ARAF'IN KAYIP SANRILARI

Ölmüştük, küllerimizden değil içimizdeki hiç sönmeyen intikam ateşinden geri doğmuştuk.
Cehennem gibi cayır cayır yanmıştık, bazen cehennem olup yakmıştık. Acı çekmiştik, acı çektiğimiz kadar güçlenmiştik. Yıkılmıştık, enkazlarımızın üstünü eze eze geçmiştik o yolları. Savaşmıştık, korkmamıştık savaşırken. Elimizde bir kibrit, yüreğimizde intikam ile savaşmıştık. Kaybedecek hiçbir şeyimiz yok sanmıştık. Aslında fark etmemiştik, asıl uğruna savaştığımız şey; ruhumuzun en derinde olan küçük bir umut'tu.

Yaşama umudu.

Biz hiç yaşamamıştık.

Biz cehennemde yanan, ruhunda cennet barındıran çocuklardık.

Kısacası arafın kayıp sanrılarıydık.

Bu hikaye de olan kişiler ve kurumlar tamamıyla kurgu olup, asla gerçeği yansıtmamaktadır.