oké dit hoofdstuk werd langer dan ik had verwacht shit happens
------------------------------------------------------
Ik kwam er vanaf met een werkstraf. Ik had me al op een straf voorbereid, want ik zou hier sowieso niet mee weg komen. Mijn moeder kennende, had waarschijnlijk nog een uur nagejankt bij de directeur van de school. Het zou me niets verbazen als ze me nooit meer in haar huis zou laten en ik was ervan overtuigd dat ik op z’n minst weer een aantal keer terug moest naar de koelcel, of misschien zelfs een aantal uur door mocht brengen in een isolatiecel, maar in plaats daarvan kreeg ik een werkstraf toegerekend. Ik kreeg donderdag pas een berichtje, waarin stond dat ik niet aanstaande vrijdag mijn straf moest vervullen, ook niet de vrijdag daarop, maar de vrijdag in de laatste week van de vakantie. De reden was dat er zoveel aanmeldingen waren voor de werkstraf en die moesten allemaal gedaan worden, dus stond er een soort wachtrij. Niet dat ik het erg vond, maar nu kon ik minder van mijn vakantie genieten die over een week voor de deur stond.
De lente was inmiddels aangebroken – want het was maart en ik vond altijd dat met maart ook de lente begon – en lente betekende dat het bijna Pasen was, en Pasen betekende paasvakantie. Niall zou natuurlijk weer naar huis gaan, maar we hadden de hele zondag aan het begin van de vakantie nog samen. De zaterdag kon ik niet, aangezien ik naar de dagbehandeling moest en daarna zou ik meedoen met de zelfverdediging les, want Niall vond dat ik die wel kon gebruiken.
Tijdens de dagbehandeling namen we afscheid van de mensen die in de vakantie naar huis zouden gaan, want die zouden we twee keer moeten missen en dat vond Monica natuurlijk heel erg – of ze deed maar alsof, ik had geen idee. Harry en ik speelden badminton omdat we geen zin hadden om met de rest van de groep mee te doen en iets zei me dat Monica eigenlijk doodsbang was geworden voor Harry en mij nu ook als bedreiging zag, omdat we allebei uit blok C kwamen. Ik vond het wel goed, want we deden toch bijna nooit iets nuttigs bij de dagbehandeling en nu konden we onze tijd tenminste nog leuk besteedden. We moesten misschien wel helemaal aan de andere kant van de zaal gaan badmintonnen, want anders waren we een “stoorzender” voor de rest van de groep – zoals ze het had genoemd – maar de andere leerlingen keken veel liever naar hoe ik Harry zwaar inmaakte en met twintig tegen drie het eerste potje won. Hij sloeg me misschien op mijn hoofd met het tennisracket – ze hadden hier geen badmintonrackets – maar we bleven bijna een uur doorgaan. Daarna had hij er genoeg van en wist ik Liam over te halen om mee te doen.
Eerst wilde hij niet, omdat hij niet wou dat iedereen naar ons keek, maar zodra Monica was begonnen met een één of andere stomme oefening, deed hij toch mee omdat hij geen zin had om mee te doen. Hij pakte het tennisracket wat Harry op de grond had gesmeten nadat ik hem voor de vijfde keer had ingemaakt en toen hij eenmaal klaar stond, had ik meteen al moeten weten dat hij me dik zou gaan inmaken. Voor elke punt die ik maakte, had hij er tien meer bij gemaakt. Hij was veel te snel en zorgde voor gemene overpassen die steeds heel kort of heel lang waren zodat ik elke keer over heel mijn speelveld moest rennen om nog op tijd te kunnen zijn. Ik was uitgeput, maar het was veel te leuk om iets te zien doen waar hij goed in was, want hij vergat heel even dat er leerlingen naar hem keken en hij was veel te druk bezig om mij in te maken dan om zich zorgen te maken om zijn sociale fobie. Hij lachte hardop en gaf me high-fives als ik eindelijk een keer een punt wist te maken en geen moment had hij de neiging om in elkaar te duiken en hij bleef steeds recht naar de bal kijken. Hij maakte misschien bijna geen oogcontact omdat hij veel te geconcentreerd bezig was, maar de paar keren dat hij oogcontact maakte, glimlachte ik naar hem. Helaas waren we een te grote stoorzender volgens Monica, dus na het zevende potje – Liam was zo snel dat we binnen tien minuten klaar waren met een potje, en we gingen nu zelfs door tot de veertig punten – moesten we stoppen. Ik ruimde de tennisrackets en de shuttle op, die er nu gehavend uitzag omdat er zo vaak en zo hard tegenaan was gemept nadat hij eerst iets van twee jaar in een stoffige kast lag te vergaan. Hij viel nog net niet uit elkaar van ellende.
