Vijf weken nadat meneer Mengelberg me over het familieberaad had verteld, zou ze komen. Het zou natuurlijk niet op een dinsdag zijn, maar op een maandag tijdens een sessie. Ik verloor er dan misschien niet meer vrije tijd door, maar ik voelde er niets voor om mijn moeder weer te zien, zeker niet na wat ze duidelijk had gemaakt via de telefoon.
Niall probeerde me gerust te stellen en vertelde dat zijn ouders volgende week al zouden komen, maar hij vond het lang niet zo erg als ik het vond.
‘Je moet het gewoon zien als een rapportbespreking of zo. Die hebben ze toch nog op de middelbare school? Ik weet het niet eens meer.’ Hij lachte en haalde zijn schouders verder op. ‘Het komt wel goed, Bells.’
Het was vrijdag, drie dagen voor het familieberaad en ik was die week steeds chagrijniger geworden. Dat was de reden dat Niall me uit de buurt van Harry hield voordat ik opnieuw een klap tegen mijn hoofd aan zou krijgen.
We lagen allebei languit op zijn bed en moesten eigenlijk leren omdat we binnenkort een toets week hadden, maar we maakten papieren vliegtuigjes en maakten tekeningen in ons schrift. Sinds mevrouw Jacobse er was, deed niemand meer wat tijdens de lessen. Tenminste, niet de dingen die met school te maken hadden. Niall was onder de les begonnen aan een strip over een kikker die mevrouw Jacobse voor moest stellen, en sindsdien waren we alleen nog maar strips aan het maken.
‘Ja maar mijn moeder haat me nu. Ze haat me, Niall. Ze heeft zelf gezegd dat ze me niet meer vertrouwd en straks hoort ze over de dagbehandeling en –’ Hij liet me een tekening zien. ‘Wat is dat?’
‘Dat ben jij.’ Hij keek me beledigd aan.
‘Sinds wanneer ben ik een tennisracket?’ Ik ontweek de gum die hij naar mijn hoofd schoot.
‘Heb je al aan schaap gevraagd wat er allemaal besproken zou worden?’
Ik liet mijn hoofd op mijn armen leunen. ‘Ja, maar hij gaf weer zo’n stom antwoord.’ Ik imiteerde zijn stem: ‘De schoolresultaten en je behandeling zodat ze weet waar ze met u aan toe is.’
Niall probeerde zijn tennisracket-tekening aan te passen door me te veranderen in een honkbalknuppel. ‘Ik weet niet, Bells. Ik heb al die shit niet, dus bij mij is het gewoon normaal.’
Ik zuchtte geërgerd, keek op en pakte mijn schrift. ‘Geef me een pen. Ik heb zin om dode schapen te tekenen.’
Hij lachte.
#
De dagbehandeling was nog erger dan normaal, dankzij Harry. Monica wilde per se het familieberaad bespreken, maar Harry was net geweest en blijkbaar was daar iets niet helemaal goed gegaan, want hij veranderde om de vijf seconden zijn gedrag.
Bij de dagbehandeling was het normaal om sportkleding te dragen, omdat we altijd idiote oefeningen deden. Vandaag bestonden die oefeningen uit Harry ontwijken en dekking zoeken. Hij had nu al verschillende woedeaanvallen gehad en drie keer zo’n erge woedeaanval dat hij daadwerkelijk mensen aanviel. Hij werd alle drie de keren afgevoerd naar de koelcel, waar hij vervolgens tien minuten in door moest brengen om even af te koelen. Daarna kwam hij weer langzaam binnen schuifelen, bleker dan normaal. En dan had ik medelijden met hem, want daarna kreeg hij weer een periode dat alles goed was en dat hij vrolijk was en hardop lachte om alles – ook al was het vaak nog steeds met zijn gebruikelijke spot. Het was de Harry die ik normaal ook kende, weliswaar iets vrolijker dan normaal, maar in die periodes leek alles normaal. Op de andere momenten snauwde hij iedereen af, schreeuwde hij als een tiran en knakte steeds dreigend met zijn knokkels. Het was manisch om te zien en ik bleef ver uit zijn buurt. Ik nam Liam onder mijn hoede nadat Harry zijn eerste aanval op hem had uitgeleefd. Ik moest hem eerst een kwartier kalmeren voordat hij überhaupt in staat was om iets uit te kunnen brengen – niet dat hij dat deed.
