. Odwiózł każdą po kolei tylko nie mnie, prosił żebym wróciła z nim do studia. Kiwnęłam tylko głową. Jak zajechaliśmy wysiedliśmy z auto w ciszy. Weszliśmy do studia nagraniowego. Usiedliśmy przed konsolą.