SON DURAK

DÜŞÜK NABIZ

Kendime geldiğim de olayın şokunu yeni yeni atlatmaya başlamıştım. Bir anda duyduklarıma yeni toparlanan bedenim dayanamamış sanırım ve yine bayılmışım. Köşeden ağlama sesi gelince hemen oraya gittik ve Mısra'nın söyledikleri karşısında şok oldum .

*A..An...Anka teyzemler bir trafik kazası geçirmiş.. V...Ve durumları kritikmiş.. 

    Sonra geri gelen ağlama sesleri şok olmuştum nasıl olabilirdi annemlerle daha sabah beraberdik nasıl olabilirdi ? Aklım almıyordu şaka olmalıydı. Uyanınca odamda kimse yoktu ve daha iyiydim baya kendime gelmiştim. Şimdi dışarı çıkacaktım. Şaka olmalıydı dışarı çıkıp Mısra'ya harika bir trip atacaktım. Çünkü bu yaptığı şaka hiç komik değildi. Ben hiç böyle şakalar yapıyor muyum ona çok üzdü bu şaka beni. Yavaşça toparlanıp çıktım odadan Ege , arkadaşları ve Serra vardı. Diğerleri nerede ve en önemlisi Mısra nerede ?

* Merhaba ben uyandım ve kendimi gayet iyi hissediyorum ne zaman çıkacağız bu hastahaneden , sıkılmaya başladım artık. Hem Mısra nerede , saçma sapan bir şaka yaptı onun yüzünden bir daha bayılmışım bu bayılma işleri canımı sıkmaya başladı haberi olsun. Mısraa tamam söz öldürmicem birazcık trip yiceksin çık artık.*

Sorularımı art arda sıralarken Ege ve Serra'nın yüzü bembeyazdı. O an kafam da bir şeyler oturmaya başladı. Hepsi gerçekti şaka değildi. Nasıl olabilir ? Bir anda yere çöküp ağlamaya başladım . Bağırıyordum *ANNE BABA HAYIR GİDEMEZSİNİZ BENİ BIRAKAMAZSINIZ* O sırada Ege kaldırdı beni yerden. 

* Anka gel güzelim hava al biraz kendine gel olanları konuşuruz hem ne olduğunu öğrenirsin.*

*İstemiyorum rahat bırakın beni*

* Hayır çıkacağız kendin istemezsen zorla çıkacaksın ve hastahaneye anne ve babanın yanına gideceksin . Ablan yurtdışındaymış sanırım ablan da gelmiş hastahanedeymiş .*

* Ablam mı gelmiş ? Demek durumları o kadar ciddi* deyip ağlayarak bahçeye çıktım. *Daha fazla duramam burada ben gidiyorum Ege. *

*Hayır dur beni bekle bari. Çocuklara haber vereyim.*

*Hayır ben giderim*

 Daha önce İstanbul'a geldiğimiz için yolları biliyorum kendim gidecektim. Kimsenin yardımına ihtiyacım yoktu. Ben asker kızıydım güçlü olmak zorundaydım. 

Sonra Serra'nın sesini duydum heh geldik. Artık gidebiliriz dedi. Çıktık Ege arabasıyla bıraktı hastahaneye arabadan indim . Koşarak hastahaneye daldım.

* Merhaba Mihrimah Özkanlar ve Demir Özkanlar buraya getirilmişler kaçıncı kattalar ?*

*Bir dakika hanımefendi hemen bakıyorum nesi oluyorsunuz ?*

*Kızlarıyım. Hanımefendi biraz acele eder misiniz lütfen ?*

*Üçüncü kat 24 numaralı oda. *

 Kadını daha fazla dinmeden çıktım. Koşuyordum fakat gücümün tükendiğini hissettim başım döndü bir an duraksadım. Hayır şimdi olamadı değil mi ? Ege görmüştü geliyordu Serra ve diğerleri asansörle çıkmışlardı fakat ben panikten asansörü bile unutmuşum. Kolumdan tuttu yavaş yavaş çıktık. 

*****************

Koridora ulaştığımızda ablam çarptı gözüme Ege'nin kolundan çıkarak biraz daha koştum ablama sarıldım. Çok özlemiştim onu ama böyle görmeyi hayal etmiyordum. Böyle olmamalıydı. İlk günümüz böyle olmamalıydı. Hayatımın yeni gününü annemle babamın yaşam mücadelesini vererek geçirmemeliydim Annemle babam yeni hayatlarının ilk günlerini böyle geçirmemelilerdi. Ablam okulundan bu yüzden gelmemeliydi. Biz bu akşam dalga geçmeliydik okulumun ilk günüyle, sonra babam bu şehrin trafiğinden şikayet etmeliydi , annem Anka kızım bi yardım et de sofrayı kuralım demeliydi. Ben oflayınca bana trip atmalıydı. İşte hayat hiç bir zaman planlandığı gibi gitmiyor. Bu gün böyle olmamalıydı...