De volgende dag ging mijn zoektocht naar Zayn gewoon door. Ik had aan Harry gevraagd of hij hem misschien kende, aangezien ze allebei vrienden van Niall waren, maar de naam zei hem niets. Hij had ook geen zin om te helpen met zoeken, dus liet ik hem achter op zijn kamer. Hij wou ook nog steeds niet mee naar buiten en kwam steeds terug met het smoesje over zijn jas maar hij zei nooit waar hij kapot was. Ik had besloten zijn leugens gewoon te negeren en er het beste van te maken, maar volgens mij maakte dat het alleen maar erger. Misschien was het gewoon onmogelijk om hem helemaal te bereiken. Niall was het dan misschien wel gelukt, maar in hoeverre kon hij daar zeker van zijn?
Ik strompelde de trap af terwijl ik mijn jas aantrok en toen ik naar buiten stapte, verstopte ik mijn handen diep in mijn jaszakken. Ik had geen haast, want het was nog vroeg en ik probeerde me alleen de nummers van de kamers te herinneren. Er was er in ieder geval één op de eerste verdieping en één op de vierde, maar de nummers wist ik niet precies meer. Ik opende de deur van blok D en liep het koude gebouw in. Het was maar een paar graden warmer dan buiten, en ik had medelijden met de leerlingen die hier zaten aangezien het buiten min vier was en hier dus rond de nul graden. Het verbaasde me ook absoluut niet dat iedereen met een jas om liep en sommige zelfs met handschoenen. Toch leek niemand zich te storen aan de kou binnen in het gebouw. Waarschijnlijk waren ze het gewend.
Het was opnieuw gigantisch druk op de trap en in de kantine, zeker nu het nog vroeg was en veel leerlingen voor een brunch naar beneden kwamen - omdat het vakantie was, werd er vanaf acht tot twee uur brunch geserveerd. Ik scande de kantine rond en iedereen met zwart haar was op dit moment verdacht, maar ik had ook geen zin om als een idioot rond te kijken dus gaf ik het snel op en begaf me over de trap naar de eerste verdieping. Ik liep dwars tegen de stroom van leerlingen in, dus was ik nog banger om te vallen. De leuning was bezet, dus liep ik dicht langs de muur en keek naar mijn voeten terwijl ik de trap op liep. De tegels leken nog gladder en ik werd misselijk van iedereen die naast me de trap af racete, maar uiteindelijk kwam ik boven en eindelijk had ik weer normale grond onder mijn voeten. Het leek iets warmer te zijn op de eerste verdieping, dus ritste ik mijn jas open en was blij toen ik geen wolkjes meer maakte toen ik uitademde. Nu ik eenmaal op de verdieping terug was, wist ik waar ik heen moest ook al kon ik me het kamer nummer niet meer helemaal herinneren. Toen ik echter voor de juiste deur stond wist ik weer dat het kamer 153 was. De andere wist ik echt niet meer, maar als ik geluk had, had ik nu de juiste kamer. Ik vroeg aan twee langskomende leerlingen hoe laat het was, want ik wist hoe Niall reageerde als ik hem wakker maakte - daardoor had ik twee mooie blauwe plekken op mijn nek gekregen - en wist niet goed hoe hij zou reageren als ik hem wakker zou maken. De twee jongens aan wie ik het had gevraagd hadden geen idee hoe laat het was en wilden weer weg lopen, totdat ze zagen dat ik niet van hier kwam. Eén merkte op dat hij me bij de gymles had gezien toen we moesten hardlopen. Ik herkende hem eerlijk gezegd niet, maar speelde het spelletje gewoon mee en deed net alsof ik hem nu pas herkende.
'Wat doet iemand uit blok C hier?' vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. De andere jongen trok aan zijn arm en mompelde iets over gebakken spek en toast.
'Ik kom voor iemand. Het is nog normaal dat mensen elkaar opzoeken?' Ik keek hen allebei vragend aan en vroeg me af of het wel echt mocht. Straks deed ik toch iets wat niet mocht en had ik weer een werkstraf te pakken.
'Jawel, maar blok C blijft meestal in blok C omdat ze niet veel mensen buiten het blok kennen.' Hij haalde zijn schouders op en wilde naar de trap lopen.
'Wacht.' Ze stopten allebei en keken me fronsend aan. Ik voelde me met de minuut ongemakkelijker worden. 'Kennen jullie Zayn? Die zit ook bij ons met gym.'
'Je staat voor zijn deur.'
'Oh.' Ik slaakte bijna een zucht van opluchting.
'... Was dat alles?' vroeg de andere jongen dit keer. Zo te zien had hij helemaal geen zin in mij of mijn vragen.
